Chapter 7 | ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของพี่

1405 Words

หลายวันต่อมา... "พรุ่งนี้งานวันเกิดนายใช่ไหม ควันหลง" "อืม" "แล้วตกลงนี่แม่นายจะจัดให้ไหม" "แม่มันอยากจัด แต่ไอ้เจ้าของวันเกิดไม่อยากให้จัด" "อ้าว ทำไมล่ะ" "มันไม่ชอบให้คนมาที่บ้านเยอะ ๆ เธอก็รู้" "แต่ทุกปีที่ผ่านมาก็จัดนะ" "ก็เพราะว่าทุกปีที่ผ่านมาห้ามไม่ได้ไง แต่ปีนี้มันขอร้องแม่มันแบบจริงจัง" "วันเกิดทั้งทีนะ ไม่จัดจริงเหรอ อย่างน้อยก็ไปจัดที่ผับก็ได้" "ไม่" "ชิ" นาเนียร์รู้สึกอารมณ์เสีย หลังจากที่ได้พูดกับเพื่อนสนิทอย่างควันหลง เพราะเขานั้นพูดน้อยมาก แต่ชอบทำให้เธออารมณ์เสียอยู่ตลอด หญิงสาวไม่สนใจเขาแต่หันกลับมาสนใจนั่งทานข้าวของตัวเองต่อ แต่ในตอนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ หางตาของเธอก็ชำเลืองไปเห็นคนที่ตัวเองไม่ได้เห็นหน้าหลายวัน เนื่องจากช่วงนี้งานของเธอมีค่อนข้างเยอะ ทำให้ไม่มีเวลาไปนั่งอ่อยชายหนุ่มรุ่นน้องที่ร้านหมูกระทะที่เขาทำงานพาร์ตไทม์เลย ซึ่งเขากำลังเดินถือจานข้าวผ่านมาทางที่เธอนั่งอยู่พอดี หญิงสาวจึงรีบยกมือขึ้นโบกเพื่อทักทาย พอชายหนุ่มรุ่นน้องเห็นก็รีบก้มหัวทักทายเขาพร้อมกับเดินผ่านไป ทำให้เธอที่ยกมือโบกค้างอยู่ รีบชักมือกลับด้วยท่าทางอารมณ์ไม่ดี "อะไรกัน คิดว่าจะเดินมาหาซะอีก" "ใคร" ราชาที่นั่งทานข้าวของตัวเองอยู่ ก็เอ่ยออกมา "อะไร" "คนที่เธอโบกมือให้ ใครเหรอ" "เด็กปีหนึ่ง ชื่อน้องภีม" "ไปรู้จักได้ยังไง" "ร้านหมูกระทะข้างคอนโดฉัน น้องก็ทำงานพาร์ตไทม์ที่นั่น เป็นไงหล่อไหม" "ก็พอใช้ได้" ราชาพูดออกมา "ไม่เห็นหล่อเลยไอ้ราชา หน้าตางั้น ๆ" ควันหลงที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดออกมา "งั้น ๆ บ้านแกสิ หล่อขนาดนี้" เธอต่อว่าควันหลงออกไปด้วยความไม่พอใจ "ฉันพูดความจริง" "นายเงียบเลย ฉันจะบอกให้นะน้องมันหล่อกว่านายเป็นล้านเท่า" "ฉันพูดความจริงก็ยังมาโกรธ" ควันหลงหยิบจานข้าวของตัวเองพร้อมกับเดินออกไป ซึ่งเธอที่นั่งมองอยู่ก็ได้แต่ด่าทอตามหลังไป จนราชาที่นั่งอยู่ด้านข้างก็คอยปลอบ "ไม่ต้องไปฟังมันหรอก มันก็พูดเล่นไป" "นายเข้าข้างนายนั่นเหรอ" "ฉันไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ รีบกินข้าวได้แล้ว เธอมีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ" "อืม" "....." "แล้วนี่นายจะกลับคอนโดเลยใช่ไหม" "ใช่" "อิจฉาจัง" "หยุดพูดได้แล้ว กินข้าว" "รู้แล้ว" เธอตอบราชาไปก็นั่งทานข้าวของตัวเองต่อจนเสร็จ เราทั้งสองคนก็เอาจานไปเก็บไว้ที่ร้านที่ตัวเองซื้อ แล้วหลังจากนั้นเพื่อนชายของเธอก็ขอตัวกลับห้องพักของตัวเอง ส่วนเธอก็เดินหน้าบึ้งมายังอาคารเรียน ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงอาหาร ก็เห็นกลุ่มเพื่อนร่วมสาขาที่กำลังนั่งอยู่ จึงรีบโบกมือทักทายพร้อมกับเดินลงไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อน "แกไปทำอะไรมา หน้าบึ้งอีกแล้ว" "ฉันเหนื่อย อยากกลับไปนอน" "อดทนนะเพื่อนรัก แค่สองชั่วโมงเอง เดี๋ยวก็ได้กลับไปนอนแล้ว" "แล้วนี่ยัยจีจี้ไปไหน" เธอมองหาจีจี้เพื่อนสาวประเภทสองที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ "มันไปเข้าห้องน้ำ แต่ไปนานแล้วนะยังไม่กลับมาเลย" "ไม่ใช่ไปอ่อยรุ่นน้องอยู่เหรอ" "ฉันก็ว่างั้น" เธอตอบเพื่อนไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา เพราะเหลืออีกเกือบยี่สิบนาทีเลย กว่าจะถึงเวลาขึ้นเรียนคาบบ่าย หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภีมก็มาเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวที่จะไปเรียนวิชาคาบบ่าย โดยพอเข้าเสร็จแล้วพอเดินออกมาหน้าห้องน้ำก็เห็นเข้ากับรุ่นพี่ร่วมคณะ ที่พออีกฝ่ายเห็นเขา ก็รีบเดินเข้ามาทักทายทันที "อ้าว น้องภีมคนหล่อนี่เอง" "ครับ" "ไม่ได้เจอกันหลายวันเลย" "ครับ" ชายหนุ่มได้แต่ตอบคำว่า 