“ห่วงผมหรือ”
“บ้า... ยังมีอารมณ์มาพูดเล่น”
“ไม่ต้องห่วงครับ... ผมไปเดี๋ยวนี้ละ”
ราเชนทร์รีบคว้าปืนลูกโม่ออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง ถือไฟฉายอันใหญ่ฉายกราดเข้ามาที่บ้านของดาริยา จากนั้นเสียงสุนัขก็เห่าหอนรับกันเป็นช่วง ตามด้วยเสียงรถเตอร์ไซค์ปริศนาบิดเร่งความเร็วหนีหายไปในความมืด
“คุณดา... ”
ราเชนทร์ตะโกนเรียกเมื่อเข้ามาในบ้านหล่อน ช่างบังเอิญที่ตอนนั้นไฟฟ้ามาพอดี
“คุณเชนทร์... ”
ดาริยาจำได้ว่าเป็นเสียงของเขา ดีใจที่เห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตา หล่อนเรียกเขา ท่าทางดีใจของดาริยาทำให้ราเชนทร์รีบกางแขนออกกว้าง รอรับร่างของหล่อนที่ทำท่าว่าจะโผเข้ากอดเขา
แต่สุดท้ายราเชนทร์ก็ได้แต่กางแขนเก้อ เพราะว่าหล่อนชะงัก... ไม่ยอมโผเข้ามากอดเหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้
“ไอ้หัวขโมยพวกนี้ร้ายนัก”
ขณะเดินสำรวจบ้าน สายตาของราเชนทร์จับอยู่ที่แจกันแก้วแตกกระจายอยู่บนพื้น เศษเล็กเศษน้อยของมันเกลื่อนกระจาย
