Chapter 9 | ดูแลเด็กไม่สบาย

1816 Words

"ถึงแล้ว" นาเนียร์ขับรถเข้ามาจอดบริเวณด้านหน้าหอพักของชายหนุ่มรุ่นน้อง พอรถจอดสนิทแล้วเธอก็หันไปบอกคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง "ครับพี่เนียร์ สำหรับวันนี้อาหารอร่อยมาก ผมขอบคุณมากนะครับที่เลี้ยงผม" "เราขอบคุณพี่หลายครั้งแล้วนะ" หญิงสาวตอบไปแบบนั้น เพราะตั้งแต่ทานข้าวกันเสร็จ ชายหนุ่มรุ่นน้องพูดขอบคุณเธอหลายครั้งแล้ว "เดี๋ยวไว้เงินเดือนผมออก ผมขอเลี้ยงพี่บ้างได้ไหมครับ" "ได้สิคะ" "งั้นผมขอไปก่อนนะ" "ฝนตกหนักขนาดนี้ ยังต้องไปทำงานอีกเหรอ" "ใช่ครับ" "แล้วเราจะไปยังไง ให้พี่รอไหม ยังไงร้านที่เราทำงาน ก็อยู่ติดคอนโดพี่" "ไม่เป็นไรหรอกครับ กว่าจะถึงเวลาทำงานฝนก็คงหยุดตกพอดี" "ดื้อจริง ๆ เลย" "งั้นผมไปก่อนครับ" ภีมยกมือไหว้เธอ พร้อมกับเปิดประตูลงไป แล้วรีบวิ่งเข้าไปภายในหอพักของตัวเอง ส่วนเธอพอมองเห็นชายหนุ่มรุ่นน้องเข้าไปในหอพักของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถออกมาเพื่อจะกลับคอนโดของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก วันต่อมา... หลังจากที่ขับรถมาถึงมหาลัยแล้ว หญิงสาวก็เดินลงจากรถ ก็มองเห็นกลุ่มเพื่อนที่นั่งคุยเม้ามอยกันอยู่ เธอจึงรีบเดินเข้าไปร่วมกลุ่ม "ไมวันนี้มึงมาสายจัง" "สายอะไร เหลืออีกตั้งสิบกว่านาทีกว่าจะเข้าเรียนคาบแรก" นาเนียร์ตอบแบบไม่ใส่ใจ พร้อมกับเดินไปนั่งลงที่ว่าง "ฉันมีอะไรเมาท์มอยให้แกฟังด้วย เมื่อคืนฉันไปเห็นอะไรเด็ด ๆ มา" "อยากเล่าก็เล่ามา อย่าลีลา" "ฉันเห็นนทีกำลังคั่วกับยัยอิงดาวที่ผับ" "แล้วแกมาพูดให้ฉันฟังทำไม" "ก็เผื่อแกเสียดายไง" "ฉันจะเสียดายทำไม ก็พยายามสลัดทิ้งอยู่แล้ว รำคาญจะตาย" "ฉันก็ลืมไป ตอนนี้แกมีเด็กใหม่แล้วนี่หว่า แถมน่ารักมากด้วย" โดยพอฝ้ายพูดจบ เพื่อนที่นั่งร่วมกลุ่มอยู่ก็ต่างแซวขึ้นมา "ทำไมพวกแกชอบแซวฉันจังเลยเนี่ย" "....." "หยุดแซวเลยนะ" เธอทำท่าทางต่อว่าเพื่อน แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร "แกจริงจังกับน้องมันไหม" "จริงจังสิ พวกแกเคยเห็นฉันรุกใครก่อนหรือไง" นาเนียร์ตอบเพื่อนออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "แล้วนี่วันนี้แกเห็นน้องกันหรือยัง" "ยังนะ เห็นแต่เพื่อนน้องเขาที่ชอบเดินด้วยกัน แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร" "ชื่อโต้ง น้องภีมเคยบอกฉัน" "อ้าวนั่นไง เพื่อนน้องมันเดินมานั่นแล้ว แต่ไม่เห็นน้องภีมเหมือนเดิม" โดยพอเพื่อนในกลุ่มที่นั่งอยู่ของเธอพูดออกมาแบบนั้น เธอก็มองตามนิ้วที่ชี้ออกไป พร้อมกับเดินไปหาเพื่อนสนิทของชายหนุ่มรุ่นน้องที่ชื่อโต้ง "น้องโต้ง" "พะ...พี่นาเนียร์" "เป็นอะไรคะ เสียงสั่นเชียว" เธอสังเกตคนที่ตัวเองถาม ตอนนี้มีอาการสั่นแปลก ๆ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร "ไม่มีอะไรครับ" "น้องภีมยังไม่มาเหรอคะ" "วันนี้ไอ้ภีมไม่ได้มาเรียนครับ" "อ้าว ทำไมล่ะ" "เมื่อวานมันเดินตากฝนกลับห้องครับ เช้ามาก็เลยไม่สบาย" "ทำไมถึงต้องเดินตากฝน" "พอดีตอนเลิกงาน ฝนตกปรอย ๆ ครับ ผมบอกให้มันรอจนฝนหยุดตกก่อนค่อยกลับ แต่ไอ้ภีมมันไม่ยอม