EP.6 ยอมเลี้ยงดูต่อไหมล่ะ
970 Words
“เป็นคนบอกเลิก แต่มานั่งคอตกซะเอง แบบนี้มันดูไม่ใช่เธอเลยนะ”
“พี่ไบรท์…” ใบหม่อนเงยหน้ามองคนที่เดินออกมาจากห้องนอนแล้วพูดขึ้นลอยๆ แบบไม่มองหน้าเธอ เดินผ่านหน้าแล้วหย่อนสะโพกลงบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงกันข้าม ขายาวตวัดขึ้นไขว้ห้าง ก่อนจะทิ้งสายตาไว้ที่ใบหน้าของเธอ
“รู้ได้ไงคะว่าหม่อนบอกเลิก พี่แอบฟังงั้นเหรอ?”
“ถ้ามันคือความจริงก็ยอมรับไปเถอะ เสียเวลาที่จะปฏิเสธเพราะการปฏิเสธไม่ได้ทำให้มีประโยชน์อะไรเลย”
“ไหนบอกจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวไงคะ แล้วนี่…”
“ไม่ได้จะยุ่งเรื่องส่วนตัว แต่การที่เราต้องอยู่ด้วยกันตั้งหนึ่งปี ชีวิตเธอต่อจากนี้มันก็ต้องดีขึ้นสิ จะมานั่งร้องไห้ปล่อยให้ตาเขียวตาช้ำเป็นหลุมกอล์ฟมันก็ไม่ได้ปะล่ะ” คนฟังเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ ไอ้คำว่าตาเขียวตาช้ำทำมือเรียวยกขึ้นลูบตาตัวเองป้อยๆ
“เป็นผู้หญิงต้องรู้จักรักตัวเองดิ อย่างแรกเลยเธอต้องดูแลตัวเอง แล้วยิ่งอยู่ในฐานะผู้หญิงของฉัน เธอต้องสวย ต้องแพง เสื้อผ้าเก่าๆ โล๊ะทิ้งให้เกลี้ยง พรุ่งนี้คนของฉันจะเอาชุดใหม่ๆ มาให้เธอเอง”
“เสื้อผ้าหม่อนมันไม่ได้เก่าไม่ได้โทรมขนาดนั้นสักหน่อย มันก็พอใช้ได้อยู่” บอกเขาเสียงแผ่ว รู้แหละว่าเสื้อผ้าของเธอริอ่านเอาไปเทียบมันก็ไม่มีทางเทียบกับชุดราคาแพงๆ ของคนระดับเขาได้อยู่แล้ว
“ไอ้เสื้อยืดกางเกงยีนส์อะนะ แน่ใจเหรอว่ากล้าเดินข้างฉัน?” ไบรอันสบตาขณะถาม ดูทรงแล้วเปลี่ยนเธอมันไม่น่ายาก รูปร่างหน้าตาผิวพรรณ อันนี้พอได้อยู่ เปลี่ยนลุคหน่อยก็คงพอไปวัดไปวา
“ถ้าพี่ไบรท์อยากให้เปลี่ยนก็จัดการให้เองเลยค่ะ เอาที่สะดวก หม่อนไม่ติดอะไร”
“แล้วแน่ใจหรือเปล่าว่าเธอพร้อมเริ่มงาน”
“แน่ใจค่ะ หม่อนโอเค”
“เธอจะไม่โอเคก็ได้นะ แต่อนุญาตให้ไม่โอเคแค่วันนี้เท่านั้น พรุ่งนี้ตื่นมาเจอกันเธอต้องพร้อมสำหรับทุกอย่าง ต้องยิ้มทุกครั้งที่อยู่กับฉัน ทำตัวให้มันน่ารัก อย่ามาร้องไห้งอแงเพราะเลิกกับผู้ชาย”
“รู้แล้วค่า รับทราบค่า” คนตาใสบอกเสียงแผ่ว พยายามฝืนยิ้มแบบฝืดๆ ทำให้เห็นว่าเธอพร้อมรับทุกคำสั่งที่เจ้าชีวิตต่อจากนี้บอกออกมา
“เรื่องบ้านที่ครอบครัวเธออยู่ พรุ่งนี้คนของฉันจะเอาของใช้ที่ยังขาดเข้าไปให้ ปกติพ่อแม่เธอทำอะไรบ้าง”
“รับจ้างทั่วๆ ไปค่ะ หาเช้ากินค่ำ”
