มาเฟียเถื่อนคลั่งรัก

5 วันไนท์สแตนด์

เช้าวันใหม่

ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกเจ็บจากด้านใน มือเล็กเลื่อนลงไปสัมผัสกลีบกุหลาบอวบอูมบวมเป่งเบาๆ ดวงตากลมปรือขึ้นรับเช้าวันใหม่ ด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว

"อือ..."

ไอวากวาดสายตามองเพดานขาวด้านบนด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เธอยังคงจำฝันร้ายเมื่อคืนได้ดี ใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อมองเห็นห้องนอนที่ไม่คุ้นชิน พร้อมหยดน้ำตาจวนจะไหลออกมา ขอบตาร้อนผ่าวจนแดงก่ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหยดน้ำรินไหลลงข้างแก้ม ถึงจะบอกว่าตัวเองทำทั้งหมดนี้เพื่อเงิน แต่ความรู้สึกผิดหวังในใจกับดังก้องอยู่เต็มอก ความเสียใจค่อยๆแทรกซึมเข้ามาทีละน้อยจนยากจะห้ามใจ

แกร๊ก ฉ่า...

เสียงน้ำจากฝักบัวไหลกระทบพื้นกระเบื้องดังขึ้น เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตามเสียงนั้นโดยอัตโนมัติ เงาร่างสูงใหญ่ของเขาปรากฏอยู่หลังผนังกระจกฝ้า แม้จะไม่ชัดแต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือเล็กกำผ้าห่มกระชับไว้แน่น ดวงตากลมโตจ้องมองร่างหนาอย่างไม่ละสายตา ไม่รู้เพราะกลัวหรือเพราะเสียใจ แต่เธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

"ไปอาบน้ำสิ ไม่รู้สึกสกปรกบ้างหรือไง"

เสียงทุ้มต่ำของมาเฟียหนุ่มดังขึ้น ทันทีที่เขาก้าวออกมาจากห้องน้ำ ทำเอาคนตัวเล็กบนเตียงสะดุ้งรีบหันขวับไปมอง สายตาเธอสะดุดเข้ากับแผ่นอกเปลือยเปล่า ที่เปียกชื้นจากหยดน้ำบนซิกแพคแน่นตึง ซึ่งกำลังไหลเกาะเป็นทางไปตามกล้ามเนื้อ

รอยแดงจางๆจากคมเล็บของเธอเมื่อคืน ยังคงประทับชัดอยู่ทั่วแผ่นอกกว้าง ไล่ไปจนถึงไหล่หนา ภาพตรงหน้าทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะรีบหลบสายตาเขาอย่างเขินอาย

"จะมองอีกนานไหม"

"เอ่อค่ะ อ๊ะ! ซี๊ด~อื้อ"

เพียงแค่ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เธอต้องใช้ความพยายามอยู่หลายนาทีกว่าจะสำเร็จ มือเล็กยกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มแบบลวกๆ กวาดสายตามองหาผ้าที่พอจะคลุมร่างของตัวเอง

"อือ"

มือหนายื่นผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวให้ตรงหน้า

"ขอบคุณค่ะ"

ผ้าเช็ดตัวผืนหนาถูกพันไว้รอบอก ก่อนจะค่อยๆวางปลายเท้าลงบนพื้นเย็นเหยียบอย่างระวัง

การก้าวเดินแต่ละก้าวนั้นช่างยากเย็น เพราะเพียงแค่ขยับขากลับเดินไปด้านข้าง การเสียดสีก็ทำให้กลีบกุหลาบปวดแสบ จนต้องกลั่นหายใจอยู่หลายครั้ง

"คนบ้าทำรุนแรงเกินไปแล้ว เพราะอยากได้เงินเขาแท้ๆ อื้อ!!"

เสียงหวานบ่นพึมพำในขณะที่ก้าวเดิน ใบหน้าบูดบึ้งขมวดคิ้วมนผูกชนกันตลอดเวลา เธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นานมาก รู้ดีว่ายังมีคลาสเรียนในช่วงบ่ายจึงไม่อยากเสียเวลา

เธอก้าวออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิมที่เธอสวมมาตั้งแต่เมื่อวาน สายตาเผลอมองเข้ากับร่างสูงที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม

"จะกลับแล้วค่ะ"

น้ำเสียงเรียบเอ่ยบอกพร้อมกับก้มลงหยิบกระเป๋า ที่ตกบนพื้นข้างโซฟาตั้งแต่เมื่อคืน

มือเล็กรีบค้นหาโทรศัพท์ภายในกระเป๋าอย่างลนลาน ไม่แน่ใจว่าเพราะรีบ หรือเพราะสายตาคมยังคงจับจ้องอยู่ตลอดเวลา

ไอวาเปิดแอปธนาคารอย่างเร่งรีบ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ที่แสดงคิวอาร์โค้ดตรงไปที่ใบหน้าของเขา แขนเรียวสั้นเล็กน้อยเมื่อเธอยืดมันออกเต็มความยาว