เดินฝ่าฝนกลับเลย" "ไม่สบายหนักไหมคะ" "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เมื่อเช้ามันส่งข้อความมาบอกผมเฉย ๆ แต่พอผมโทรกลับแล้วไม่มีคนรับ ผมคิดว่ามันน่าจะหลับ" "แล้วน้องโต้งรู้ไหมว่าน้องภีมกินข้าวกินยายัง" "ผมคิดว่าน่าจะยังนะครับ เลิกเรียนผมจะเข้าไปหามันที่ห้องอยู่" "น้องภีมไม่มีรูมเมตใช่ไหม" "ไม่ครับ มันพักอยู่คนเดียว" "แล้วอีกนานไหมคะ กว่าน้องโต้งจะเลิกเรียน" "วันนี้ผมเลิกบ่ายสามเลยครับ" "ก็อีกนานเลยน่ะสิ งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูน้องภีมให้ดีกว่า" หญิงสาวพูดกับเพื่อนสนิทของคนที่ตัวเองสนใจ แต่พอกำลังเดินออกมา คนที่เธอคุยด้วยก่อนหน้านี้กลับเรียกไว้ก่อน "พี่เนียร์รู้จักห้องมันด้วยเหรอ" "พี่ไม่รู้ว่าน้องภีมอยู่ห้องไหน แต่รู้จักตึกเท่านั้นค่ะ" "ไอ้ภีมอยู่ชั้นสอง ห้อง2xx นี่เป็นกุญแจห้องมันครับ พอดีไปทำงานด้วยกันอาทิตย์ก่อน มันเอาไว้ให้เพราะขี้เกียจออกมาเปิดประตู แล้วผมลืมคืนมัน" "ขอบคุณนะคะน้องโต้ง พี่ไปก่อน" นาเนียร์รีบเดินออกมาก็เห็นกลุ่มเพื่อนของตัวเองเรียกไว้ "วิ่งไปไหนอีเนียร์ ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ "ฉันมีธุระ ขอโดดนะ" เธอไม่ได้รอฟังที่เพื่อนพูด รีบวิ่งมาที่รถของตัวเอง พร้อมกับเปิดประตูเข้าไปนั่งและสตาร์ตรถขับออกมาด้วยความเร็ว หลังจากที่ขับรถมาประมาณยี่สิบนาที ก็มาถึงบริเวณหน้าหอพักของชายหนุ่มรุ่นน้อง หญิงสาวรีบเปิดประตูดันออกไป ไม่ลืมที่จะหยิบถุงยาและถุงโจ๊กที่ก่อนหน้านี้แวะซื้อข้างทาง พอเดินเข้ามาเรียบร้อยแล้ว ก็รีบตื่นขึ้นบันไดมายังชั้นที่สอง และเดินหาห้องที่ตัวเองกำลังตามหา เดินมาเรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ห้องห้องหนึ่ง เธอก็ใช้กุญแจไขเข้าไป พอประตูเปิดเธอก็เดินแทรกตัวเข้ามา ก็เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องกำลังนอนซมบนฟูกนอนเก่า ๆ นาเนียร์วางของทุกอย่างลง แล้วเดินลงไปนั่งลงด้านข้างฝูก พร้อมกับวางฝ่ามือลงบริเวณหน้าผากของคนที่นอนอยู่ แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับทันที เพราะอุณหภูมิร่างกายของคนป่วยค่อนข้างที่จะสูง "น้องภีม" "น้องภีมคะ ตื่นมากินข้าวกินยาก่อน" หญิงสาวเรียกปลุกคนที่นอนอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ยอมตื่นเลย เธอจึงกำลังจะใช้มือสะกิดเรียกอีกครั้ง แต่คนที่นอนอยู่กลับลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี โดยพอชายหนุ่มรุ่นน้องเห็นเธอที่นั่งอยู่ร่วมห้อง ก็แสดงสีหน้าตกใจ "พี่เนียร์ มาได้ยังไงครับ" เสียงแหบแห้งของคนไม่สบายเอ่ยสอบถามเธอ "เพื่อนน้องภีมบอกว่าน้องภีมไม่สบาย พี่เลยมาหา เป็นยังไงบ้าง กินข้าวกินยาหรือยัง" "ผมกินข้าวแล้วครับ แต่ยังไม่ได้กินยา พอดีไม่มีแรงลงไปซื้อ" "ทำไมไม่โทรหาพี่ พี่จะได้รีบซื้อมาให้ตั้งแต่เช้าไง" "เราเพิ่งรู้จักกัน ผมไม่อยากรบกวนพี่ครับ" "รบกวนอะไรล่ะ ขยับลุกขึ้นมากินยาก่อน พี่ซื้อมา" หญิงสาวขยับไปพยุงตัวชายหนุ่มรุ่นน้องให้ลุกขึ้นนั่ง โดยพอนั่งได้แล้วเธอก็ลุกขึ้นมาหยิบถุงยาที่ตัวเองซื้อมา พร้อมกับแกะและยื่นให้คนป่วยกิน