สยบรักเลขา

ใจละลาย

มะปรางมองหน้าเขาตากลมโต

ธนาดึงเธอให้เข้าไปกอดไว้ เขาทนมองดวงตาคู่นั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้ใจเขามันละลายไปหมดแล้ว เขาคอยเฝ้าดูเธอมานานและวันนี้เขารู้ใจตัวเองแล้ว

"ให้ตายเถอะมะปราง"

มะปรางบดสะโพกถูลงไปที่หน้าขาของเขา เธอปลดสายบาร์ลูกไม้ออกจากแขนแล้วรูดลงไปกองอยู่ที่เอว ธนามองหน้าอกคู่นั้นอย่างตกตะลึง

"ช่วยปรางด้วย"

เธอพูดพร้อมกับจับมือของเขามากอบกุมอกของเธอไว้ และเธอก็บีบมือเขาให้ขย้ำลงไปที่หน้าอกคู่งานนั้น มะปรางยืดตัวขึ้นจูบปากเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอโถมเข้าไปหาเขาทั้งตัวเธอกอดรัดเขาไว้แน่น

จูบที่ไร้เดียงสาสะเปะสะปะ แต่มันกลับสร้างความเสียวให้เขามากมายเหลือเกิน

ตอนนี้มังกรของเขามันขยายตัวจนปวดไปหมดทั้งลำ

"อืมมม...อ่าาา"

เธอร้องครางออกมาเมื่อธนาจูบตอบอย่างเร่าร้อน มือหน้าก็บีบเค้นอกงานอย่างเมามัน เขาจับเธอยกตัวขึ้นก่อนที่จะงับปากลงไปที่ยอดประทุมทันที่ตอนนี้มันแข็งเป็นไตสู้ลิ้นเขา เขาทั้งดูดทั้งเลียอยากห้ามใจไม่อยู่แล้ว

"อ่าา..."

มะปรางร้องออกมาไม่หยุด มันยิ่งเพิ่มเชื่อไฟให้ธนาเข้าไปอีก

"อ่าาา...คุณธนาช่วยปรางด้วย ปรางอยากให้คุณทำมากว่านี้ ปราง ทรมานช่วยปรางหน่อยนะคะ"

เธอมองเขาอย่างอ้อนวอน แต่มันกลับเป็นการเรียกสติของเขาให้กลับมาอีกครั้ง เขามองหน้าเธอด้วยความทรมานไม่แพ้กัน

"ไม่ได้ปรางคุณตั้งสติก่อน"

เขารวบแขนเธอไว้แน่น เธอมองหน้าเขาแล้วสายหน้า

"ไม่...ปรางต้องการ ได้โปรดคุณธนาช่วยปรางนะ"

เธอขอร้องเขาด้วยแววตาที่หน้าสงสาร

เขาจับเธอหันหลังให้เขาแล้วกอดเธอไว้แน่นบังคับให้เธออยู่นิ่งๆ

"ปราง..อดทนนะครับเดี๋ยวยาก็หมดฤทธิ์"

เขาบอกและกอดเธอไว้ไม่ให้เธอดิ้นได้ มะปรางพยายามดิ้นจนเธอเริ่มหมดแรง

และสติเธอค่อยๆกลับมา

มะปรางหลับตาไว้เธอพยายามบังคับตัวเองให้นิ่งที่สุดเธอนั้งนิ่งๆอยู่ท่าเดิม เธอปล่อยให้เขากอดเธอไว้เพราะไม่งั้นอาจจะเป็นเธอที่จะปล้ำเขาอีก มะปรางพยายามจะเรียกสติตัวเอง จนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่

"คะ..คุณปล่อยปรางได้แล้วค่ะ"

เธอบอกเขา เมื่อสติเธอเริ่มกลับมา แต่ไอ้อาการร้อนรุ่มในตัวเธอมันก็ยังมีอยู่

"คุณโอเคแล้วใช่ไหม"

เขาถามเธอ

"เอ้อ...มะปรางขอเเช่น้ำแบบนี้สักพักนะคะ"

มะปรางถอยไปจนชิดขอบอ่างอีกด้านหนึ่ง เธอยกมือกอดไหล่ไว้เพราะเธอเริ่มรู้ตัวเเล้ว และตอนนี้เธอก็อายเขามากด้วย

ธนานั้งมองเธออยู่เเบบนั้น จนเธอเริ่มทำตัวไม่ถูก

"คุณออกไปก่อนสิคะ"

"พอหมดประโยชน์ก็ไล่ผมเลยนะคุณ"

มะปรางหน้าแดง

ธนาลุกขึ้น เสื้อผ้าเขาเปียกไปหมด

มะปรางรีบหันหน้าหนี ไม่กล้ามองเขา

"เดี๋ยวผมไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้"

เขาบอกเธอก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก

มะปรางนั้งกอดเข่าตัวสั่นด้วยความหนาว

ธนากลับมาอีกทีพร้อมผ้าเช็ดตัวในมือและตัวเขาเองก็ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

"คุน...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยละคะ"

