“พี่ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น อยู่ที่นี่กับพี่แหละดีแล้ว” ไบรอันดันร่างบางลงบนเตียงอย่างเก่าและเป็นเขาที่นั่งยองๆ ตรงหน้าของเธอ
“พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้วนะ” ฝ่ามือหนายกขึ้นประคองแก้มนุ่มที่เปื้อนคราบน้ำตา นิ้วยาวเหยียดเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้า ในขณะที่เธอกระพริบตาถี่ขึ้นเพื่อขับไล่หยาดน้ำตาที่ไหลซ้ำๆ ออกไป
“พี่ไม่ไล่หม่อนไปแล้วใช่ไหม”
“ไม่แล้ว พี่ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น อย่าร้อง ตาบวมหมดแล้ว” คนบอกใช้มืออีกข้างประคองแก้มอีกข้าง มองตาเธอที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน
“ขอโทษที่พี่ทำให้ร้องไห้ ขอโทษที่ปล่อยไว้แบบนั้น ต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“ทำไมพี่ถึงอยากให้หม่อนไปอยู่กับเฮียเลอร์เหรอ”
“มันเป็นเรื่องเก่า”
“ถึงมันจะเป็นเรื่องเก่าแต่ช่วยเล่าได้ไหม หม่อนอยากรู้เหตุผล ถึงมันจะเป็นเหตุผลของตอนนั้นก็ตาม หม่อนอยากรู้ว่าหม่อนพลาดตรงไหน หม่อนทำอะไรที่ไม่ดีใช่ไหมพี่ไบรท์ถึงไม่พอใจ”
“ไม่หรอก เธอไม่ไ
