“ได้ค่ะ พี่เท็นคะ เรื่องเงินนั้น แยมขอผ่อนจ่ายได้ไหมคะ แต่ถ้าพี่เท็นต้องการเงินคืนทั้งหมดในคราวเดียว...” ภวิกายังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยค ปลายนิ้วเรียวยาวของคนตัวสูงก็ทาบทับลงบนริมฝีปากสีเรื่อของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาราวกับต้องการปฏิเสธสิ่งที่เธอต้องการจะบอก
“เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ มันมีเรื่องสำคัญกว่านั้น” นิ้วเรียวยาวของคนตัวสูงลดลงมาอยู่ในตำแหน่งเดิมเมื่อคนตัวเล็กจ้องหน้าเขาเป็นเชิงถามและเพื่อต้องการพาคนตัวเล็กออกจากประเด็นที่ทำให้เจ้าตัวมีสีหน้ากังวล สหทรรศว่าต่อด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม “เมื่อคืนนี้แยมเมาแล้วก็ลวนลามพี่”
“คะ!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ความวิตกกังวลก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง กลีบปากบางดูสั่นระริกยามที่เอื้อนเอ่ยประโยคถัดมา “จะ...จริงหรือคะ”
“อือฮึ” สหทรรศครางรับ เพราะเรื่องที่เขากล่าวออกไปนั้นเป็นเรื่องจริง
“แยม...ทำอะไรไปบ้างคะ” ถึงแม้จะรู้สึกอับอายจนหน้าม้าน แต่
