คล้ายกับสติมันจะดับวูบไปชั่วขณะ รับรู้ว่าหัวใจของเธอมันเต้นถี่ขึ้น อยู่ๆ ก็หน้ามืดคล้ายจะเป็นลมจนต้องพาตัวเองไปทรุดตัวพิงขอบโซฟา
ตอนนี้น้ำตาเปื้อนทั้งสองแก้ม คิดถึงพ่อกับแม่สุดหัวใจ อยากออกไปจากตรงนี้ก่อนที่ใครอีกคนจะกลับมา ทว่าร่างกายมันกลับไม่เป็นใจ
คำตอบที่เธอได้รับมันสาสมกับสิ่งที่เธอทำแล้วใช่ไหม เพราะอยากรู้ทุกอย่างให้เร็วขึ้นจึงถือวิสาสะใช้โทรศัพท์ของตัวเองโทรเข้าเบอร์เขา จากนั้นก็รับสายแล้ววางมือถือไว้ที่เก่า
ลุ้นแทบตาย กลัวว่าเขาจะใช้โทรศัพท์ระหว่างทางจนจับได้ว่ามันมีสายค้างเอาไว้ แต่มันก็เป็นโชคดีของเธอที่เขาคว้าโทรศัพท์แล้วเก็บมันใส่กระเป๋าโดยไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร
ทุกอย่างที่อยากได้ยินได้ฟัง ปิดเสียงฝั่งของตัวเองเพื่อไม่ให้มันส่งเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ของเขา กลับกัน เสียงจากฝั่งของเขาดังเข้ามาในโทรศัพท์ของเธอทุกคำ
น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้ม บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าควรต้องจัดการกับ
