สยบรักเลขา

โดนวางยา

"สวัสดีค่ะคุณธนา"

แพนเค้กรีบลุกขึ้นเดินมาเกาะแขนเขาไว้แล้วพาเดินไปที่โต๊ะ

"สวัสดีครับคุณแพนเค้ก"

"เชิญนั้งก่อนค่ะ ตามสบายนะคะคุณมะปราง"

แพนเค้กหันมายิ้มหวานให้เธอ

(เอาแล้วไง)

มะปรางรู้ดีรองว่ายิ้มแบบนี้เธอต้องระวังไว้ให้ดีเลย

"ต้องการอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะคะคุณมะปรางไม่ต้องเกรงใจ

"เอ้ออ...ขอบคุณค่ะ"

มันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ ปกติเจ้าหล่อนจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับเธอเท่าไหร่แต่วันนี้มาแปลก

"วันนี้แพนสั้งไวน์ขวดนี้มาเพื่อคุณเลยนะคะ"

"ขอบคุณครับ"

ธนากล่าวขอบคุณพร้อมกับยกไวน์ที่แพนเค้กส่งให้ขึ้นจิบอย่างขัดไม่ได้

แพนเค้กเป็นนักธุรกิจสาว เธอทำธุรกิจเกี่ยวกับความงาม และเธอเองก็หมายตาธนาไว้เป็นพิเศษ

"คุณมะปรางก็ลองดื่มสิค่ะ ว่าถูกใจหรือเปล่า"

"เอ้อ...ค่ะ"

เธอมองหน้าเจ้านายหนุ่ม ธนาพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกว่าดื่มได้

"แม้..น่าอิฉฉาคุณมะปรางนะคะ เป็นเลขาเจ้านายไปไหนก็ต้องตามไปทุกที"

แพนเค้กพูดขึ้น มะปรางเหลือบตามองบน

(นั้นไงโดนไปหนึ่งดอก)

เธอคิดในใจ

"หึคะ...เป็นโชคดีของมะปรางนี้เเหละคะ"

มะปรางพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าเจ้านายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

ธนาได้แต่ยิ้มขำกับปฏิกิริยาของเลขา

"อุ้ยตาย...ขอโทษทีนะคะ"

แพนเค้กพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนโบกมือให้ใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา

"วีทางนี้ค่ะ"

เธอเรียกชายหนุ่มคนนั้น

"ขอโทษนะคะวันนี้แพนชวนเพื่อนมาด้วยหวังว่าคุณธนาจะไม่รังเกียจนะคะ"

"ไม่ครับ ตามสบายเลย"

พอดีกับผู้ชายคนนั้นเดินมาถึงโต๊ะพอดี

"วีนี้คุณธนาและนั้นคุณเลขาของคุณธนา

ไงจ้ะ"

จังหวะนี้แพนเค้กมองตาชายหนุ่มคนนั้นอย่างส่งซิกอะไรบางอย่าง

"สวัสดีครับคุณธนาและคุณเลขา"

ชายหนุ่มที่มาให้หันไปทางมะปรางด้วยสายตาที่เธอไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ส่วนธนาเองก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ต้องมีแผลอะไรไม่ดีแน่

"คุณธนาคะนี้วี เป็นลูกพี่ลูกน้องกับแพนเองค่ะ พอดีว่าเขาพึ่งจบมาจากนอก

เเพนก็เลยช่วนเขามาเปิดหูเปิดตาหน่อยค่ะ"

"สวัสดีครับ"

ธนาเอ่ยตอบ

"นั้งสิวี"

แพนเค้กผายมือให้เขานั้งข้างๆมะปราง

"วีอยากสั่งอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะ"

"แค่นี้ก็พอเเล้วครับ ว่าแต่คุณเลขาคงไม่รังเกียจนะครับที่ผมจะนั้งร่วมโต๊ะด้วย"

มะปรางฝืนยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่หน้าไว้ใจ

แล้วการรับประทานอาหารบนโต๊ะก็ดำเนินต่อไป

"คุณมะปรางดื่มอีกสิครับไวน์นี้ถูกสั่งนำเข้ามาเลยนะครับ"

"เอ้ออ..ฉันว่าฉันพอแล้วดีกว่าค่ะ รู้สึกมึนๆแล้วเหมือนกัน"

"อีแก้วนะครับแก้วนี้แก้วเดียวพอเลย"

เขาขยันขยอจะให้เธอกินให้ได้

"ผมว่าพอเถอะครับ เลขาผมคงไม่ไหวแล้ว"

ธนาที่ทนดูมานานเริ่มจะไม่ค่อยพอใจชายหนุ่มคนนี้แล้ว

"แม้...ใจเย็นสิคะธนา วีเขาก็แค่อยากให้พวกเราเอ็นจอยกันนะคะ"

