“หายเมาแล้วนะครับ”
เขายกมือขึ้นแตะแก้มของดาริยาอย่างอดใจเอาไว้ไม่ไหว ลูบไล้ลงมาที่คาง ทำให้ไรขนอ่อนๆ ที่ต้นแขนของหล่อนลุกซู่ ก่อนจะโอบใบหน้านวลรั้งมาจูบปาก
ด้วยริมฝีปากที่ผนึกแน่นเข้าหากัน ดาริยารู้สึกราวกับว่ากำลังตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของเขา ริมฝีปากบดเคล้าเข้าหากันดื่มด่ำเหมือนโหยหากันมาแต่ชาติปางก่อน
“อื๊อ... ”
ตอนแรกดาริยาถึงกับสะดุ้ง หล่อนอุทานออกมาได้แค่เพียงคำสั้นๆ ด้วยความตกใจ หากความรู้สึกวาบหวิวจากปลายลิ้นของราเชนทร์ที่สอดชำแรกเข้ามารุกรานในเรียวปากนุ่ม ก็ทำให้อารมณ์ของหล่อนกระเจิดกระเจิง เผยอริมฝีปากรับปลายลิ้นของเขาที่สอดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดเลียกันดูดดื่มอยู่นานเป็นครู่ ก่อนที่ดาริยาจะเป็นฝ่ายตั้งสติ... ผลักใบหน้าของราเชนทร์ พยายามยับยั้งอารมณ์ด้วยการกระชากริมฝีปากหนีจูบดูดดื่มของเขา
“อย่า... มะ... ไม่... ”
ดาริยายกมือขึ้นปิดปากของตัวเองด้วยความเขินอาย กระถดกายห่างออกมา
