“พ่อ..แม่” เสียงสดใสทักทายคนในบ้านทันทีที่ก้าวเข้ามาในเขตรั้วของบ้านหลังใหญ่ซึ่งใบหม่อนมองว่ามันเป็นความประทับใจเล็กๆ ของคนที่หาให้พ่อแม่อยู่ได้
แม้เบื้องหลังมันจะไม่สวยหรูเท่าไหร่ แต่เธอก็มองว่ามันเป็นงานที่สุจริต ไม่มีอะไรให้ต้องอาย
“หม่อน..มาได้ไงลูก” พ่อขี้เมาที่รักลูกสาวที่สุดฉีกยิ้มกว้าง จากนั้นก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาหา ถึงตัวปุ๊บ กลิ่นเหล้าหึ่งปั๊บเลยเช่นกัน
“หู้ยพ่อ! สุราเมระยะ เบาได้เบานะคะ”
“ใช่แบบนั้นที่ไหนกันล่ะ สุราเมระยะ จิบๆ เป็นระยะต่างหากล่ะ” ความช่างตอบกลับส่งผลให้ใบหม่อนยิ้มกว้าง จากนั้นก็รีบสอดแขนขาวๆ เข้าไปกอดกายหนา ต่อให้กลิ่นเหล้าบนตัวพ่อจะรุนแรงแค่ไหน พ่อก็คือพ่ออยู่ดี
“คิดถึงจังเลยค่ะ หนูคิดถึงพ่อน้า”
“ดูสิแม่ ลูกสาวเรานี่นะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงก็ยังอ้อนพ่อให้พ่อโอ๋อยู่เลย”
“หูยพ่ออ่ะ หนูกอดเพราะคิดถึงนะ ไม่ได้ร้องไห้ให้โอ๋เลย”
“ฮ่าๆ” พ่อเปล่งเสียงหัวเราะดังล
