36 ว้าวุ่นใจ
หลังจากที่ภาคินถูกย้ายมาที่ห้องพักฟื้น มินมินนั่งลงข้างเตียง ใบหน้าสวยหวานยังคงเต็มไปด้วยความห่วงใยและความโล่งใจที่เขาปลอดภัยแล้ว
เขมิกาและปวริศที่ยืนมองมินมินอยู่ไม่ไกล พลางหันหน้ามองกัน เขมิการู้สึกเอ็นดูมินมินมากขึ้น ในขณะที่ปวริศก็เริ่มมองเด็กสาวคนนี้ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม
เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เขมิกาจึงเดินเข้าไปหามินมิน
“หนูมินมินกลับไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพวกเราเฝ้าภาคินต่อเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ทั้งสองคนไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวมินมินเฝ้าเขาให้” เธอส่ายหน้า แล้วบอกพ่อแม่ของภาคิน ถึงกลับไปเธอก็คงจมอยู่กับความรู้สึกกระวนกระวายแถมยังเหงาอีกต่างหาก อย่างน้อยแค่ได้อยู่กับเขาตรงนี้ ต่อให้เขายังไม่ฟื้นเธอก็สบายใจที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขา
เขมิกาหันไปมองสามี ปวริศพยักหน้าเชิงบอกให้ผู้เป็นภรรยาทำตามความต้องการของมินมิน ก่อนที่ปวริศจะดึงสายตากลับไปมองมินมินที่นั่งอยู่ข้างเตียงขอ
