" เมิน "

1624 Words

@จาฟาร์ ท้องฟ้ายามค่ำไร้แสงดาว เมฆหม่นบดบังดวงจันทร์จนบรรยากาศดูเงียบงัน อึมครึม และหนักอึ้งเหมือนอารมณ์ของคนในรถ ตั้งแต่รู้จักกันมา...ผมไม่เคยเห็นเมยร้องไห้เลยสักครั้ง เธอมักจะยิ้มเสมอ เป็นรอยยิ้มสดใสที่ทำให้โลกทั้งใบดูอ่อนโยนขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ตอนนี้...เธอกำลังร้องไห้ ร่างเล็กนั่งเบียดชิดประตูด้านข้าง ดวงหน้าเธอเอียงหลบแสงจากไฟหน้ารถ เงาจากขนตาทาบลงบนแก้มที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เธอกอดกล่องเค้กไว้แน่น มือเล็กๆ สั่นไหวเล็กน้อยเหมือนคนที่พยายามจะกลั้นไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา ไม่ได้พูดอะไรเลย...ไม่หันมามองผมสักครั้ง ดวงตาคู่นั้นยังจับจ้องที่กล่องเค้กเล็กๆ บนตักราวกับว่ามันเป็นเศษเสี้ยวสุดท้ายของความหวังที่เพิ่งพังทลายไปต่อหน้าต่อตา เมยเป็นคนน่ารัก น่ารักมาก...มากจนผมไม่กล้าที่จะทำอะไรให้เธอบอบซ้ำ เห็นเธอร้องไห้แบบนี้แล้วผมแทบจะหายใจไม่ออก ผมรู้สึกโกรธ โกรธไอ้บ้านั่นที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ผมดูแลของของผมมาตลอดอย่างดี คอยอยู่ข้างๆ ไม่เคยทำให้เธอเสียใจ แต่หมอนั่น...กลับทำให้เธอเสียน้ำตา โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองว่าผู้หญิงตรงหน้ารักเขามากแค่ไหน ตลอดทางที่ขับรถกลับคอนโด ผมพยายามจะพูด พยายามจะปลอบ แต่พอเห็นเธอนั่งเงียบ น้ำตาไหลไม่หยุด และกอดกล่องเค้กไว้แน่นแบบนั้น ผมก็ทำได้แค่เงียบ... เสียงเครื่องยนต์ดับลงเมื่อผมเลี้ยวเข้าจอดหน้าคอนโดอย่างช้าๆ ไฟหน้ารถยังส่องไปข้างหน้าแต่ในห้องโดยสารกลับเงียบสนิทเหมือนสูญเสียอากาศหายใจ ผมหันไปมองเธอ หัวใจบีบรัดเมื่อเห็นน้ำตายังซึมที่ขอบตา "ถึงแล้ว...ให้ฟาร์อยู่เป็นเพื่อนไหม.." น้ำเสียงของผมแผ่วเบา อ่อนโยน และเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่เธอส่ายหน้าช้าๆ โดยไม่หันมา ดวงตายังคงจ้องกล่องเค้กที่แปดเปื้อนรอยหยดน้ำตา "ไม่ต้องหรอก..เมยอยากอยู่คนเดียว" เสียงเธอแผ่วสั่น เหมือนกลั้นสะอื้นไว้อย่างสุดกำลัง คำพูดนั้นทำให้ผมรู้ว่า...เธอไม่ต้องการคำปลอบใจตอนนี้ เธอแค่ต้องการพื้นที่เงียบๆ พอให้หัวใจได้พักจากความเจ็บ "ขอบใจมากนะฟาร์.." ประโยคสั้นๆ แต่หนักหน่วงกว่าที่คิด ผมพยักหน้าเบาๆ แม้เธอจะไม่ได้มองเห็น ใจหนึ่งอยากดึงเธอเข้ามากอด อยากบอกว่าไม่ต้องร้องไห้แล้ว แต่ผมก็ทำไม่ได้... "ถ้ามีอะไร..โทรหาฟาร์ได้ตลอดเลยนะ.." ผมพูดด้วยน้ำเสียงแน่นและหนักกว่าเดิม แฝงความจริงจังที่เธอน่าจะสัมผัสได้ แม้ผมจะยังคงนั่งอยู่ตรงพวงมาลัย เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนหันมามองผมเพียงนิดเดียว แววตานั้นอ่อนแรง สั่นไหว และปวดร้าวจนผมแทบอยากจะลงจากรถแล้วตามขึ้นไปข้างบนด้วยกัน "อืม..