ตอนที่ 6 น้อยใจ

1292 Words

ปัจจุบัน All Day Part ผมหลับไปได้ชั่วโมงกว่าๆ ผมก็ตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ไปเรียน ถึงแม้ว่าผมกับเอวาจะเรียนด้วยกัน อยู่คอนโดเดียวกัน แต่เราก็ต่างคนต่างไป มันไม่ยอมไปรถคันเดียวกับผม มันบอกว่ามันไม่อยากจะโดนสาวๆ ของผมรุมตบ มันขับรถไปเองสบายใจกว่า ก่อนออกจากคอนโด ผมจะส่งข้อความไปหาลียา คอนโดของลียากับคอนโดของผมอยู่คนละที่ถ้าผมไปรับลียาที่คอนโดมันจะเสียเวลาเป็นอย่างมาก ผมต้องย้อนไปย้อนมา ลียาจึงขับรถมาเรียนเอง และอีกอย่างผมกับลีนาเรียนกันคนละคณะ เวลาเรียนของเราไม่ค่อยตรงกัน ออลเดย์ : ตื่นรึยังคะ ที่รัก ลียา : ตื่นแล้วค่า ออลเดย์ : เดย์คิดถึงลียานะ ลียา : ลียาก็คิดถึงเดย์เหมือนกัน ออลเดย์ : เดย์ไปเรียนก่อนนะ ลียา : ค่า ขับรถดีๆ นะ ออลเดย์ : ค้าบบบ จากนั้นผมก็ไปเรียน รู้สึกว่าวันนี้ผมจะไปสายกว่าพวกเพื่อนของผม ปกติไอ้กันต์ ไอ้ชิน ไอ้พัทธ์ มันจะมาทีหลังผม ส่วนคนที่มาคนแรกเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เอวา แต่วันนี้แปลกกว่าทุกวันเพราะผมไม่เห็นเอวา “เฮ้ย! พวกมึง เอวาล่ะ?” “มึงมาถามพวกกู แล้วพวกกูจะไปถามใครวะ? มึงอยู่ห้องติดกับมันไม่ใช่เหรอ?” ไอ้กันต์ตอบออกมา “กูกับมันต่างคนต่างมา กูจะไปรู้ได้ยังไง” ผมไม่เคยไปเคาะเรียกเอวาที่ห้องสักทีเพราะปกติผมจะมาออกจากห้องทีหลังมัน “หรือว่าเอวาจะไม่สบายวะ?” ไอ้ชินถามขึ้นจนผมเริ่มกังวล “ไอ้เดย์ มึงลองโทรหามันดิ!” ไอ้พัทธ์บอกผม ผมรีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเอวาทันที แต่เอวาไม่รับสาย ไม่ว่าผมจะโทรไปกี่สายๆ เอวาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย จนผมเริ่มร้อนใจ “อ้าวนู่นไง! มันมาละ” สิ้นเสียงของไอ้กันต์ ผมรีบหันไปมองทันที ผมเห็นเอวามันเดินมาแบบไม่ค่อยปกตินัก สงสัยเมื่อคืนผมจะจัดหนักไปหน่อย “มาช้าจังเอวา ปกติมึงมาก่อนเพื่อนเลยนะ” เสียงของไอ้พัทธ์เอ่ยถาม “พอดีกูตื่นสายไปหน่อย” ผมเค้นเสียงเหอะอยู่ในลำคอ ตื่นสายอะไร แทบจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำมั้ง มันโดนผมเอาทั้งคืนยันเช้าขนาดนั้น มันไม่สลบคาเตียงก็ดีแค่ไหนแล้ว End of All Day Part “เอวามึงไม่สบายรึเปล่า..วันนี้มึงเงียบผิดปกตินะ” กันต์เอ่ยถามออกมา “เออนั่นดิ ท่าทางมึงดูแปลกๆ เหมือนไม่ค่อยจะมีแรงเดิน” เสียงสนับสนุนของพัทธ์ดังขึ้น “กูไม่ค่อยสบายนิดหน่อยน่ะ” เอวาหันไปมองหน้าออลเดย์ก่อนจะตอบออกไปด้วยกลัวว่าเพื่อนจะพากันเป็นห่วง ที่เธอเหมือนไม่มีแรงเพราะเมื่อคืนเธอโดนสูบพลังไปจนหมดต่างหาก และที่สำคัญเธอยังไม่ได้นอนเลยสักนิดเดียว “แล้วนี่มึงกินยารึยัง?” ชินถามออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน “กินแล้ว” “ดีนะที่ตอนบ่ายเรียนอีกวิชาเดียว..เรียนเสร็จมึงก็กลับไปนอนที่ห้องเลยนะ” ครานี้เป็นเสียงของพัทธ์ “อืมม รู้แล้ว” แต่ละคนสั่งเธออย่างกับเป็นพ่อของเธออย่างนั้นแหละ “เที่ยงพอดี..ไปกินข้าวกันพวกเรา วันนี้กินไรดี?” กันต์เอ่ยถามออกมา “ไปกินข้าวนอกเหอะ กูเบื่อกับข้าวที่แคนทีนละ แม่ง! มีแต่เดิมๆ” เสียงของชินบ่นออกมา “อืมม กูว่าก็ดีเหมือนกัน” กันต์สนับสนุนอีกเสียง “เอวา..