น้ำตาแห่งความอดสูไหลทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น เมลิน่ามองดินิย่าร์เป็นครั้งสุดท้ายอย่างวิงวอน แต่เขาก็ยังนั่งเฉยราวกับรูปปั้น หล่อนคงไม่มีทางเลือกอะไรอีกแล้ว หญิงสาวคิดอย่างเจ็บปวดก่อนจะทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นตรงหน้าเตียง
“ค่ะ”
นาตาชาหัวเราะสะใจ แม่นี่น่ะเหรอเมียของดินิย่าร์ อ่อนหัดชะมัด
“เช็ดเร็วเข้าสิ ให้สะอาดนะ เพราะถ้าไม่สะอาด ฉันตบแกชักแน่”
“ค่ะ...” มือบางขาวสะอาดของเมลิน่ากำลังจะยื่นไปแตะที่ฝ่าเท้าของนาตาชา แต่เสียงกระด้างของคนที่นั่งนิ่งอยู่นานก็โพล่งขึ้นมาเสียก่อน
“ออกไปได้แล้ว เมลิน่า...”
“ไม่ได้นะคะดีน... เท้าของฉันยังไม่สะอาดเลย...”
ดินิย่าร์ระบายยิ้มและรั้งร่างเกือบเปลือยของนาตาชาเข้าไปกอดและจูบปากหนักหน่วง “คุณเป็นผู้หญิงของผม ในเมื่อคุณเปื้อน ผมก็ควรจะเป็นฝ่ายเช็ดให้เองไม่ใช่หรือ”
คนฟังหน้าแดงก่ำด้วยความดีใจจนปีกแทบงอก “จริงเหรอคะดีน...”
“จริงสิ ผมจะเช็ดให้ทุกที่ ไม่ใช
