6 ทวงเงินค่าตัว
1240 Words
"ไอวาหลับอยู่หรอ"
เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมแรงสะกิดที่ต้นแขน ทำให้ไอวาที่เผลอนั่งฟุบหลับอยู่กับโต๊ะสะดุ้งขึ้น เธอลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยสายตางุนงง
"หือ อะไรแก"
"ถามจริงแกหนีไปไหนมา รู้ไหมว่าฉันตามหาแกทั่วมหาวิทยาลัยแล้วเนี่ย แล้วฉันก็โทรหาแกเป็นร้อยสายแล้วนะยัยเพื่อนตัวดี"
มินบ่นอุบใบหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง เธอทิ้งกระเป๋าลงข้างโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงข้างไอวาด้วยท่าทางเหนื่อยใจสุดๆ
"ขอโทษ แบตฉันหมดน่ะ"
ไอวาตอบพร้อมรู้สึกผิดไม่น้อย ที่ปล่อยให้เพื่อนต้องเป็นห่วง
"อย่างแกเนี่ยนะแบตหมด ปกติเห็นเปิดเครื่องรอรับงานตลอดไม่ใช่หรอวะ"
"อือ พอดีเมื่อคืนฉันไม่ได้ชาร์จแบตนะแก"
"ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าห้ามแบตหมด แล้วก็ห้ามติดต่อไม่ได้เด็ดขาด"
มินเอ่ยเสียงเข้มด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก ขณะสายตาก็ยังมองเพื่อนรักพี่ยังฟุบอยู่บนโต๊ะ
"เออ รู้แล้วน่า ค่อยบ่นทีหลังก็ได้น่ะแก ตอนนี้ฉันขอหลับก่อนง่วงมาก"
ไอวาพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน
มินขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
"นี่แกกลับจากร้องเพลงกี่โมงเนี่ย ทำไมดูเพลียขนาดนี้"
คำถามนั้นทำให้ไอวาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แต่กลับไม่เอ่ยตอบสักคำ คณะที่เธอยังฟุบหน้าลงกับโต๊ะเหมือนเดิม
"........."
"แกโอเคใช่ไหมไอวา"
ไอวายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงอู้อี้แผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน
"แค่เหนื่อยน่ะ"
"ไอวามาพบครูหน่อย"
เสียงของอาจารย์ธิดารัตน์จากฝ่ายบัญชีดังขึ้นหน้าห้องเรียน เสียงนั้นทำให้ทุกคนเงียบเสียงลงในเสี้ยววินาที คนที่ถูกเรียกชื่อสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบดีดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว
"ค่ะอาจารย์"
เสียงตอบรับของไอวาฟังดูไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มให้ดูปกติ
"ตอนนี้"
อาจารย์พูดแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวกลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก
มินหันมาหาเพื่อนทันทีที่อาจารย์เดินพ้นประตู
"แกยังไม่ได้จ่ายค่าเทอมใช่ไหม"
เสียงของมินเบาลง แต่ก็เจือด้วยความห่วงใยที่ปิดไม่มิด ไอวาไม่ตอบในทันที เธอถอนหายใจเบาๆแล้วค่อยพยักหน้ารับ
"ยังเลยแก"
สายตาของเธอมองตามแผ่นหลังของอาจารย์ที่เพิ่งเดินจากไป สีหน้าของไอวาเศร้าหมองลงทันที เพราะเธอรู้ดีว่าเรื่องที่อาจารย์เรียกคุย คงหนีไม่พ้นเรื่องค่าเทอม
"งั้นก็จริงอย่างที่คิด น่าจะเป็นเรื่องค่าเทอมนั่นแหละ"
"ก็คงจะเรื่องเดียวนั่นแหละแก"
น้ำเสียงของไอวาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอยืดตัวเล็กน้อยบิดขี้เกียจเบาๆ เหมือนปลุกพลังให้ตัวเอง
"ไปก่อนนะ เดี๋ยวมา"
"โชคดีเว้ยแก"
"อืม"
ไอวาพยักหน้าเบาๆ พร้อมส่งยิ้มจางให้เพื่อนรัก ก่อนจะเดินออกจากห้องตามหลังอาจารย์ไปทันที
"ขออนุญาตค่ะอาจารย์"
ไอวายืนอยู่หน้าห้อง ก่อนจะยกมือเคาะประตูเบาๆ พร้อมเอยขออนุญาตเข้าไป
"เข้ามาสิไอวา"
"ค่ะ"
นักศึกษาสาวเอ่ยตอบเสียงเบา ก่อนจะค่อยๆก้าวเข้าไปแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
