" คนในใจ "

2028 Words

@ 2 สัปดาห์ต่อมา บรรยากาศในโรงอาหารกลางวันวันศุกร์อบอวลด้วยกลิ่นอาหารและเสียงพูดคุยจอแจ นักศึกษาหลายกลุ่มนั่งจับกลุ่มกันตามโต๊ะ ต่างพูดหัวเราะกันเสียงดังอย่างเป็นกันเอง แต่ที่โต๊ะริมหน้าต่างกลับดูอบอุ่นเป็นพิเศษ "อามิน..ทานนี่...อร่อยนะคะ" เสียงหวานของเมยดังขึ้นพลางยื่นตะเกียบคีบลูกชิ้นหมูปิ้งวางลงในจานของเขาอย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าเธอยิ้มละมุน ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นโปรด "นี่ก็อร่อย..ทานเยอะๆ" เธอไม่หยุดแค่นั้น มือข้างหนึ่งก็ตักผัดกะเพราจากจานกลางลงใส่จานเขาอีก ท่าทางกระตือรือร้นและเต็มใจสุดๆ จนเหมือนคนกำลังเล่นเกมทำคะแนน "อันนี้ด้วย..เผ็ดๆ..น่าจะถูกปากอามินนะ" เมยยิ้มตาหยี เอียงคอเล็กน้อยพลางตักต้มยำที่เธอรู้ว่าเขาชอบลงไปเพิ่มอีกคำ ด้วยความหวังดีปนแกล้งนิดๆ "อามิน..อันนี่....." เธอกำลังจะตักเพิ่ม แต่ถูกขัดไว้ก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ของเขา "พอแล้ว.." อามินยกมือขึ้นเบาๆ เป็นเชิงห้าม ใบหน้ายังเรียบนิ่ง แต่มีแววขำลึกๆ ซ่อนอยู่ที่หางตา สายตาเขามองจานของตัวเองที่เริ่มจะล้นเหมือนภูเขา "ตักมาเต็มจาน จนกินไม่ทันแล้ว..." เขาเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจนิดๆ แต่ไม่ได้ปัดป้องแรงนัก ดวงตาเหล่มองเธอเหมือนจะดุ แต่ปากก็แอบยิ้มน้อยๆ ไม่รู้ตัว "ก็เมยกลัวอามินไม่อิ่มนิคะ" เมยตอบเสียงใส ยิ้มกว้างอย่างไม่มีพิษภัย พลางเท้าคางมองเขาเหมือนแมวกำลังเอาใจเจ้านาย "กะจะให้ฉันกลิ้งไปเลยใช่ไหม" อามินเอ่ยเสียงนิ่ง แต่แฝงแววประชดอ่อนๆ ขณะมองจานตรงหน้าที่สารพัดกับข้าววางเรียงเป็นขบวน "ก็ดีนะคะ...น่ารักดี" เมยหันมายิ้มล้อเลียน แววตาซุกซนขี้เล่น ดวงหน้าเต็มไปด้วยความสุข และไม่ได้สนใจเลยว่าคนรอบข้างจะมองเธออย่างไร "หึ..ติ๊งต๊อง" อามินแค่นหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างระอา แต่สายตาที่มองเธอนั้นอ่อนลงกว่าทุกครั้ง สีหน้าเขาดูสบายใจแบบที่คนสนิทเท่านั้นจะสังเกตเห็น "ค่าา..." เมยรับคำเสียงสูงอย่างอารมณ์ดี ดวงตาเปล่งประกายอย่างคนมีความหวัง ตั้งแต่วันนั้น...วันที่เขาให้ของขวัญฉัน ความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละนิด...ทีละนิด ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้น แต่อากัปกิริยา น้ำเสียง และโดยเฉพาะ...สายตาของอามิน มันดูอ่อนโยนขึ้นทุกครั้งที่เขาหันมามองฉัน เขาพูดคุยกับฉันมากขึ้น ทุกเช้าเรามักเดินไปเรียนด้วยกัน ขากลับบางวันก็แวะซื้อของ ดูหนัง หรือกินข้าวเย็น เรื่องเล็กๆ พวกนี้กลายเป็นช่วงเวลาที่ฉันเฝ้ารอ และหัวใจฉันก็เริ่มคาดหวัง สายตาที่เขามองฉันในตอนนี้...มันไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่สายตาเย็นชาเหมือนตอนแรกที่รู้จักกันอีกต่อไป ฉันเริ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่า...เขาอาจจะเริ่มหวั่นไหว และเพราะแบบนั้น...