'ครับ’ ไป เพราะไม่รู้ว่าจะพูดคำว่าอะไรดี "วันนี้มีเรียนคาบบ่ายไหมคะ" "มีครับ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็เข้าเรียนแล้ว" "แสดงว่าตอนนี้ว่าง" "ใช่ครับ" "งั้นไปกับพี่ดีกว่า" รุ่นพี่สาวประเภทสองก็ถือวิสาสะเดินมาคล้องข้อมือของเขา พร้อมกับเดินจูงมายังโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าคณะ ที่ตอนนี้มีกลุ่มเพื่อนของเขากำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ โดยพอเพื่อนของพี่เขาเห็นเพื่อนของตัวเองที่กำลังเดินจูงมือเขา ก็ต่างร้องโห่กันดังสนั่น จนชายหนุ่มที่เดินมาด้วยรู้สึกอายเอามาก ๆ เพราะยังมีนักศึกษาหลายคนที่กำลังนั่งอยู่แถวนั้นร่วมด้วย แต่ถึงจะอายมากเพียงใด สายตาของเขาก็ยังไม่อาจละไปจากหญิงสาวรุ่นพี่อย่าง 'นาเนียร์' ที่นั่งจ้องมองหน้าเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รู้สึกอยากรู้เลยว่าพี่เขาเป็นอะไร "ทำไมมากับหนูภีมได้ล่ะจีจี้" "ก็ฉันไปเข้าห้องน้ำมาน่ะสิ แล้วบังเอิญเห็นน้องมันที่หน้าห้องน้ำก็เลยพามาด้วย น้องภีมคะ ไปนั่งข้างยัยเนียร์ดีกว่าค่ะ" โดยพอได้ยินรุ่นพี่สาวประเภทสองพูดแบบนั้น เขาก็เดินลงมานั่งด้านข้างของหญิงสาวรุ่นพี่ แล้วเอ่ยทักทายคนด้านข้างไป "พี่เนียร์" โดยพอทักทายไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็เอาแต่นั่งหน้าบึ้ง ไม่สนใจเขาเลย "....." "พี่เนียร์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" "ทำไมเมื่อกี้ตอนที่อยู่โรงอาหารพี่ทักแล้วไม่เดินมาหาพี่ล่ะ" "ผมไม่รู้ว่าพี่เรียกให้ไปหา คิดว่าแค่ว่าทักทายเฉย ๆ" "....." "นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้พี่หน้าบึ้งใส่ผมใช่ไหมครับ ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ขอโทษ" "ทีหลังถ้าพี่ทัก เราต้องมาหานะ เข้าใจไหม" "ครับพี่เนียร์" "วันนี้มีเรียนบ่ายไหมคะ" "มีครับ อีกประมาณสิบกว่านาทีก็เข้าแล้ว" "น้องภีมเรียนชั้นไหน" "ชั้นสามครับ ห้องxx" "โอเค งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง" หลังจากหญิงสาวรุ่นพี่พูดจบ ก็ยื่นมือมาจับมือของเขาพร้อมกับเดินจูงเข้ามาในอาคาร ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาใกล้เข้าเรียนพอดี ทำให้นักศึกษาที่อยู่แถวนี้ค่อนข้างเยอะ พวกเขาต่างมองมายังเราสองคนด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่เขาก็พยายามที่จะไม่สนใจ เดินตามแรงจูงรุ่นพี่สาวมาอย่างเงียบ ๆ โดยจะมีบางครั้งที่ก้มมองมือที่จับมือของเขาอยู่ "ถึงแล้ว" พอเดินมาถึงรุ่นพี่สาวก็ชักมือของตัวเองกลับพร้อมกลับกอดอกแล้วยืนจ้องมองเขา "วันนี้เลิกเรียนกี่โมง" "สี่โมงครับ" "พี่เลิกบ่ายสอง เดี๋ยวจะนั่งรอหน้าคณะ" "พี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ทำไมถึงต้องนั่งรอ" "แค่อยากชวนไปทานข้าวด้วยกันก่อนน้องภีมไปทำงานค่ะ" "งั้นพี่กลับไปรอที่คอนโดก็ได้ เดี๋ยวผมเรียนเสร็จจะไปหาที่นั่น" "น้องภีมอยากไปคอนโดพี่เหรอคะ" รุ่นพี่สาวพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา ซึ่งชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรผิดไป จึงรีบเอ่ยปฏิเสธไป ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจเขาผิด "ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับพี่เนียร์ ผมแค่จะสื่อว่าให้พี่ไปรอที่คอนโด เดี๋ยวหลังจากผมเลิกเรียนผมจะไปหาพี่ แล้วหลังจากนั้นเราค่อยไปหาทานข้าวกันครับ" "....." "พี่เนียร์อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ" "พี่รู้ค่ะ ว่าน้องภีมจะสื่ออะไร พี่แค่หยอกเล่นเฉย ๆ" "พี่เนียร์~" หญิงสาวรุ่นพี่ยิ้มออกมา พร้อมกับวางมือลงข้างแก้ม แล้วใช้นิ้วโป้งแตะปลายจมูกเขาเบา ๆ "พี่ไปแล้ว ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของพี่"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more