มรสุม
1551 Words
หลังจากวันนั้นพาขวัญก็ไม่เห็นโบว์มาทำงานอีกเลย
และทุกคนในที่ทำงานก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนแต่ก็นั้นแหละต่างคนก็ต่างทำมาหากินไม่มีเวลามาคิดเรื่องคนอื่นมากหรอก
"ขวัญช่วงนี้ฮอตใหญ่เลยนะลูกค้าถามหาแต่น้องพาขวัญ"
เจมเอ่ยแซว
"นั้นนะสิน่าอิจฉา"
น้ำตาลเพื่อนรวมงานพูดขึ้นด้วยอีกคน
"ไม่หรอกเมื่อกี้ขวัญไปเสิร์ฟโต๊ะนู้นเขายังถามหาน้ำตาลเลย"
"แต่ก็ยังน้อยกว่าขวัญเเหละ แต่นี้พวกเธอเห็นพี่น้อยหน่าที่เป็นสาวพีอาร์ไหม ตอนนี้พี่เขามีเสี่ยเลี้ยงรวยอู้ฟู่มากเห็นบอกว่าอยากได้อะไรเสี่ยก็หาให้หมด"
น้ำตาลยังพูดต่อ
"ขวัญว่าพวกเราไปทำงานกันดีกว่าลูกค้าเริ่มเข้าแล้ว"
พาขวัญบอกพร้อมกับเดินออกมา
รับออเดอร์ลูกค้า เธอไม่อย่างพูดถึงเพื่อนร่วมงานในทางไม่ดีและอีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องของเราด้วย
พาขวัญไม่อยากมีปัญหากับใครเธออยากทำงานหาเงินเพื่อที่จะได้ไปไถ่ถอนบ้านคืนและเธอจะได้กลับไปเรียนให้จบ
"น้องขวัณวันนี้ให้พี่ไปส่งที่บ้านได้ไหมครับ"
ลูกค้าหนุ่มคนหนึ่งบอกเธอก่อนเวลาร้านปิด
"เออ...ไม่เป็นไรคะขวัญไม่รบกวน เดี๋ยวขวัญมีคนมารับคะ"
"น่าเสียดายจังเลยนะครับ"
"ขวัญต้องขอโทษด้วยนะคะ"
พูดเสร็จพาขวัญก็รีบเดินหนีออกมาทันที
เช้าวันต่อมา...
ในขณะที่พาขวัญกำลังจะออกจากบ้านก็มีรถมาจอดหน้าบ้าน
"ไอ้นทีอยู่ไหม"
ชายฉกรรจ์เดินลงมาจากรถและตะโกนถามเธอ
"ไม่อยู่"
พาขวัญตอบออกไปรู้สึกถึง สถานการณ์ที่ไม่ปกติ
พาขวัญมองผู้ชายแก่ๆ ตัวอ้วนลงพุงที่เดินลงมาจากรถที่มีลูกน้องเปิดประตูให้
"นี้สินะน้องสาวมัน"
ตาแก่ลงพุงพูดพร้อยรอยยิ้มน่าเกลียด
"ใช่ครับเสีย"
ลูกน้องรีบรายงาน
"ฮ่าๆๆ...สวยใช้ได้เลยนี้หว่า"
เสียโตพูดขึ้นอย่างพอใจ
"หนูรู้ไหมว่าพี่ชายหนูมันติดหนี้เสียอยู่สองล้าน"
เสียโตพูดขึ้น
"อันนั้นมันเรื่องของพวกคุณไม่เกี่ยวกับฉัน"
พาขวัญพูดพร้อมกับกำลังจะเดินหนีออกมา
"เดี๋ยวสิจ้ะหนู"
เสี่ยโตพูดพร้อมกับลูกน้องของมันเดินมาขวางเธอไว้
"หนูจะพูดเเบบนี้ก็ไม่ถูก หนูเป็นน้องมันจะไม่รับผิดชอบได้ยังไง"
เสี่ยโตพูดอย่างเห็นแก่ตัว
"แล้วตอนให้คุณให้ใครให้พี่ฉันหรือให้ฉัน"
"ฮ่าๆๆ...เก่งดีฉันชอบ ไม่รับรู้ก็ได้ไม่เป็นไรแต่ฉันจะบอกไว้ว่าฉันจะให้เวลาหนูแค่หนึ่งเดือนหาเงินมาคืนฉันให้ได้แต่ถ้าไม่ได้ก็เอาบ้านหลังนี้มาให้ฉันคงไม่ ปฏิเสธนะว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช้ของพี่ชายเธอแต่ถ้าบ้านหลังนี้ให้ฉันไม่ได้ เรือนร่างของหนูจะต้องเป็นของเสี่ย"