มะปรางว่าให้เขา

"ทีเมื่อกี้ยังจะแก้ผ้าผมอยู่เลย"

"หยุดเลยนะคะ เป็นเพราะคุณนั้นแหละมะปรางถึงได้เป็นแบบนี้"

มะปรางน้ำตาคลอ เธอเจ็บใจมากกว่า

"คุณไม่ต้องห่วงงานนี้ผมไม่ปล่อยผ่านแน่"

ธนาบอกเธอด้วยด้วยแววตาที่ลุกโชน

"แล้วคุณเป็นไงมั่งดีขึ้นหรือยัง"

เขาถามเธอ

มะปรางพยักหน้า

"ดีขึ้นแล้วค่ะ"

"งั้นคุณก็อาบน้ำเลยก็แล้วกัน นี้ผ้าเช็ดตัว

เดี๋ยวผมไปอาบอีกห้อง"

"ค่ะ"

///////////////////////////

[ก๊อกๆๆ]

"คุณเสร็จหรือยังทำไมอาบน้ำนานจัง"

ธนาเดินมาเคาะประตูห้องน้ำที่มะปรางอาบน้ำอยู่

"เสร็จแล้วค่ะ"

มะปรางโผ่มาแต่หัว

"เสร็จแล้วทำไมไม่ออกมา"

"จะออกไปยังไงคะ มะปรางไม่มีเสื้อผ้า จะให้ใส่ผ้าเช็ดตัวตัวเดียวเดินเหมือนเจ้านายหรอคะ"

มะปรางบอกเขาหน้างอง้ำ

"ผมไม่ถือ"

"แต่มะปรางถือค่ะ"

"หึๆ...เดี๋ยวผมไปหาเสื้อผ้ามาให้"

ธนาเดินอมยิ้มออกไป สักพักเขาก็กลับมาพร้อมกับกางเกงกีฬากับเสื้อยืดของเขา

"ใส่ไปก่อน"

เขายื้นให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ"

แล้วเธอผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ สักพักเธอก็เดินออกมา ธนาเห็นถึงกับกลั่นขำไว้ไม่อยู่ กางเกงถ้าเขาใส่ก็สั้นเหนือเข่านิดหน่อย แต่พอเธอใส่ยาวลงมาเกือบครึ่งแข่ง เสื้อก็ว่าเลือกตัวเล็กที่สุดแล้วนะ พอเธอใส่ยาวลงมาถึงเข่าเธอพอดี

"ไม่ต้องขำเลยนะคะ เพราะคุณกับผู้หญิงของคุณทำให้มะปรางต้องมาอยู่สภาพนี้"

"เขาไม่ใช้ผู้หญิงของผม"

ธนาบอก

"ถ้าคุณยอมเขาตั้งแต่เเรกเขาก็ไม่มาเล่นงานมะปรางหรอก เกือบเสียตัวให้ใครไปแล้วก็ไม่รู้"

"ผมขอโทษ และคุณก็ไม่ต้องห่วงผมไม่ให้ใครมาทำอะไรคุณได้อยู่แล้ว"

"ค่ะ...โดนยาปลุกเซ็กเบาๆหนึ่งกรุบ"

มะปรางพูดอย่างเซ็งๆ ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะถูกวางยาแบบนี้

"นี้ก็ดึกแล้วคุณนอนที่นี้ไปก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวตอนเช้าผมไปส่งที่คอนโด"

"คุณก็ไปส่งก่อนไม่ได้หรอคะ"

"มันดึกแล้วนอนนี้แหละ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้าจะทำผมทำตั้งเเต่เมื้อกี้แล้ว"

"ค่าา...ขอบคุณนะคะ"

มะปรางค้อนเขาให้ควับหนึ่ง

(ยังจะมีหน้ามาพูดอีก~~)

เธอคิดค้อนเขาในใจ

"หึๆ...คุณนี้น้าาา...เดี๋ยวคุณไปนอนห้องรับแขกก็แล้วกัน"

เขาบอกเธอ ก่อนจะเดินนำเธอออกมาที่ห้องนอนที่ติดกับห้องเขา เขาเปิดประตูพาเธอเข้าไปด้านในพร้อมกับเปิดเครื่องปรับอากาศให้

"นอนได้ใช่ไหม"

"สบายมากค่ะ"

ธนาพยักหน้าก่อนที่จะเดินออกไป มะปรางล้มตัวลงนอนทันทีที่เขาออกไปแล้ว เพราะเธอทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ไม่นานเธอก็หลับไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา...

"เจ้านายค่ะเร็วๆหน่อยสิ"

"คุณจะรีบไปไหน เข้าออฟฟิศสายวันหนึ่งไม่มีใครว่าหรอก"

ธนาแต่งตัวพึ่งเสร็จเข้ากำลังเดินออกมาจากห้องก็ถูกเลขาสาวที่ออกมานั้งรอเขาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเร่งเข้าให้

"คุณก็พูดได้สิคะ ปรางยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง"

ทั้งคู่เดินมาที่รถคันเดิมที่ธนาใช้ประจำ พอเปิดประตู้ออก มะปรางก็ถึงกับหน้าแดง เสื้อที่เธอถอดทิ้งเมื่อคืนกระจัดกระจายอยู่ในรถเขา

เธอรีบก้มเก็บมายัดใส่กระเป๋าไว้

"หึๆ"

ธนาหัวเราะ

"หัวเราะอะไรคะ"

"นึกถึงเมื่อคืน..."

