@2 สัปดาห์ต่อมา
บรรยากาศในร้านกาแฟเล็กๆ ยามบ่ายที่แสงแดดลอดผ่านกระจกใสส่องกระทบโต๊ะไม้ลายธรรมชาติ กลายเป็นแสงเงาที่ทอดทับลงบนใบหน้าของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงมุมร้าน เสียงเพลงคลอเบาๆ ไม่อาจกลบความเงียบในใจของเขาได้เลย คามินนั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ดวงตาแดงช้ำที่แม้เวลาจะผ่านมาสองสัปดาห์ แต่แววตายังคงหม่นเศร้าไม่ต่างจากวันแรกที่เมยหายไป
"มิน...เป็นยังไงบ้าง...มึงโอเคขึ้นไหม" : อานนท์
เสียงทุ้มที่เอ่ยถามอย่างห่วงใยทำให้คามินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนตอบกลับเบาๆ
"อืม.."
คำตอบสั้นๆ จากริมฝีปากที่แทบไม่ขยับนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ น้ำเสียงราบเรียบไร้ชีวิตชีวา
"แล้วติดต่อน้องเมยได้หรือยัง" : อานนท์
อานนท์ยังคงจ้องมองเพื่อนสนิทด้วยสายตาเวทนาและกังวลใจ
คามินถอนหายใจยาว ก่อนจะส่ายหน้าอย่างช้าๆ แววตาเศร้าลึกดิ่งลงในห้วงความคิด เขายกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด แต่ในดวงตา