พาขวัญหน้าซีด
"เอาละ..วันนี้เสี่ยมาบอกหนูแค่นี้อีกหนึ่งเดือนเจอกันหวังว่าเสี่ยจะได้รับข่าวดีนะ..ฮ่าาๆๆ"
พาขวัญนั้งลงกับพื้นอย่างหมดแรง เงินสองล้านในเวลาแค่เดือนเดียวเธอจะไปหามาจากไหน ไหนจะเงินค่าบ้านอีก
เธอตัดสินใจลุกขึ้นอีกหนึ่งเดือนไม่ใช่วันนี้เธอต้องสู้สิพาขวัญ คิดได้แบบนั้นเธอก็รวบรวมกำลังใจลุกขึ้นไปทำงาน เธอมองดูนาฬิกาบอกเวลาว่าสายมากแล้ว เธอต้องรีบไปเปิดร้านกาแฟป่านนี้ฟ้าคงมาถึงร้านแล้ว
/////////////////////////////
Rrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทศัพท์พาขวัญดังขึ้นในเช้าวันหนึ่งพาขวัญมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา
ไม่มีชื่อ พาขวัญขมวดคิ้วมองดูเบอร์แปลกที่โทรเขามา ก่อนจะตัดสินใจรับกดรับ
[ขวัญ...นี้พี่เอง]
เสียงปลายสายดังขึ้นมา
[พี่นที พี่อยู่ไหน]
พาขวัญถามกลับไป
[ขวัญ..โอนเงินให้พี่หน่อยได้ไหม ตอนนี้พี่ลำบากมาก]
พาขวัญชาไปทั้งตัว พี่เธอไม่ถามเลยว่าเธอเป็นยังไงสบายดีหรือเปล่า ภาระหนี้สินที่พี่ทิ้งไว้และหนีไปโดยที่ไม่รับผิดชอบ
[พี่ยังมีหน้ามาขอเงินขวัญอีกหรอ ตอนนี้ขวัญต้องเจอกับอะไรพี่รู้ไหม ตอนนี้ขวัญต้องหาเงินส่งค่าบ้านและหาเงินให้ไอ้เสี่ยโตที่พี่เอาเงินมันมามันให้เวลาขวัญหนึ่งเดือนให้หาเงินมาให้มันตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สองอาทิตย์ขวัญยังหาเงินไม่ได้เลยพี่รู้ไหมว่าขวัญจะต้องเจออะไรถ้าขวัญหาเงินให้มันไม่ได้..ฮื้ออๆๆ]
พาขวัญร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น
นทีเงียบไป
[ขวัญพี่ขอโทษ]
[ชีวิตขวัญมันไปต่อไม่ได้เเล้ว ขวัญหมดทางสู้แล้วจริงๆ]
เธอบอกพี่ชายอย่างสิ้นหวัง
[คุณชรัณ...คุณชรัณช่วยขวัญได้
ขวัญยอมเป็นผู้หญิงของเขานะ รับรองไม่มีใครกล้าทำอะไรขวัญแน่]
นทีบอกน้องสาว
[พี่นที...พี่พูดอะไรพี่ยังเห็นขวัญเป็นน้องพี่อยู่หรือเปล่า]
[พี่ไม่มีเวลาแล้วขวัญแค่นี้ก่อนนะ]
ตู๊ดๆๆๆ
สายถูกตัดไปแล้ว พาขวัญยังนั้งจับโทรศัพท์ไว้ในมือ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน
แต่พอเปิดประตูห้องออกมาเธอก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้มีผู้บุกลุกนั้งอยู่ในบ้านเธอ ภาพของวันนั้นย้อนกลับมา ชายชุดดำกับนายของเขา
"คุณชรัณ"
เธอเผลอเรียกชื่อเขาออกมา
เขานั้งที่เดิมที่โซฟาตัวเดิม
"ไอ้นทีมันโทรหาคุณหรือเปล่า"
ชรัณถามขึ้น
พาขวัญนิ่งเธอควรจะบอกเขายังไงดี
"ตอบ"
เขาตะคอกกลับมา พาขวัญถึงกับสะดุ้ง
"โทร.."
