วันต่อมา…
“อ อ…โอ๊ย…” เสียงเรียวปากสีหวานของลูกหว้าร้องออกมาเบา ๆ กับตัวเองขณะที่สาวเท้าเดินตรงไปยังตึกคณะเรียนของตัวเองที่อยู่ไม่ไกล สีหน้าเหยเกลอบแสดงออกมาอยู่บ่อยครั้ง ทว่าร่างบางก็พยายามข่มความเจ็บทำเหมือนไม่ได้เป็นอะไร
“อดทนไว้นะ ต้องทำเหมือนไม่เจ็บ…ไม่เจ็บ…” ปากเล็กเน้นย้ำอยู่อย่างนั้นพลางพ่นลมหายใจออกมาเพื่อทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ซึ่งในตอนนั้นเอง
“ลูกหว้า!…” เจนิสที่เดินเข้ามาเห็นเพื่อนยืนหน้าตึกอยู่พอดีทักทายพร้อมกับแกล้งชนเล่นเหมือนทุกครั้ง
“อ อ๊ะ!” ลูกหว้าเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ ทำเอาสาวตระกูลใหญ่จ้องมองหน้าเพื่อน
“เป็นอะไรอะ เจ็บเหรอ ฉันขอโทษนะ ไม่คิดว่าเธอจะเจ็บ”
“อ้อ ไม่เป็นไร ๆ ฉันก็แค่แกล้งร้องไปงั้น”
“อ้าวนี่! แกล้งกันเหรอ ชิ” ร่างเล็กที่เริ่มสนิทสนมกันพูดคุย โดยลูกหว้าก็ยกยิ้มทำเหมือนร่างกายตัวเองไม่ได้เจ็บแสบอะไรตรงไหน
“เข้าไปข้างในกันเลยไหม ใบข้า