แพนเค้กที่เห็นว่าธนาเริ่มอารมณ์ไม่ดีเลยรีบพูดขึ้น

"ไม่เป็นไรค่ะดิฉันพอไหว"

มะปรางบอกเจ้านาย เธอไม่อยากให้เขาอารมณ์เสีย

เลยตัดปัญหาด้วยการยกไวน์แก้วนั้นขึ้นดื่ม

"มาค่ะคุณธนานี้ค่ะของโปรดคุณ"

แพนเค้กรีบเปลี่ยนเรื่องเธอตักอาหารใส่จานให้เขาอย่างเอาใจ เธอแอบยิ้มให้กับผู้ชายที่เธอบอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันอย่างรู้กันสองคน

ส่วนมะปรางพอดื่มไวท์แก้วนั้นแล้วเธอรู้สึกแปลกๆ ร้อนๆหนาวๆยังไงไม่รู้

เธอเริ่มนั้งไม่ติดเหงือเริ่มผุดขึ้นมาเป็นเม็ดๆบนใบหน้า

ธนาสังเกตุเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเลขาสาวของเขา แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรขึ้นมาแพนเค้กก็รีบพูดก่อนทันที

"ดูเหมือนคุณมะปรางจะไม่ไหวแล้วนะคะ เดี๋ยวให้วีไปส่งดีไหมคะ"

"ได้ครับผมกำลังจะกลับพอดี"

ชายหนุ่มรีบเสนอตัว

"ไม่ต้อง เขามากับผมผมพาเขากลับเอง ยังไงผมขอตัวเลยก็แล้วกัน"

ธนาลุกขึ้นทันทีโดยไม่ฟังใครแล้ว

"ธนาคะ นี้ยังไม่ดึกเลยคุณอยู่เป็นแพนก่อนสิคะ ให้เลขาคุณกลับกับวีก่อนก็ได้นี้ ใช้ไหมวี"

ตอนท้ายเธอหันไปถามชายหนุ่มอีกคน

"เอ้ออ..ใช่ครับเดี๋ยวผมไปส่งเธอเองคุณธนาตามสบายเลยครับ"

วีรีบจะเข้าไปประคองให้มะปรางลุกขึ้น

"ไม่ต้อง"

ธนาพูดเสียงเเข็งตอนนี้เลขาเขาอาการไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด

"ผมจะพาเธอกลับเองเชิญพวกคุณตามสบาย"

เขาลุกขึ้นเดินอ้อมไปดึงมะปรางให้ลุกขึ้น

แต่พอเธอลุกขึ้นเธอก็เซรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเบลอๆ เธอสบัดหน้าไปมา

ธนาเห็นท่าไม่ดีเขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แล้วรีบพาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

"คุณธนาค่ะ เดี๋ยวสิ...โธ่เว้ยยย"

เเพนเค้กที่ได้แต่ยืนกระทืบเท้าเพราะทำอะไรไม่ได้

"แล้วเราจะทำยังไงกันดีละทีนี้"

วีพูดขึ้น

"แกมันไม่ได้เรื่อง..โธ่เว้ย"

"อ่าวคุณจะมาโทษผมได้ไง ก็ไอ้หมอนั้นมันห่วงคนของมันเกี่ยวอะไรกับผม

"หุบปาก"

แพนเค้กตะคอกใส่จนวีต้องหุบปาก

////////////////////////

"คุณเป็นไงมั่ง"

ธนาถามเลขาหลังที่ทั้งคู่ขึ้นรถแล้ว

"มันรู้สึกเเปลกค่ะ ฮื้อ...ทำไมเป็นเเบบนี้ค่ะ ร้อนคุณเพิ่มแอร์หน่อยได้ไหม"

เธอปลดกระดุมเสื้อสูทของเธอออก

ธนารู้ทันทีว่าเลขาเขาโดนวางยา

เขาขบกรามไว้แน่น โชคดีที่เขาไหวตัวทันไม่งั้นไม่รู้ว่าคนข้างๆเขาตอนนี้จะเป็นยังไง

"อดทนหน่อยนะคุณ"

"ปรางร้อน...คุณธนาช่วยปรางด้วย"

มะปรางถอดเสื้อสูทตัวนอกออกเหลือเเต่เสื้อสายเดียวสีขาวตัวเดียว ที่มันทั้งรัด ทั้งบางจนมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน

ธนาพยายามไม่หันไปมองคนข้าง เขาตั้งใจขับรถให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุด

"คุณ...."

