ในห้องพักที่มีเพียงแสงไฟหัวเตียงสลัวๆ สะท้อนเงาของชายหนุ่มบนผนัง คามินนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ สภาพเหมือนคนหมดแรง มือข้างหนึ่งเสยผมขึ้นบ่อยครั้งด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความเครียด ดวงตาที่มักนิ่งเฉยกลับวูบไหวด้วยความกังวล
เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องมองหน้าจอไลน์ที่เปิดค้างไว้มานาน แต่กลับไม่มีความกล้าพอจะพิมพ์อะไรออกไป มือที่ถือโทรศัพท์เอาไว้บีบแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ริมฝีปากพึมพำเสียงต่ำกับตัวเอง
"เอาไงดีวะ.."
เสียงพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความลังเลและสับสนในใจ เขาขยับตัวลุกขึ้นเล็กน้อย แล้วกลับนั่งลงไปอีกเหมือนคนตัดสินใจไม่ได้ ร่างสูงใหญ่โน้มตัวไปข้างหน้า วางข้อศอกพาดบนเข่า แล้วทิ้งน้ำหนักหัวลงบนฝ่ามืออย่างเหนื่อยล้า
"หรือจะปลอมไลน์ ปลอมเฟสทักไปดี"
ดวงตาคมหรี่ลงขณะพูด เสียงแผ่วเบาราวกับกำลังชั่งใจอย่างหนักหน่วง มือหนึ่งเลื่อนไปกดเข้าเฟซบุ๊กอีกไอดีที่ไม่มีใครรู้ เห
