พุ่มไม้ตรงหน้าคือที่ที่เมลิน่าใช้กบดานเพื่อพักรักษาแผลหัวใจของตัวเอง รอยแผลที่เกิดจากความไม่รักดีของตัวเอง ไปหลงรักเขา ไปหลงรักดินิย่าร์ เซอร์คอฟ ผู้ชายที่ตัวเองก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์จะรัก แต่ก็ยังไม่เจียมตัวเจียมใจ หลงรักเขาจนหมดหัวใจ
แล้วเป็นไงล่ะ เป็นไง... กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่ไยดี ไม่สนใจ และทำตัวห่างเหินราวกับว่าไม่เคยรู้จักสนิทสนมกันมาก่อน
เขากอดผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าหล่อน จงใจย่ำยีทุกความรู้สึกของหล่อนให้แตกสลาย และหล่อนก็แทบตายเพราะความใจร้ายของเขาเสียจริงๆ อยากหยุดหายใจเสียให้รู้แล้วรู้รอด อยากไปจากโลกสีดำใบนี้เพื่อหยุดความเจ็บปวดของหัวใจตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้ ทำไม่ได้เลย เมื่อตอนนี้หล่อนยังคงหายใจอยู่ ยังคงหายใจอยู่เช่นเดิม แม้ว่าลมหายใจของหล่อนมันจะแผ่วเบาและช้าว่าคนปกติก็ตาม
“เจ็บ... ลิน่าเจ็บเพราะรักคุณ...”
มือบางยกขึ้นกุมหัวใจตัวเองเอาไว้แน่น น้ำตาทะลักทลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