ฉันจึงเดินหน้าเต็มที่ ใส่เกียร์ไม่ถอย "มองอะไร" เขาหันมาถาม ดวงตาคมกริบปรายมามองฉันอย่างสงสัยแต่แฝงรอยยิ้มมุมปาก "มองคนหล่อ" ฉันตอบหน้าตาเฉย สบตาเขาโดยไม่หลบ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มยั่วเย้า "เพ้อเจ้อ.." เขาว่าเสียงต่ำในลำคอ สะบัดหน้าเบาๆ อย่างเอือมระคนขำ แต่ในแววตานั้นกลับมีประกายอ่อนโยนซ่อนอยู่ ฉันนั่งเอามือเท้าคางจ้องมองอามินด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม คนอะไรหล่อจัง หล่อมาก ขนาดตอนกินยังหล่อเลย.. คนหล่อก็เคยเห็นมาเยอะ แต่กับเขามันโดนใจกว่าใครคนอื่นๆ "วันนี้อามิน..อยากทานอะไรอีกไหมคะ..เดี๋ยวเมยจะเป็นไกด์นำทางให้อามินเอง "หึ...มีแต่ฉันที่พาเธอไป "555 นั้นสิคะ...เอ้...หวั่นไหวกับเมยบ้างหรือยังน๊าาาา..... "ไร้สาระ.. "อีกล่ะ..คำนิอีกล่ะ..เปลี่ยนเป็นคำอื่นบ้างไม่ได้เหรอคะ...เช่น...ใช่พี่หวั่นไหวกับเมย พี่รู้สึกกับเมย อะไรทำนองนี้ "ไม่... "ชิ..ใจร้าย... "นาฬิกาที่ให้ไปไหน...บอกแล้วไงว่าห้ามถอด.. "อยู่นี่ค่า...ฉับหยิบมันออกมาจากในกระเป๋า ก่อนจะสวมมันเข้าไปที่ข้อมือเล็ก แต่สวมเองมันค่อนข้างยาก ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ อามินเลยดึงมือฉันมา แล้วค่อยๆสวมมันให้อย่างเบามือ "ขอบคุณนะคะ "ห้ามถอดอีก.. "รับทราบค่ะ ฉันเอามือขึ้นมาทำท่าวัทยาหัตถ์ทันที ก่อนจะยิ้มหวานให้เขาจนตายี่ "สั่งมาทำไมเยอะแยะ เห็นกินแค่นิดเดียว "กินไม่หมดไม่เป็นไร..แค่ได้เอาใจอามินก็พอ "แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา เอามินยิ้มเล็กออกมา แล้วเอามือขึ้นมายี่หัวฉันเบาๆอย่างเอ็นดู นั่งทานอาหารได้สักพักใหญ่ๆ..ก็มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือของเขาดังขึ้น Rrrrrrr 📞📱📱📱📱📞 Rrrrrrrr " 📞 ว่าไงเบลล์.. " 📞 ที่ไหน.. " 📞 ได้ๆจะไปเดี๋ยวนี้..รอกูแปปไม่เกินสิบนาที หลังจากวางสายเขาก็สั่งเช็คบิลทันที "อามินจะไปไหนเหรอคะ ดูรีบร้อนจัง" ฉันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจ พลางเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาฉงน คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาดูเร่งรีบผิดปกติ "ฉันต้องไปรับเพื่อน..เธอนั่งแท็กซี่กลับคนเดียวได้ไหม" เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ตัดบทเสียงสั้นเหมือนทุกอย่างถูกตัดสินใจไว้แล้ว สายตาไม่ได้สบฉันอย่างตรง ๆ ด้วยซ้ำ "อ่อ...ได้ค่ะ..." ฉันพยักหน้าช้า ๆ เสียงแผ่วลง ความผิดหวังพุ่งวูบเข้ามาในอกทันทีที่เขาพูดจบ มือที่วางอยู่บนตักกำแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่ก็พยายามฝืนยิ้มบาง ๆ "ฉันไปนะ..ฝากจัดการด้วย..." เขาวางบัตรเครดิตสีดำลงบนโต๊ะอย่างเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยความเร่งรีบ แม้จังหวะก้าวจะดูมั่นคง แต่ฉันก็รู้สึกว่าเขารีบออกไปจนไม่หันกลับมามองฉันอีกเลย ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอก ก้อนอะไรบางอย่างจุกขึ้นที่คอ "เพื่อนคนไหนกันนะ...