อาจารย์ธิดารัตน์หยิบเอกสารบางอย่างออกมาจากแฟ้ม พลางมองใบหน้าซีดเซียวและแววตาอ่อนล้า ของนักศึกษาสาวตรงหน้า
"อาจารย์เรียกเธอมาพบเรื่องค่าเทอม เนื่องจากเทอมนี้เธอยังไม่ได้ชำระ และทางมหาลัยกำลังจะสรุปรายชื่อ เพื่อตัดสิทธิ์สอบกลางภาคภายในสิ้นสัปดาห์ หากเธอยังไม่ชำระค่าเทอม ก็มีสิทธิ์ถูกตัดออกจากรายชื่อผู้เข้าสอบทันที"
อาจารย์เอยเสียงเรียบ ก่อนจะเลื่อนเอกสารตรงหน้าให้เธอได้อ่าน
ไอวาก้มมองอย่างรู้ชะตาตัวเอง ก่อนจะปรายตามองยางลวกๆ เพราะไม่จำเป็นต้องอ่านให้ละเอียด แค่เห็นหัวกระดาษก็รู้แล้วว่าเป็นเอกสารแจ้งค้างชำระค่าเทอมฉบับเดิม
"หนู...หนูกำลังหาเงินอยู่ค่ะอาจารย์ หนูไม่ได้อยากเบี้ยวนะคะ แต่ตอนนี้หนูยังไม่มีจริงๆค่ะ"
อาจารย์มองเธออย่างเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วลดเสียงลง
"อาจารย์เข้าใจนะว่าช่วงนี้เธอลำบาก แต่กฎของมหาลัยค่อนข้างเข้มงวด อาจารย์ช่วยได้แค่ยืดเวลาให้ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ ถ้าเกินจากนั้นระบบจะตัดสิทธิ์เธอโดยอัตโนมัติ"
ไอวาก้มหน้าลงกัดริมฝีปากแน่นพร้อมพยักหน้าเบาๆ
"ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ หนูจะพยายามรวบรวมเงินมาจ่ายให้ทันค่ะ"
อาจารย์ธิดารัตน์พยักหน้าช้าๆ พร้อมสายตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ
ไอวาก้าวเท้าออกจากห้องอาจารย์ด้วยท่าทางเร่งรีบ ปลายนิ้วเรียวรีบรวมโทรศัพท์จากกระเป๋า ยกขึ้นมาเปิดเข้าแอปธนาคารทันที หัวใจเต้นแรงด้วยความหวัง แต่เมื่อสายตาเหลือบไปที่ยอดเงิน กลับพบว่ามันยังคงนิ่งสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
"อย่าบอกนะว่าจะเบี้ยวค่าตัวหนู ไอ้พี่ธารา"
เสียงพึมพำหลุดออกจากริมฝีปากบางอย่างเจ็บใจ เมื่อเห็นว่าเงินค่าตัวจากมาเฟียหนุ่มยังไม่ถูกโอนเข้าบัญชี ทั้งที่เวลาผ่านมาครึ่งค่อนวันแล้ว ไอวาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนตัดสินใจกดเข้าแอปไลน์แล้วพิมพ์ข้อความหาเขาทันที
ไอวา : คุณโอนเงินให้หนูตอนไหนคะ หนูจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ รบกวนโอนเงินมาให้หนูด้วยนะคะ
ไม่ถึงครึ่งนาที ข้อความจากเขาก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ราวกับว่าเขาอยู่กับโทรศัพท์ตลอดเวลา
ธารา : เท่าไหร่
ไอวาเบ้ปากนิดๆอย่างหมั่นไส้ เขาถามทั้งที่ควรจำได้
ไอวา : ตามที่คุณตกลงไว้
ธารา : เธอบอกว่าห้าพัน
คำตอบที่ได้รับทำให้เธอขมวดคิ้วลงทันที
'หา! ห้าพันหรอ เมื่อคืนเขาบอกว่าสองหมื่นนี่นา' ไอ้วานิ่งคิด พยายามทบทวนบทสนทนาเมื่อคืนทันที เธอจำได้แม่นว่าตัวเลขที่เขาพูดคือสองหมื่นบาท แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนคำพูดเหมือนแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น หัวใจร้อนรุ่มอยากเถียงกลับไป แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรกับเขาได้ สุดท้ายจึงได้แค่ถอนหายใจแล้วพิมตอบกลับไปอย่างเงียบๆ
ไอวา : ค่ะ
เพียงตัวอักษรเดียวสั้นๆ ที่กลืนเก็บศักดิ์ศรีไว้กับความจำเป็น เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ
ธารา : ฉันจะให้คนของฉันจัดการให้
ไอวายืนจ้องหน้าจอมือถือด้วยความหงุดหงิดใจ ความกลัวที่เคยมีต่อเขาเริ่มจางลง เพราะความจำเป็นที่บีบคั้นเธอจึงรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทันที
ไอวา : ขอตอนนี้เลยนะคะ หนูต้องใช้จริงๆ
คนตัวเล็กถอนหายใจแรง พร้อมความรู้สึกเขินอายที่บอกไม่ถูก รู้สึกอับอายยิ่งกว่าตอนที่เธอเปลือยกายอยู่ใต้ร่างเขาเสียอีก
- Writer
