Chapter 8 | ความเคยชิน

1410 Words

หลังจากที่หมดคาบเรียนในวิชาแรกของบ่ายเรียบร้อยแล้ว ภีมก็รีบเก็บของใส่กระเป๋า พร้อมกับเดินตามเพื่อนสนิทอย่างโต้งลงมายังชั้นล่างของอาคาร โดยปกติแล้วชายหนุ่มจะมีเรียนวิชาต่อไป แต่เนื่องด้วยอาจารย์ยกคลาสกะทันหัน ทำให้เขาเลิกเรียนก่อนเวลา จากที่หญิงสาวรุ่นพี่ต้องเป็นคนรอเขา แต่ตอนนี้ดันเป็นเขาที่ต้องรอเธอแทน ชายหนุ่มจึงคิดว่าจะไปนั่งรอที่หน้าคณะ เผื่อว่าตอนรุ่นพี่สาวเลิกเรียนแล้ว เดินผ่านอาจจะเห็นเขาได้ชัด "วันนี้กลับกับกูไหม กูขับมอเตอร์ไซค์มา" โต้งหันมาพูดกับเขา แต่ภีมดันส่ายหน้าปฏิเสธ "ทำไม" "พอดีกูมีนัด" "นัดกับสาวที่ไหนเอ่ย" "สาวที่ไหนล่ะ รุ่นพี่เรานี่แหละ" "รุ่นพี่ไหนวะ กูรู้จักไหม" "พี่เนียร์ไง" "พี่เนียร์ คือใช่คนที่กูรู้จักไหม" "คณะวิศวะ ก็มีคนชื่อเนียร์คนเดียวไม่ใช่เหรอ" เขาตอบเพื่อนไปพร้อมกับส่ายหน้าไปมา แล้วเดินมานั่งลงโต๊ะไม้หินอ่อนตรงบริเวณที่ตัวเองชอบนั่งประจำ ซึ่งโต้งก็รีบวิ่งมานั่งลงด้านข้าง "ตกลงมึงกับพี่เขาคือยังไงกันแน่ ทำไมถึงมีนัดกัน" "พี่เขาก็แค่บอกว่าอยากกินข้าวด้วยแค่นั้น" "แสดงว่าพี่เขาสนใจมึง" "พี่เขาจะมาสนใจกูทำไมล่ะ มึงไม่เห็นสภาพกูหรือไง แตกต่างกับพี่เขาขนาดนี้" "พี่เขาอาจจะไม่สนใจหน้าตาทางสังคมก็ได้" "พี่เขาไม่สนใจ แต่กูสนใจนี่สิ แค่คิดก็ไม่กล้าแล้ว" "....." "มึงกลับไปได้แล้ว กูอยากอยู่คนเดียว" "อะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็โดนไล่ งั้นกูกลับก่อนเพื่อนรัก ตอนเย็นเจอกัน" พอโต้งพูดออกมาแบบนั้น เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนกลับไปเลย หยิบสายสมอลทอร์คของตัวเองในกระเป๋ามาเสียบใส่โทรศัพท์เครื่องเก่าของตัวเอง พร้อมกับเปิดเพลงฟัง "ยัยเนียร์ นักศึกษาที่นั่งฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนด้านล่างนั่น ใช่น้องภีมไหม" โดยขณะที่เธอกำลังนั่งตั้งใจฟังอาจารย์สอนอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของเพื่อนสาวอย่างจีจี้ที่นั่งอยู่ด้านข้างใช้นิ้วสะกิดบริเวณแขน พร้อมกับชี้ไปยังด้านล่างอาคาร พอได้ยินชื่อของชายหนุ่มรุ่นน้อง หญิงสาวก็รีบมองตามนิ้วเพื่อนทันที ก็พบว่าเป็นน้องเขาจริง ๆ อย่างที่เพื่อนบอก นาเนียร์รู้สึกแปลกใจมาก ไหนชายหนุ่มรุ่นน้องบอกว่าเลิกตอนสี่โมงเย็นไง แต่ตอนนี้มันเพิ่งบ่ายกว่าอยู่เลย "น้องภีมจริงด้วย" "....." "แล้วนั่นน้องมันนั่งรอใคร เพื่อนน้องเหรอ" จีจี้พูดพึมพำคนเดียว แต่หญิงสาวได้ยินจึงรีบตอบไป "ฉันนัดน้องมันไว้เองแหละ" "ฮะ!!" จีจี้ตะโกนออกมาเสียงดัง ทำให้อาจารย์ที่กำลังยืนสอนอยู่ รีบหันมาจ้องมองพวกเธอทั้งสองคน นาเนียร์จึงรีบเอ่ยขอโทษอาจารย์กับเพื่อนร่วมชั้นไป พร้อมกับหันมาคาดโทษเพื่อนชายใจหญิงด้วยสายตาจิกกัด "แกเป็นบ้าหรือไง จะตะโกนทำไม" เธอต่อว่าเพื่อนอย่างไม่แรงนัก "ก็ฉันตกใจนี่ แล้วแกมีนัดอะไรกับน้องมัน" "ฉันจะนัดอะไรกับน้องภีม แล้วแกเกี่ยวอะไรด้วย" "ก็เพื่อนอยากรู้นี่นา ตอบมาเถอะน่าเพื่อนรัก" "ฉันนัดน้องมันไปกินข้าว" หญิงสาวทั้งพูดทั้งยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แค่นึกถึงเวลาที่ทานข้าวด้วยกันกับชายหนุ่มรุ่นน้อง เธอก็รู้สึกมีความสุขแล้ว อยากให้ถึงเวลานั้นเร็ว ๆ จัง "ขอไปด้วยได้ไหม" "ไม่ได้ แกจะไปเป็นกขค. ฉันกับน้องทำไม" นาเนียร์รีบปฏิเสธเพื่อนสาวประเภทสองของตัวเองทันที มีที่ไหนมาขอไปร่วมเดตด้วย ให้ตายสิ ยัยเพื่อนคนนี้ "ฉันแค่ขอพูดเล่น ไม่เห็นต้องปฏิเสธจริงจังขนาดนั้นเลย" จีจี้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ "มันใช่เรื่องพูดเล่นไหมล่ะ ยัยบ้า" "วันนี้น้องมันไม่ไปทำงานหรือไง ทำไมไปกินข้าวกับแกได้" "น้องภีมมีทำงานตอนหนึ่งทุ่ม" "อ๋อ แสดงว่าหลังจากนั้นแกก็กลับห้อง" "ก็ใช่น่ะสิ ถ้าแกไม่ให้ฉันกลับห้อง แล้วจะให้ฉันไปไหน" "พรุ่งนี้วันหยุด คืนนี้แกจะไปเที่ยวไหนไหม" "ไม่รู้เลย แล้วพวกแกจะไปไหม" "ฉันกับพวกอีฝ้ายนัดกันว่าจะไป RN ตอนสี่ทุ่ม" "โอเค ถ้าฉันขยันจะไปนะ แต่ถ้าไม่เห็นก็คือนอนอยู่ห้อง" "ได้จ้ะเพื่อนรัก คืนนี้แกไม่ไปไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้แกต้องไปนะ" "ทำไมเหรอ" "ก็พรุ่งนี้งานวันเกิดฉันไง นี่แกลืมงานวันเกิดฉันเหรอ" โดยพอจีจี้พูดออกมาแบบนั้น หญิงสาวก็ยิ้มหน้าเจื่อนใส่อีกฝ่าย "ขอโทษ พอดีช่วงนี้เรียนหนักมาก" "เรื่องแค่นี้ฉันไม่ได้โกรธหรอก แต่ถ้าพรุ่งนี้แกไม่มางานวันเกิดฉัน ฉันโกรธแกจริงแน่ เพราะแกบอกไว้แล้วว่าจะไป" "โอเค ฉันไปแน่นอน สัญญาเลย" นาเนียร์ยื่นนิ้วโป้งออกไปเพื่อให้เพื่อนแตะแปะโป้ง ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมยื่นนิ้วโป้งมาแปะเธอเช่นกัน "โป้ง/โป้ง" ทั้งสองคนชักมือตัวเองกลับ พร้อมกับหันมาสนใจเรียนต่อ โดยหลังจากเรียนต่อไม่นานอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป เธอจึงรีบเก็บของเตรียมตัวจะลุกเดินออกจากห้องก็โดนเพื่อนร่วมกลุ่มต่างเอ่ยแซว เนื่องจากก่อนหน้านี้จีจี้ได้ไปเล่าให้กับเพื่อนคนอื่นฟังว่าเธอมีนัดกับชายหนุ่มรุ่นน้อง "พวกแกหยุดแซวฉันเลยนะ" "ไม่ต้องทำมาเป็นเขินหรอก รีบไปได้แล้ว น้องภีมรอนานแล้วเนี่ย" "รู้แล้วน่า ถ้าพวกแกไม่แซวฉัน ฉันเดินถึงน้องมันไปแล้ว" นาเนียร์ตอบเพื่อนไป พร้อมกับรีบวิ่งลงบันไดมายังชั้นล่างของอาคาร ซึ่งกว่าจะลงมาถึงก็เล่นเอาเธอหอบเลย เนื่องด้วยว่าชั้นที่เธอเรียนอยู่นั้น อยู่ถึงชั้นที่หกของอาคาร ปกติแล้วหญิงสาวไม่ได้เดินขึ้นลงแบบนี้หรอก มันมีลิฟต์สำหรับขึ้นลงทุกอาคาร แต่เนื่องด้วยช่วงนี้เป็นเวลาเลิกเรียนของนักศึกษาหลายชั้นปี ทำให้มีนักศึกษาที่ยืนรอคิวเพื่อเข้าลิฟต์ค่อนข้างเยอะ เธอไม่อยากไปต่อแถว จึงเลือกที่จะเดินลงบันไดแทน "น้องภีม" นาเนียร์เรียกคนที่กำลังนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ ซึ่งพอเธอเรียกชื่อเขาแล้ว คนที่นอนอยู่ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ยิน หญิงสาวจึงเดินลงไปนั่งด้านข้างชายหนุ่มรุ่นน้องพร้อมกับใช้มือวางที่แก้มเขา แล้วลูบไปมาแบบที่ตัวเองชอบทำ ซึ่งคนที่นอนหลับอยู่ก็สะดุ้งตกใจ แต่พอเขาเห็นเป็นเธอ ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร แถมยังยิ้มให้เธออีก "มาตอนไหนครับ" ภีมรีบถอดสายหูฟังของตัวเองออก "เมื่อกี้ พอดีพี่เรียกน้องภีม แล้วน้องภีมไม่ได้ยิน พี่เลยถือวิสาสะลูบแก้มน้องค่ะ" "ผมฟังเพลงเพลินไปหน่อยครับ ก็เลยหลับ" "น้องภีมบอกพี่ว่าเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็นไม่ใช่เหรอ ทำไมได้มานั่งรอพี่อยู่ตรงนี้ตั้งแต่บ่ายโมง" "อาจารย์อารียามีธุระกะทันหัน เลยยกคลาสครับ" "แบบนี้นี่เอง พี่ก็นึกว่าเราโดดเรียนเสียอีก" "ผมไม่ใช่คนเกเรแบบนั้นนะครับ" "ก็พี่รู้ไงว่าน้องภีมไม่ใช่คนเกเร ก็เลยแปลกใจที่มานั่งรอพี่" "....." "ไปกันเถอะค่ะ รถจอดอยู่ตรงนู้น" นาเนียร์ก็ยื่นมือไปคล้องมือของชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างเคยชินมากอดเอาไว้ เราสองคนก็เดินคู่กันมาที่รถคันหรูของเธอ ที่จอดอยู่ลานจอดรถนักศึกษาคณะวิศวะที่หญิงสาวเรียนอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more