ธนาเรียกเธอด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้เธอถอดเสื้อสายเดียวของเธอออกเหลือแค่บราลูกไม้ตัวเดียวที่เหลือเป็นด้านสุดท้าย

"ช่วยปรางด้วย"

มะปรางใช้มือถูตัวถูคอตัวเองจนแดงไปหมด

"มะปรางตั้งสติก่อน..ใจเย็นๆ"

เเต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย

ธนารีบเร่งความเร็วรถ

ไม่นานก็มาถึงบ้านเขา เขาเปิดประตูรถลงไปและรีบวิ่งมาเปิดประตูทางที่มะปรางนั้งอยู่

"ลงมาก่อนคุณ"

มะปรางโผเข้ากอดเขาไว้ทันที

"มะปรางตั้งสติก่อน"

แต่ตอนนี้เธอไม่ฟังอะไรแล้ว

"คุณธนาช่วยปรางด้วย"

เธอใช้มือลูบไล่เขาไปทั่วตัว จนอะไรๆในรางกายเขามันตื่นไปหมดแล้ว

"ให้ตายเถอะ...มะปรางตั้งสติดีๆ"

เธอพยายามจะจูบเขา ธนาติดสินใจอุ้มเธอพาดบ่าและพาเธอเข้าไปในบ้าน

เขาพาเธอตรงไปยังห้องน้ำ และวางเธอลง เขารีบเปิดน้ำใส่อ่างขนาดใหญ่ในห้องน้ำเขา

มะปรางกอดเขาไว้เเน่น เธอพยายามจะจูบเขาให้ได้ ธนารู้ว่าเธอโดนวางยา แต่ตอนนี้เลขาของเขาก็ชั่งยั่วยวนเหลือเกิน

"อืมมม..."

เธอจับหน้าเขาไว้เขย่งปลายเท้าและประกบปากตัวเองปิดปากเขาไว้

ธนาจูบตอบอัตโนมัติ เขาจูบตอบเธออย่างเร้าร้อน มือหนายกขึ้นกอดเอวบางและดึงแนบลำตัวเขาไว้แน่น

มะปรางยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาจนเกือบหมด มือบางลูบไปยังอกแกร่งที่บ่งบอกว่าเจ้าของต้องออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

ธนาถอดริมฝีปากออก เขามองหน้าเลขาที่ต้อนนี้มองเขาอยู่ด้วยแววตาหวามเชื่อม

ธนาพยายามเรียกสติตัวเอง

เขากอดเธอไว้พร้อมกับเปิดฝักบัวให้น้ำเย็นๆไหลลงมาที่ตัวเธอ

"ฮื้ออ..."

พอโดนน้ำเย็นๆเข้าไปมะปรางถึงกับหนาวสั่นขึ้นมา ธนายังกอดเธอไว้ใต้ฝักบัวเขาต้องทำให้สติเธอกลับมาให้เร็วที่สุด

"ปรางหนาว"

เธอตัวสั่นเป็นลูกนก

"อนทนหน่อยนะครับ"

มะปรางที่ตอนนี้ไม่มีสติแล้วเธอต้องการปลดปล่อยเท่านั้นเธอกอดเขาไว้ จูบไซร้

ไปทั่วอกแกล้งของเขา มือบางของเธอลูบไล่ไปทั่วตัวเขา

ตอนนี้ทั้งเขาและเธอเปียกด้วยกันทั้งคู่

"มะปรางหยุดก่อน"

ธนาขบกรามไว้แน่นอย่างอดทน เขารวบมือเธอไปไหวข้างหลัง

"ฮื้อออ...ปล่อยนะ คุณธนาช่วยปรางหน่อยได้โปรด"

เธอมองเขาด้วยแววตายั่วยวนอกสวยเต่งตึงของเธอเบียดอกกับอกแกล้งของเขา

"ไม่ปรางมันต้องไม่ใช่ตอนนี้"

ธนาพาเธอลงไปในอ่างที่ตอนนี้มีน้ำครึ่งอ่างแล้ว เขาจับเธอนั้งลงและกอดเธอไว้

จากด้านหลังของเธอ เขามองหลังเนียนๆนั้นอยางอดทนอดกลั้น เพราะตอนนี้ท่อนบนของเธอมีแค่บราตัวเดียวที่ห่อหุ่มอกตูมของเธอไว้

มะปรางพยายามดิ้นจะให้หลุด

"ปล่อยปราง...นะคะ"

เธอหันหน้ามาหาเขา เธอนั้งค้อมลงไปบนหน้าขาของธนาและพยายามจะจูบเขาอีกครั้ง

"ปราง...มะปรางตั้งสติหน่อย"

ธนาจับตัวเธอเขย่า เขาพยายามจะเรียกสติของเธอให้กลับมา เพราะถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขากลัวว่าเขาจะหยุดตัวเองไม่ได้

มะปรางมองหน้าเขา ใบหน้าหวานที่มีน้ำเกาะอยู่พรั่งพราว มันชั่งยั่วยวนเขาเหลือเกิน