“ใครน่ะ?!”
เสียงกระด้างดังขึ้นพร้อมๆ กับกระบอกปืนในมือของเซอร์เกที่เล็งไปยังสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในพุ่มไม้เบื้องหน้าใกล้ๆ กับเรือนพักของเขานั่นเอง
“ลิน่าเองพ่อ...” ร่างกายสั่นเทิ้มค่อยๆ ผุดลุกขึ้นยืนและหันมาเผชิญหน้ากับบุพการีของตัวเองอย่างเชื่องช้า
“ลิน่า...?!” เซอร์เกอุทานออกมาด้วยความดีใจ “ลิน่าจริงๆ ใช่ไหม”
เจ้าของชื่อน้ำตาทะลัก มองบิดาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึง
“ลิน่าเองพ่อ ลิน่าเอง...”
แล้วสองพ่อลูกก็ผวาเข้ากอดกันแน่น ความคิดถึง ความห่วงใยที่มีต่อบุตรสาวทำให้เซอร์เกต้องอยู่อย่างวิตกกังวลมาตลอดหลายเดือน แม้ว่าคอร์เนลจะพยายามสืบหาข่าวคราวของเมลิน่าให้ แต่เพราะเซอร์คอฟเป็นสถานที่ส่วนบุคคลที่ไม่สามารถเข้าไปก้าวก่ายได้ เพราะหากผิดพลาดอาจจะเกิดสงครามใหญ่ ข่าวคราวของเมลิน่าจึงเงียบฉี่ และนั่นก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน
“พ่อคิดถึงหนูมากนะลิน่า...”
“ลิน่าก็คิดถึงพ่อค่ะ