และก็ไม่ลืมที่จะยื่นขวดน้ำที่วางอยู่ด้านข้างให้เขาด้วย ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมหยิบไปกิน และก็ดื่มน้ำตามลงไป แล้วก็ยื่นกลับมาให้กับเธอ "วันนี้พี่ไม่มีเรียนเหรอครับ" "มีสิ" "อ้าว แล้วพี่มาหาผมได้ยังไง อย่าบอกนะว่าโดดมา" "ใช่ พี่โดนเรียนมาหาเรา" "พี่เนียร์" "ก็พี่เป็นห่วงเรานี่นา แล้วทำไมถึงได้เดินตากฝนกลับห้อง ทำไมไม่รอให้ฝนหยุดตกก่อน" "ก็ผมเห็นว่าไม่หยุสักที ก็เลยวิ่งฝ่ามาเลย" "มันน่าตีจริง ๆ เลย ทีหลังไม่ทำแบบนี้นะ" "ครับ" "แล้วนี่เช็ดตัวหรือยัง" "ยังเลยครับ" พอชายหนุ่มรุ่นน้องบอกว่าตัวเองยังไม่ได้เช็ดตัว นาเนียร์ก็ลุกขึ้น แล้วเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าของเขา ที่มีผ้าขนหนูผืนเล็กแขวนเอาไว้อยู่ หญิงสาวจึงถือวิสาสะหยิบติดมือมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็เดินกลับออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำหมาด ๆ ติดมือมาด้วย "ถอดเสื้อเองได้ไหม" "ผะ...ผมทำเองดีกว่าครับ" "ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพี่ทำให้ ถอดเสื้อ" "พี่เนียร์~" "หรือน้องภีมอายคะ" "ครับ ผมอาย" "ไม่ต้องอาย ถอดเถอะ" พอเธอพูดไปแบบนั้น ชายหนุ่มรุ่นน้องก็ยอมถอดเสื้อของตัวเองออก โดยพอเธอเห็นอีกฝ่ายถอดแล้ว สายตาของหญิงสาวก็เอาแต่จ้องมองยังมัดกล้ามแน่นของคนป่วย "พี่เนียร์ครับ" ได้ยินเสียงเรียกจากคนด้านหน้า นาเนียร์ก็เริ่มมีสติกลับมา รีบเช็ดตามตัวให้คนป่วยด้วยจิตใจว้าวุ่น เนื่องจากเกิดมา หญิงสาวไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครเลย แม้แต่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิด "พี่เนียร์" "คะ" "พี่เนียร์เช็ดวันที่ท้องผมนานแล้วนะครับ" "แฮร่!!" หญิงสาวพอได้ยินชายหนุ่มรุ่นน้องพูดแบบนั้น ก็ยิ้มแก้เขินไป พร้อมกับบอกอีกฝ่ายว่าให้ถอดกางเกง "ถอดกางเกงด้วยค่ะ" "ข้างล่างไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเช็ดเองดีกว่า" ภีมรีบแย่งผ้าที่ชุบน้ำมาเช็ดตามช่วงล่างของตัวเอง โดยพอเช็ดเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเอาผ้าไปตากให้แห้ง แต่ก็โดนรุ่นพี่สาวแย่งกลับไป "เดี๋ยวพี่ไปตากให้ค่ะ" นาเนียร์ลุกขึ้นเดินออกมาที่ระเบียงของห้อง พร้อมกับตากผ้าที่เปียก แล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง ก็ยังเห็นคนป่วยที่ยังนั่งจ้องมองเธออยู่ "คนป่วยทำไมไม่นอนคะ" หญิงสาวเดินลงไปนั่งที่เดิมของตัวเอง พร้อมกับใช้มือลูบสัมผัสกรอบหน้าลงมายังซอกคอหนาของชายหนุ่มรุ่นน้อง "พี่จะกลับตอนไหนครับ" "ตอนที่เราหลับแล้วค่ะ" "ผมขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ซื้อยาเข้ามาให้" "ไม่เป็นไร พี่เต็มใจค่ะ" เธอขยับเอนหัวไปซบลงที่อกหนาของคนป่วย "ใจเต้นแรงจัง" "พี่อย่ามาใกล้ผมสิครับ เดี๋ยวก็ติดไข้จากผมหรอก" "ถ้าติดจริง น้องภีมจะไปดูแลพี่ เหมือนที่พี่มาดูแลน้องภีมไหมคะ" "ถ้าพี่อยากให้ผมไป ผมก็ยินดีไปครับ" "น่ารักจัง" นาเนียร์ขยับตัวออกมาพร้อมกับจ้องมองชายหนุ่มรุ่นน้อง “…..” "พี่ขอจูบน้องภีมได้ไหมคะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more