พาขวัญตอบไป
"มันว่าไง มันอยู่ไหนแล้วมันเอาของของผมไปไว้ไหน"
ชรัณนั้งมองหน้าเธอด้วยสายตาที่ เย็นยะเยือก
"ฉะ..ฉันไม่รู้เขาไม่ได้บอกอะไรฉัน"
"โกหก...แล้วมันโทรมาหาคุณทำไม พวกคุณเอาของของผมไปไว้ไหน"
พาขวัญตาโตกับคำพูดของเขา
"พวกงั้นหรอ...ฉันก็จะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกันว่า...ฉัน ไม่ รู้"
พาขวัญสติหลุดไปแล้ว ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรแล้วทำไมเธอต้องถูกทุกคนบังคับให้เป็นคนผิดทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นคนทำ
"โกหก ผมจะให้โอกาสคุณพูดอีกครั้งหนึ่ง"
ชรัณพูดพร้อมกับดึงปืนออกมาจากเอวมาวางไว้บนโต๊ะ
พาขวัญมองภาพตรงหน้า ปัญหาทุกอย่างมาลงที่เธอคนเดียวทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
"งั้นคุณก็ฆ่าฉันเลย"
เธอตะคอกใส่เขา ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้นความตายอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอก็ได้ชีวิตเธอไม่เหลืออะไรแล้ว
"คุณอย่าท้าผมนะพาขวัญ"
"ฉันพร้อมแล้ว"
พาขวัญยิ้มออกมาทั้งน้ำตา พ่อจ้าแม่จ้าขวัญกำลังจะไปหาแล้วนะ
เธอหลับตาลงเธอยอมแพ้แด่โชคชะตา เธอหมดแรงสู้แล้วจริงๆ
[ปั๊ง....]
สิ้นเสียงปืนสติของเธอก็ดับวูบลงทันที
พาขวัญค่อยๆลืมตาขึ้น
"เราตายแล้วหรอ"
เธอพูดออกมาเบาๆและหลับตาลงอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาใหม่ เธอกรอกตาไปมาพบว่าเธอนอนอยู่ในห้องตัวเอง
"คุณยังไม่ตายหรอก"
มีเสียงดังขึ้นข้างเตียง พาขวัญหันไปมองพบว่าชรัณนั้งอยู่เก้าอี้ข้างเตียงเธอ
"คุณ"
พาขวัญตกใจรีบลุกขึ้นนั้ง
"ทำไมตกใจที่เห็นผมหรือตกใจที่ยังไม่ตาย"
ชรัณถามอย่างกวนอารมณ์เธอสุดๆ
เขามองหน้าเธอนิ่ง
"คุณเข้ามาในห้องฉันทำไม"
"ถ้าผมไม่เขามาแล้วคุณจะเข้ามายังไง"
"คะ..คุณพาฉันเขามาหรอคะ"
"หึ..คนอะไรแค่ได้ยินเสียงปืนก็เป็นลม"
ชรัณยิ้มเยาะ
"ฉันมันคนธรรมดาจะให้เหมือนมาเฟียแบบพวกคุณได้ไง"
"เถียงได้แบบนี้คงหายแล้ว"
ชรัณลุกขึ้นยืน เขามองหน้าเธอก่อนจะเดินออกไป
พาขวัญนอนลงที่เดิม ชีวิตจะไปทางไหนดีเหลือเวลาแค่สองอาทิตย์ก็จะคบกำหนดของไอ้เสี่ยนั่น ถ้าเธอไม่มีเงินให้มันเธอจะทำยังไง
"เจ้าหน้าทีบอกว่ามันยืมโทรศัพท์จะโทรหาน้องสาวครับ แต่คุยได้แปบเดียวมันก็คืนโทรศัพท์ให้"
"ตามหามันต่อไป ไม่ต้องอยู่แถวนั้นแหละ
บาดเจ็บขนาดนั้นเงินมันก็ไม่มีสักบาทมันจะไปไหนได้"
"ครับนายคนของเรากำลังตามหามันอยู่ครับ"
ชรัณพยักหน้า
"มีอีกเรื่องครับนายเรื่องไอ้เสียโต"
ชรัณนั้งนิ่งฟังรายงานจากลูกน้อง
- Writer
