ความเย็นทำให้สติสตังของพาเวลกลับคืนมาได้ไม่ยากเย็นนัก เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะลืมตาขึ้นมอง แล้วสิ่งที่แรกที่เขาเห็นก็คือใบหน้าสวยหวาน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดีของมะปราง เขายิ้มตอบ ยกมือขึ้นไล้แก้มนวลแผ่วเบา
“มะปราง...”
ลูมินาหุบยิ้มลงทันควันกับสิ่งที่ได้ยิน และหงุดหงิดเป็นที่สุด
“มะปรง มะปรางอะไรกันคะแพท มองดีๆ สิคะนี่นาน่าเองนะ นาน่าเอง...”
พาเวลหลับตาลงใหม่ก่อนจะลืมขึ้นอีกหลัง และครั้งนี้ภาพใบหน้าของมะปรางก็หายไปจนหมดสิ้นเหลือไว้แต่ใบหน้าบูดบึ้งของลูมินาเท่านั้น
“คุณนั่นเอง”
“ก็นาน่าน่ะสิคะ จะเป็นใครไปได้” ลูมินาตอบ และยังไม่หยุดซับผ้าบนใบหน้าหล่อเหลาของพาเวล
ชายหนุ่มปัดมือบางออก และผุดลุกขึ้นนั่ง “แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่ในผับนี่”
ลูมินาแค่นยิ้มหยันก่อนจะตอบออกมาเสียงหมั่นไส้ “ก็ถ้านาน่าไม่บังเอิญมานิวยอร์ก และเข้าเที่ยวในผับนั่นพอดี ป่านนี้คนเ
