นภัสรดาเคยตั้งแค้มป์กับบิดาเสมอในตอนปิดเทอม มีความรู้พื้นฐานพอตัว ถึงจะไม่สามารถจุดไฟด้วยอุปกรณ์อื่นอย่างหินหรือปั่นไม้จนลุกเป็นไฟ แต่เธอก็ทำอาหารเป็น รู้จักใช้ประโยชน์จากสิ่งของสำหรับเดินป่า รวมถึงรู้จักไอ้อาหาร MRE นั่นด้วย รสชาติของมันไม่ได้อร่อยลิ้น แต่กินประทังชีวิตได้ในยามจำเป็น ตัวเธอไม่ได้ต้องการใช้พลังงานมากอย่างผู้ชาย จึงไม่จำเป็นต้องกินมันแค่บะหมี่สักถ้วยก็อยู่ท้องแล้ว สู้เก็บไว้ให้โดมินิกกินจะมีประโยชน์กว่า
“อาหารนี่พอกินได้สักสามวัน ถ้าเราอยู่นานกว่านั้นคงต้องหา แมงป่องแถวนี้กินกัน” โดมินิกแกล้งพูดเล่น เขาหัวเราะลั่นเมื่อเห็นสีหน้าผะอืดผะอมของเธอ
“กินคนเดียวเถอะ หนูยอมอดตายดีกว่าให้กินตัวอะไรแบบนั้น”
นภัสรดาทำหน้าสะอิดสะเอียน ถึงเธอจะกินอยู่ง่ายแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่คิดจะกิน คือสัตว์พวกแมลงมีพิษและไม่มีพิษทั้งหลาย ต่อให้อร่อยเลิศเพียงใดก็ขอสละสิทธิ์
“ถ้าไม่จำเป็น เราคงไม่
