@เช้าวันต่อมา
โทรศัพท์สั่นในมือคามิน เสียงปลายสายของโรมดังทะลุเข้ามาในความเงียบของเช้าวันใหม่ น้ำเสียงของคามินยังคงงัวเงีย เปลือกตายังปิดสนิท ร่างกายยังดูอ่อนเพลีย เหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่
📞ไอ้มินทำอะไรอยู่ ทำไมรับสายช้า : โรม
คามินลืมตาขึ้นช้าๆ พึมพำตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่า
📞มีอะไร..โทรมาทำไมแต่เช้า : คามินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เปลือกตายังคงปิดสนิท
เสียงโรมดังแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกึ่งขุ่นเคืองกึ่งขำ
📞เช้าบ้าเช้าบออะไร นี่มันบ่ายโมงแล้วไอ้เชี้ย : โรม
คามินเบะปากเบาๆ เหนื่อยล้าพูดตอบกลับอย่างนิ่งเฉย
📞บ่าย ? อืม บ่ายแล้วไง
📞มึงมีประชุมตอนบ่ายสองไอ้เชี้ยมิน ลืมหรือไง : โรม
สายตาคามินมองผ่านหน้าต่างออกไปเบื้องหน้าอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก ก่อนตอบเสียงเรียบ
📞อืม งั้นฝากมึงแจ้งที่ประชุมด้วย วันนี้ขอเลื่อนการประชุมออกไปก่อน
น้ำเสียงโรมผ่อนคลายลงเล็กน้อย เริ่มสงสัย
📞เกิดอะไรขึ้นว่ะ ทำ