มึงว่าไง?” ชินถามออกมา “กูได้หมดแล้วแต่พวกมึงเลย” “แล้วมึงอ่ะ..ไอ้เดย์จะไปกับพวกกูปะ?” กันต์หันไปถามออลเดย์ “ไม่อ่ะ กูนัดลียาไว้” สิ้นเสียงของออลเดย์ ขอบตาของเอวาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เธอพยายามกลั้นมันไว้อย่างสุดความสามารถ “พวกเราไปกันเถอะ..อย่าเสียเวลาเลย” เอวาชวนเพื่อนๆ ไปจากตรงนั้น อีกนิดเดียวน้ำตาของเธอมันก็จะไหลออกมาอยู่แล้ว Eva Part ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา..ไอ้เดย์มันไม่ถามฉันสักคำว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง ทั้งๆ ที่ฉันเป็นแบบนั้นก็เพราะมัน มันเอาฉันจนระบมไปทั้งตัว แล้วไหนจะคำพูดของมันที่ปกป้องแต่ลียาอีก ฉันแตะต้องลียาไม่ได้เลยจริงๆ ถ้าฉันพูดถึงลียาด้วยน้ำเสียงเหมือนประชดประชัน ไอ้เดย์มันจะเสียงดังใส่ฉันทันทีและมันชอบทำเสียงเหมือนกับโมโหหรือไม่พอใจเวลาที่ฉันพูดถึงลียา หลังจากที่พวกเราแยกย้ายกับไอ้เดย์ พวกเราก็ไปทานอาหารกลางวันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าที่อร่อยที่สุดในย่านมหาวิทยาลัยแห่งนี้ จากนั้นก็พากันกลับไปเรียนซึ่งเหลืออีกวิชาเดียว เมื่อเรียนเสร็จฉันก็รีบกลับคอนโดทันที ไม่อยู่รอดูไอ้เดย์กับลียาจู๋จี๋กัน เพราะหลังจากเรียนเสร็จพวกมันมีนัดกันไปดูหนังต่อ “เอวา..มึงแน่ใจนะว่าไม่ไปดูหนังกับพวกกูอ่ะ เรื่องนี้มึงอยากดูไม่ใช่เหรอ?” ไอ้กันต์เอ่ยถามฉัน “อืมม กูอยากไปนอนพักมากกว่า รู้สึกเพลียๆ” ฉันตอบออกไปพร้อมกับชำเลืองตามองไปทางไอ้เดย์ แต่มันไม่สนใจฉันเลยสักนิด “โอเค พักผ่อนเยอะๆ นะมึง” ไอ้ชินบอกกับฉัน “อืมม ขอบใจมากมึง กูไปละ” พูดจบฉันก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที โดยไม่หันกลับไปมองพวกมันอีกเลยเพราะน้ำตาของฉันมันกำลังรื้นขึ้นมาอีกครั้ง นี่มึงจะไม่สนใจกูจริงๆ ใช่มั้ย? ไอ้เดย์ End of Eva Part All Day Part ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าเอวามันแปลกไป มันไม่คุยกับผมสักคำ ปกติมันจะถามนั่น นี่ นู่น ผมอยู่ตลอดเวลา เอวามันเป็นคนคุยเก่ง มันชอบชวนผมคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ บางทีมันก็คุยจนผมรำคาญ แต่พอมันไม่คุยกับผม ผมก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนชีวิตมันขาดอะไรไปสักอย่าง ผมอยากจะชวนมันไปดูหนังด้วยกัน เพราะหนังเรื่องนี้มันเคยบอกกับผมว่ามันอยากดูมาก แต่พอมันบอกว่ามันอยากนอนพักผ่อน ผมก็เลยไม่อยากจะกวนมัน เพราะเมื่อคืนผมกวนมันทั้งคืนจนมันไม่ได้นอน ผมไปรีบลียาที่คณะนิเทศศาสตร์ เพื่อพาลียาไปดูหนังด้วยกันกับพวกเพื่อนๆ ผม เมื่อดูหนังเสร็จผมก็พา ลียากลับไปเอารถที่มหาวิทยาลัย แล้วผมก็กลับคอนโด ก่อนถึงคอนโดผมแวะซื้อโจ๊กไปสองถุง ผมไม่ได้กินคนเดียวสองถุงนะ..ผมซื้อไปฝากเอวาถุงหนึ่งต่างหากล่ะ ผมมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้ก็เกือบจะหกโมงพอดี ไม่รู้ว่าเอวามันจะกินอะไรหรือยัง หวังว่ามันจะรอกินโจ๊กที่ผมซื้อไปนะ.. End of All Day Part

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more