บรรยากาศภายในห้องอาหารหรูตกแต่งด้วยแชนเดอเลียร์คริสตัลที่สาดแสงอ่อนละมุนลงมากระทบโต๊ะอาหารยาวกลางห้อง อาหารมื้อค่ำที่จัดไว้อย่างประณีตแทบจะไม่มีใครแตะต้องอย่างจริงจัง เพราะสายตาของใครบางคนมัวแต่จับจ้องไปที่หญิงสาวตัวเล็กข้างกายมากกว่าจานอาหารตรงหน้า
คามิน นั่งนิ่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ฝ่ามือคีบอาหารเข้าปากอย่างเป็นจังหวะ แต่สิ่งที่ขัดกับความเงียบขรึมของเขา...คือรอยยิ้มบาง ๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้าคมเข้มเกือบตลอดเวลา สายตาคมคู่นั้น...เหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งถัดไปไม่ห่างแทบจะทุกอึดใจ ทั้งรอยยิ้ม ทั้งแววตา มันช่างบอกชัดเจนถึงความพอใจล้นปรี่ในหัวใจเขา จนคนที่ร่วมโต๊ะหลายคู่ตาเริ่มเหลือบมองและแลกสายตากันเงียบ ๆ อย่างสนใจในท่าทางที่แปลกไปของชายหนุ่ม
"เฮีย..ยิ้มอะไร : มาย"
เสียงทักของ มาย ทำให้คามินละสายตาจากคนตัวเล็กมองมายอย่างขำขันนิด ๆ น้ำเสียงเขาราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความสบายใจเกินปกติ
"มีความสุข