ขอบใจนะ" คำตอบสุดท้ายที่เบาแผ่วราวกับลมหายใจ ก่อนเธอจะเปิดประตูและเดินลงจากรถไป ผมมองแผ่นหลังเล็กๆ ที่เดินเข้าไปในคอนโดช้าๆ ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง รู้แค่ว่าคืนนี้...เธอคงต้องร้องไห้อีกนาน และผม...ก็ทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนี้ ในฐานะคนที่เธอ “ขอบใจ” ไม่ใช่ “ขออยู่ด้วย” @เมย ฉันลงจากรถสปอตคันหรูของจาฟาร์ก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ เดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้อง ก็เจอกับอามินที่เปิดประตูห้องออกมาพอดี "เมย..คือ... ฉันไม่รอให้เขาพูดอะไร ก่อนจะรีบเปิดประตูเข้าห้องไป ถ้าอยู่นานกว่านี้น้ำตาที่พึ่งแห้งหายไป อาจจะกลับมาไหลอีกครั้งก็ได้ พอเข้ามาในห้องฉันได้แต่ร้องไห้ และพูดกับตัวเองว่าให้อดทน..กับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ @คามิน ผมเปิดประตูออกมาก็เจอกับเมยที่กำลังจะเดินเข้าห้อง ตอนนี้ก็เป็นระยะเวลาห้าทุ่ม เธอพึ่งกลับมา..วันนี้ผมไม่ได้ไปตามนัด เนื่องจากเบลล์กับสงครามทะเลาะกัน ผมเลยอยู่เป็นเพื่อนเบลล์ นึกขึ้นได้อีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงสามทุ่ม ผมคิดว่าเมยคงจะกลับไปนานแล้ว แต่พอเห็นเธอพึ่งมา ผมเลยเอ่ยปากจะพูดกับเธอ แต่เธอเดินเข้าห้องไปไม่พูดอะไรออกมาสักคำ สีหน้าท่าทางที่ต่างออกไปจากทุกครั้งที่เจอ หน้าหวานที่มีแต่รอยยิ้ม ตอนนี้มันดูเศร้าหมอง หรือเธอจะรอผม คิดได้อย่างนั้นผมจึงรีบกดมือถือโทรหาผู้จัดการร้านที่นัดกับเธอไว้ทันที มันเป็นร้านของครอบครัวผมเอง " 📞 คุณยุ้ย..ผู้หญิงที่ผมนัดเธอไว้ เธออยู่ถึงกี่โมงเหรอครับ " 📞 อยู่จนร้านปิดเลยค่ะคุณคามิน พึ่งจะกลับไปไม่นานนี้เอง " 📞 น่าสงสารเธอนะคะ..วันนี้เลยได้เป่าเค้กวันเกิดคนเดียว " 📞 วันเกิด ? " 📞 ค่ะ..วันนี้น่าจะเป็นวันเกิดเธอนะคะ..เห็นเธอเป่าเค้ก อวยพรตัวเอง แล้วร้องไห้ออกมา.. " 📞 ร้องไห้ ? " 📞 ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ.. " 📞 เปล่าครับ...ขอบคุณนะครับ ทันทีที่วางสายจากคุณยุ้ยผู้จัดการร้าน ผมก็มองตรงไปยังประตูห้องของเมยทันที มันรู้สึกหน่วงๆ เหมือนผมทำอะไรผิดพลาดร้ายแรง...ความรู้สึกผิดที่มีอยู่ในอก พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนมองมันอยู่แบบนั้น ยังจำได้ดีกับสายตาที่เธอเมินผมก่อนเข้าห้องไป มันรู้สึกใจหายวูบยังไงบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่เหมือนตัวเองกำลังทำร้ายความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้...ได้แต่บอกตัวเองว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้เลิกชอบผมสักที @ตีสอง.. "ทำไมนอนไม่หลับวะ.. ผมนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน...ในหัวมันเห็นแต่หน้ายัยเมย หน้าตาหม่นหมอง สายตาเศร้าๆ นั้น ทำให้หัวใจของผมมันหน่วงได้ขนาดนี้ ผมลองเอามือขึ้นมาจับหัวใจของผมดู พบว่าตอนนี้มันเต้นเร็วมากกว่าปกติ เป็นความรู้สึกกระวนกระวายใจ และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร..หรือเพราะความรู้สึกผิด ที่ทิ้งเธอไว้แบบนั้น @ เช้าของอีกวัน... ผมมารอเมยอยู่หน้าห้องตั้งแต่หกโมงเช้า จนเวลาล่วงเลยมาถึงเจ็ดโมงครึ่งเมยก็เปิดประตูออกมา เธอตกใจเล็กน้อยที่เจอผม ก่อนจะทำท่าทีปกติ แต่ที่แปลกคือ หน้าตาที่เฉยชา ไม่พูด ไม่กล่าวทักทายอะไรผมเลย และเธอก็กำลังจะเดินออกไป "เมย .. เธอมองหน้าผม ก่อนจะยิ้มออกมา ดูจากดาวอังคารก็รู้ว่าเธอฝืนยิ้ม "ค่ะ...มีอะไรกับเมยเหรอคะ "เมื่อคืนกลับกี่ทุ่ม.. "สำคัญด้วยเหรอคะ.. "ฉันถามดีดี.. "เมยจะกลับตอนไหน..มันก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ...ในเมื่ออามินไม่เคยสนใจเมย ที่ผ่านมาเมยขอโทษนะคะที่เข้าไปกวนใจอามินอยู่เรื่อย.. "เมย..มันไม่ใช่แบบนั้น.. "แล้วเป็นแบบไหนคะ .... "............" "เงียบทำไมคะ..เมยรอฟังอยู่.. "..............." ถ้าอามินไม่ตอบเมยขอถามได้ไหมคะ.. "ถามอะไร "ที่ผ่านมาอามินรู้สึกอะไรกับเมยบ้างไหม.. "ฉัน......... "คงจะไม่มีเลยใช่ไหมคะ... " เมยขอตัวนะคะ..วันนี้เมยมีเรียนเช้า เมยเดินจากไป ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังบางๆของเธอ..ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว...ความหน่วง ความจุกอยู่ในใจ..มันเกิดขึ้นอีกครั้ง..ผมเคยมั่นใจว่าผมรักเบลล์..แต่ตอนนี้..ทำไมถึงรู้สึกแคร์ความรู้สึกของอีกคน... @มหาลัย.. "กล่องอะไรวะไอ้โรม : นุ่น "ของขวัญ : โรม "ของขวัญใคร : นุ่น "ของน้องเมย..เมื่อวานวันเกิดน้องเมย..กูกะจะเอาของขวัญไปให้ แต่มึงดูหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างพากันเอาของขวัญไปให้น้อง...จนกูไม่มีโอกาสจะให้..เซ็ง.. : โรม "มึงชอบน้องจริงๆเหรอไอ้โรม : นุ่น "กูปลื้มน้องมากกว่า..น้องสดใสร่าเริง..กูชอบที่น้องเป็นแบบนี้ : โรม "ไอ้มิน..มึงให้อะไรน้อง : โรม "ไม่ได้ให้.. "อ้าว..แล้วกล่องนี้จะเอาไปให้ใคร : โรม "เสือก...! ผมมองดูกล่องนาฬิกาหรู..ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าดังเดิม.. @คอนโด "เมย... "คะ... "ฉันให้...ถือว่าเป็นของขวัญจากสายรหัส ผมยื่นกล่องของขวัญให้เธอ.. "อามินให้เมยเหรอคะ เธอยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะรับกล่องของขวัญจากผม "สุขสันต์วันเกิดนะ... ผมเอามือขึ้นไปยี่ผมเธอ..เธอมองผมด้วยสายตาตื่นเต้นดีใจ แบบนี้สิถึงจะเป็นยัยเมยที่ผมรู้จัก "ขอบคุณนะคะ....อะไรเอ่ย..เปิดดูได้ไหมคะ.. "ได้สิ.. เมยรีบแกะกล่องออกทันทีก่อนจะทำตาโตลุกวาวแสดงความดีใจออกมา "นาฬิกา....สีชมพูด้วย.. "ขอบคุณนะคะ เมยชอบมากๆ ผมได้แต่อมยิ้มตามเธอ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องมา หัวใจที่มันเต้นเร็วผิดจังหวะกับรอยยิ้มหวานๆนั้น..ทำเอาผมใจสั่นไม่น้อย... "กูเป็นอะไรวะ .... ผมเอามือขึ้นมาจับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองอีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more