"ห้ามนึกนะ"

เธอหันไปแว๊ดใส่เขา หน้าแดงไปหมดด้วยความอาย โตมาจนอายุ27 เธอยังไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าใครเลย

"โอเค..ไม่นึกก็ไม่นึก"

ธนาพูดยิ้มๆตาเป็นประกาย

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดของเธอ

"ขอบคุณค่ะ เจอกันที่ออฟฟิศนะคะเจ้านาย"

มะปรางบอกเธอกำลังจะเปิดประตูรถลงไป

"เดี๋ยว..."

ธนาหันไปคว้าเสื้อแจ็คเก็ตของเขาที่อยู่เบาะหลังส่งให้เธอ

"ใส่ไว้"

เขาบอก มะปรางรับมาแบบงง

"ใส่...ทำไมคะ"

เธอถามเขา อย่างไม่เขาใจ

"ใส่ไว้เถอะ เดี๋ยวผมขึ้นไปรอคุณบนห้องก็แล้วกันจะได้เข้าออฟฟิศพร้อมกัน"

"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปก่อนเลย"

"ไปเถอะมั่วแต่ช้า....เสียเวลาเปล่าๆ"

เขาบอกพร้อมกับเปิดประตูรถลงไปรอเธออยู่ข้างนอกแล้ว

มะปรางไม่มีทางเลือกเธอใส่เสื้อเเจ็คเก็ตที่เขาเอาให้เมื่อกี้แล้วรีบปิดประตูรถลงไป

มะปรางเดินเข้าไปในคอนโดเธอรีบตรงไปที่ลิฟท์โดยมีเน้านายหามเดินตามมาติดๆ

>ติ๊งง..

เสียงประตูลิฟท์เปิดออก

"อ่าว..คุณมะปราง เอ้อ...พึ่งกลับมาหรอครับ"

ชายหนุ่มรวมคอนโด ที่เห็นมะปรางสภาพนี้แถมยังมีหนุ่มหล่อเนียบยืนอยู่ข้างๆ

"เอ้ออ..ค่ะ พอดีเกิดเรื่องไม่คาดคิดนิดหน่อย...คุณบีกำลังจะไปทำงานหรอคะ"

"ครับ"

เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม สายตาเขายังมองไปที่เสื้อยืดของเธอ ถึงเเม้เธอจะใส่เสื้อคลุมไว้แต่ก็พอดูออกว่าโนบรา

"มะปรางขอตัวก่อนนะคะ"

เธอรีบเข้าไปในลิฟท์ ส่วนเจ้านายของเธอนั้นรู้สึกว่าจะลอยหน้าลอยตาอารมณ์ดีแปลกๆ จนเธออยากจะกระชากเขาให้เข้ามาในลิฟท์เร็วๆ

"คุณตั้งใจแกล้งปรางใช่ไหม"

พอประตูลิฟท์ปิด มะปรางก็หันมาเล่นงานเขาทันที

แต่แทนที่เขาจะตอบเขากลับจัดการรูดซิบเสื้อเเจ็คเก็ตให้เธอจนถึงคอ

"คุณ...ทำอะไรคะ"

"ไอ้หน้าอ่อนเมื่อกี้มันชอบคุณหรอ"

เขาถามเธอ

"เปล่าค่ะ แค่เป็นเพื่อนห้องอยู่ใกล้กัน คุณถามทำไมคะ"

"เปล่า...."

ผู้ชายด้วยกันทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าไอ้หมอนั้นต้องชอบเลขาเขาเเน่ๆ

>ติ๊งง

ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นของมะปราง เธอรีบเดินนำออกไปและเดินตรงไปยังห้องของเธอ

"คุณนั้งรอมะปรางเเปบหนึ่งนะคะ"

เธอบอกเขาหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในห้องเรียบร้อยเเล้ว

มะปรางรีบเดินเข้าห้องนอนไป เธอถอดเสื้อเเจ็คเก็ตออกและกำลังจะถอดเสื้อยืดของเขาออก จังหวะเดินผ่านกระจกพอดี

มะปรางตาโต นี้สินะสาเหตุที่เขาให้เธอใส่เสื้อคลุมก่อนขึ้นคอนโด ถึงแม้เสื้อยืดของเขาจะสีดำแต่ดูก็รู้ว่าคนใส่โนบราข้างใน

"กรี๊ดดดด....แล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง"

มะปรางโวยวายอยู่คนเดียวในห้อง ปกติเธออยู่คอนโดคนเดียวเธอก็ไม่ชอบใส่บรามันเลยชินแต่...เธอไม่ได้อยู่คนเดียวไง

"ฮื้ออๆๆ...หน้าอายชะมัด"

มะปรางยกมือปิดหน้าตัวเองไว้ แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้เเล้ว