“งั้นก็ให้พ่อแม่เธอดูแลบ้านหลังนั้นไปละกัน ฉันจะจ้างเป็นรายเดือน รายได้จะให้เท่ากับที่เคยได้”
“ให้จริงๆ เหรอคะ” คนถามทำตาโต ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็แปลว่าไม่ใช่แค่ตัวของเธอที่สุขสบาย พ่อแม่ก็จะสบายไปด้วย
“หน้าตาฉันเหมือนเพื่อนเล่นเธองั้นเหรอ” ใบหม่อนส่ายหน้ารัวๆ กลับไปทันที
“เปล่าๆ ค่ะ แค่ไม่คิดว่าพี่ไบรท์จะใจดีขนาดนั้น”
“ก็ถือว่านี่เป็นผลพลอยได้เล็กๆ น้อยๆ แลกกับความเสี่ยงของชีวิตที่เธอกลัวก็แล้วกัน” ไบรอันสบตาอย่างจริงจัง
“ต่อไปนี้เธอต้องตามไปกับฉันทุกที่ เวลาของเธอมันจะเป็นของฉันแทบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน เวลาฉันไปทำงานเธอก็ต้องไปกับฉัน ต่อหน้าคนอื่นเธอต้องทำตัวให้เหมือนคนรักของฉัน แบบไหนก็ได้ที่เธอถนัด แค่ทุกอย่างต้องออกมาดีแค่นั้นพอ”
“พี่ไบรท์ทำงานเกี่ยวกับอะไรเหรอ ทำไมต้องทำตัวซับซ้อนถึงขนาดนั้นด้วยล่ะคะ”
“ทำธุรกิจหลายอย่าง เปิดผับเปิดบาร์ ทุกวันนี้แค่มีการแข่งขันนั่นก็เท่ากับการมีศัตรูรอบตัวแล้ว”
“แล้วอะไรทำให้คิดว่าหม่อนจะเป็นตัวหลอกให้ศัตรูของพี่ไบรท์ไม่ลงมือทีเผลอล่ะ เพราะแค่เป็นผู้หญิงแค่นั้นน่ะเหรอคะ”
“ก็ฉันเชื่อของฉันแบบนั้น เธอช่วยให้ฉันรอดมาแล้ว หากมีครั้งต่อไป ฉันก็หวังว่าฉันจะยังโชคดีแบบนั้นเพราะเธอ” ตากลมใสของคนนั่งฟังกลอกกลิ้งไปมาตามเสี้ยวใบหน้าคมคาย สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับ ทำเหมือนรับรู้และเข้าใจทุกอย่าง เพราะไม่ว่าจะยังไง เธอก็ยอมรับภารกิจนี้ไปแล้ว ทางเดียวเลยคือต้องทำให้มันสำเร็จแค่นั้นเอง
“โอเคค่ะ หม่อนรับเงินล่วงหน้ามาแล้วนี่นา ถึงทำไม่ได้ ก็ต้องทำให้ได้นั่นแหละ”
“เพื่อเงินนี่ทำได้ทุกอย่างเลยสินะ”
“ก็ชีวิตมันต้องใช้เงินนี่คะ พี่ก็เห็นว่าถ้าไม่มีเงิน แม้ที่ซุกหัวนอนก็จะไม่มี พี่เองก็กรุณาโอนเข้าบัญชีให้ตรงทุกสิ้นเดือนด้วยนะคะ”
“งก”
“ยอมรับก็ได้ค่ะ เงินมา หม่อนก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป หม่อนก็ต้องเก็บเงินไว้เยอะๆ ไง เผื่อวันหนึ่งโชคร้าย คู่อริของพี่ไบรท์ยิงหม่อนจนแขนขาใช้ไม่ได้ให้ทำไงล่ะ พี่จะยอมเลี้ยงดูถือว่าเอาบุญไหมล่ะ”
“…”
“เงียบ คำตอบคืออะไรก็รู้แล้ว พี่ไม่เลี้ยงหม่อนต่อแน่นอน” พูดไปตามที่เห็น ใบหน้าสวยหวานหลุดความเศร้าออกมาเล็กน้อยพร้อมกับก้มหน้าลง
*********************
ช่วยกันปากำลังใจให้น้องหม่อนกันเยอะๆ น้า~ ทุกคน 🙏🏻🙏🏻🧸🧸
ฝากกดไลก์นิยายเนมหน่อยนะคะ 🧡🧡
- Writer
