สองมือของดินิย่าร์กำเป็นหมัดก่อนจะกระแทกลงกับโต๊ะทำงานของตัวเองเต็มแรงจนป้าเกรทกับแกรนด์สะดุ้งตกใจ ตอนนี้สมองร้องบอกอย่างชาญฉลาดว่าเขาได้สูญเสียเมลิน่าไปเสียแล้ว หล่อนจากไปเสียแล้ว และก็ไม่ต้องไปสืบให้ปวดหัวหรอกว่าหล่อนออกไปจากที่นี่ได้ยังไง ก็ไอ้รถบรรทุกส่งต้นไม้ระยำนั่นแหละ
“นายครับ ผมว่า...” แกรนด์หันไปบอกดินิย่าร์แต่ชายหนุ่มยกมือขึ้นห้าม
“หยุดเถอะแกรนด์ ในเมื่อหล่อนอยากไปก็ให้ไปเถอะ”
ป้าเกรทที่ยืนนิ่งอยู่อดจะพูดขึ้นอย่างตัดพ้อบ้างไม่ได้ “สงสัยหนูลิน่าคงเสียใจมากกับเรื่องเมื่อคืน ที่นายพาคุณนาตาชาขึ้นไปบนห้องน่ะ”
“แต่นายก็ให้คุณนาตาชากลับไปนี่” แกรนด์เถียงเพราะเห็นนาตาชากระแทกกระทั้นเดินสวนไปตั้งแต่เมื่อคืน
“เอ็งเห็น แต่หนูลิน่าเห็นหรือเปล่าล่ะ ป่านนี้คงเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วละ”
“ผมว่าหนูลิน่าของป้าเกรทคงกำลังยิ้มร่าด้วยความดีใจสิไม่ว่าที่ออกไปจากที่นี่ได้” ดินิย่าร์ประชดปร