"โอนเงินให้หนูด้วยค่ะ"

น้ำเสียงของเธอสั่นแผ่วพร้อมทั้งเขินอาย ความรู้สึกในอกมันบอกไม่ถูก เมื่อเธอกำลังเอ่ยปากขอเงินจากเขา มันไม่ต่างอะไรจากการทวงค่าตัวของผู้หญิงขายบริการ แม้จะไม่ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น แต่สถานการณ์มันบีบบังคับเกินกว่าจะเลือกได้

ใช่เธออายและเธอก็รู้สึกต่ำ แต่ถ้าแลกกับเงินที่จะช่วยพยุงชีวิตคนที่เธอรัก เธอก็จำเป็นต้องยอม แม้จะต้องแลกด้วยศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีก็ตาม

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยสายตาคมดุปรายมองใบหน้าเธอ ที่ก้มหน้าหนีอย่างประหม่า

"แอดไลน์ไว้ก่อน แล้วส่งคิวอาร์โค้ดมาที่นั่นไว้ว่างๆฉันจะโอนให้"

"แต่ว่าตอนนี้คุณก็อยู่ตรงนี้แล้วนี่คะ"

เธอเงยหน้าขึ้นเอ่ยเสียงเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนๆอย่างกล้าๆกลัวๆ

สายตาคมกริบตวัดมาทันที ทำเอาคนตัวเล็กชะงักไปทันที

ไอวารีบก้มหน้าลงอย่างรู้ตัว พร้อมพิมพ์แอดไลน์เขาอย่างว่าง่าย และส่งคิวอาร์โค้ดไปในแชททันทีโดยไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อเธอจัดการทั้งหมดเสร็จ เธอก็หันตัวเดินไปที่ประตูอย่างเงียบๆ แต่เสียงเข้มของเขาก็ดังขึ้นมาก่อน

"ฉันจะให้คนไปส่ง"

ไอวาหยุดชะงักแต่ไม่ได้หันกลับไป

"หนูกลับเองได้ค่ะไม่เป็นไร แล้วหนูก็ขอให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่วันไนท์สแตนด์เท่านั้น และหวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะงั้นกรุณาโอนเงินให้หนูด้วยนะคะ"

"ฉันบอกให้ไปกับคนของฉัน ก็ทำตามที่สั่ง"

คำพูดเรียบๆแต่ออกคำสั่งเด็ดขาดจนเธอไม่อาจขัดได้ เขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ ตอนที่เอื้อมมือไปหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ดวงตานิ่งเฉยไร้อารมณ์ราวกับเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไอวาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ

"เอ่อ อือค่ะ"

เธอเดินกลับไปนั่งบนโซฟา เพื่อรอคนของเขาตามคำสั่ง

ไม่นานนักเสียงประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่กรลูกน้องคนสนิทจะผลักประตูเข้ามาอย่างสุภาพ

"รถพร้อมแล้วครับท่าน"

เขารายงานพลางเหลือบตามองคนที่นั่งพิงโซฟาอย่างไม่แยแส

"ไปส่งเธอ แล้วก็พาเธอแวะซื้อยาด้วย"

เสียงทุ้มของเจ้าของห้องเอ่ยสั่งลูกน้อง โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า

"ครับท่าน"

กรรับคำสั่งทันที ก่อนจะหันไปทางไอวา และยืดตัวตรงอย่างสุภาพ

"เชิญครับคุณผู้หญิง"

ไอวาชะงักดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างไม่แน่ใจ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินใครเรียกเธอแบบนั้น คำว่าคุณผู้หญิงฟังดูห่างไกลเหลือเกินสำหรับผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ

"เอ่อ ค่ะ"

เธอตอบรับเสียงเบา พร้อมลุกขึ้นจากโซฟาอย่างลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองเจ้าของห้องที่ยังคงนิ่งเฉย เขาไม่ได้มองเธออีกเลย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วจึงก้าวเท้าตามกรไป

"หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกงั้นหรอ หึหึ!!"

น้ำเสียงเรียบของมาเฟียหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับสายตานิ่งที่จับจ้องมวนบุหรี่ในมือ ราวกับไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองหน้าเธอ

"คำพูดนั้นควรเป็นฉันที่พูดมากกว่า"

เขายังคงเอ่ยขึ้นช้าๆ ขณะเขี่ยก้นบุหรี่ทิ้งราวกับความสัมพันธ์ที่ไร้ค่า

ไอวาชะงักเล็กน้อยสายตานิ่งเช่นเดียวกัน

"แน่นอนค่ะ ต่อให้หนูบังเอิญเจอคุณ หนูก็จะเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงคุณเอง"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมความเจ็บปวด ทั้งที่เธอก็รู้ดีว่านี่แค่ความสัมพันธ์วันไนท์สแตนด์เท่านั้น แต่แปลกที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นแล้วเธอกลับรู้สึกเจ็บ