ทำให้อามินทิ้งเมยแบบนี้" ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างเจ็บปวด พลางก้มหน้าเก็บสัมภาระและจัดการตามที่เขาบอก ก่อนจะเดินออกจากร้านไปอย่างช้า ๆ อากาศยามค่ำเริ่มเย็นลงนิดหน่อย ลมพัดเบา ๆ ท่ามกลางแสงไฟจากป้ายร้านค้าและรถราที่แล่นผ่าน ฉันยืนรอแท็กซี่อยู่หน้าร้านด้วยใจที่ยังไม่พ้นจากความคิดวนเวียนเกี่ยวกับ “เพื่อน” คนนั้น รถแท็กซี่คันสีเขียวเหลืองจอดเทียบลงหน้าฉัน ฉันขึ้นไปนั่งอย่างเงียบ ๆ และบอกปลายทางพร้อมพิงหัวกับกระจกหน้าต่าง เหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ระหว่างทางที่ฉันนั่งแท็กซี่กลับ แท็กซี่ขี้เมาขับรถเซไปเซมาจนสุดท้าย "โครม !!" "กรี๊ดดดดด..." เสียงเบรกดังสนั่นตามด้วยแรงกระแทกอย่างจังที่พุ่งเข้าใส่จากด้านข้าง ฉันรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงก่อนร่างจะกระแทกกับเบาะด้านข้าง เลือดอุ่น ๆ ไหลจากหน้าผากลงข้างแก้ม เสียงหวอรถกู้ภัยดังขึ้นแทรกความสับสน ฉันเห็นเจ้าหน้าที่วิ่งตรงเข้ามาที่รถ ภาพเบลอ ๆ กับเสียงดังรอบข้างคล้ายในความฝัน กู้ภัยช่วยนำตัวฉันกับคนขับส่งโรงพยาบาล ในห้องฉุกเฉิน กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแรงจนแสบจมูก เสียงครวญของคนเจ็บดังแทรกเป็นระยะ ฉันหัวแตก เย็บไปเจ็ดเข็ม หมออนุญาตให้กลับบ้านได้เพราะอาการไม่ร้ายแรงมาก มีเพียงแผลที่หน้าผากเท่านั้นที่ถูกพันผ้าไว้แน่นหนา หลังออกจากห้องฉุกเฉิน ฉันนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้าพร้อมถุงยาในมือ ดวงตาไล่มองโทรศัพท์มือถือในมือด้วยความลังเล ฉันชั่งใจอยู่นานว่าจะโทรหาอามินดีไหม... สองสัปดาห์ที่ผ่านมา เขากับฉันเพิ่งแลกเบอร์กันไว้ เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน...ในตอนนี้ มันคือเหตุฉุกเฉินที่แท้จริง ฉันกดเบอร์ของอามินอย่างช้า ๆ กัดริมฝีปากแน่น หัวใจกระหน่ำรัวไปหมด หวังว่าเขาอาจจะไปรับเพื่อนเสร็จแล้ว และอาจผ่านมาแถวนี้พอดี...แต่ไม่ว่าจะกดโทรซ้ำอีกกี่ครั้ง...เสียงสัญญาณก็ยังดังว่างเปล่า ไม่มีใครรับสาย สุดท้าย...ฉันถอนหายใจอย่างอ่อนแรง แล้วตัดสินใจกดเบอร์ของจาฟาร์แทน คนที่ฉันรู้ว่า...ไม่มีวันทิ้งฉันเอาไว้คนเดียวในเวลาแบบนี้ @คอนโด G 🕋 เวลา 20.00 น. 🕘 ฉันเดินขึ้นมาข้างบนก่อนจะเจอกับอามินที่ตอนนี้เขากำลังยื่นคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าห้อง...ถ้าจำไม่ผิดเธอชื่อเบลล์..เป็นเพื่อนสนิทของอามิน..เขามาทำอะไรที่นี่...ด้วยความสงสัย เลยก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆ..ก่อนจะได้ยินคำพูดหนึ่งที่ทำเอาฉันจุกอก จนอยากจะร้องไห้ออกมา "กูจะรับผิดชอบลูกในท้องของมึงเอง "ตุบ..! เสียงถุงยาแก้ปวดที่หมอสั่งจ่ายให้ตกกระทบพื้นทำให้อามินและพี่เบลล์หันหน้ามามอง "เบลล์..มึงไปรอกูในห้องก่อน "อืม.. "เมยมานี่...อามินจับมือฉันแล้วเดินเลี่ยงออกมาจากพี่เบลล์ ตรงประตูหนีไฟ "เธอคงได้ยินหมดแล้ว "พี่เบลล์..ท้อง...? "ใช่.. "กับอามินเหรอคะ ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ บอกตัวเองอย่าพึ่งคิดไปไกล อาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ "ไม่ใช่.. "แต่ฉันจะรับเป็นพ่อของเด็ก "ทำไมคะ.. "เพราะ...ฉัน... "อามินชอบพี่เบลล์ ? "ใช่..ฉันชอบเบลล์ ชอบมานานแล้ว "นี่ใช่ไหมคือเหตุผลที่อามินไม่เคยเปิดใจให้เมย เพราะอามินมีคนที่ชอบอยู่แล้ว "อามินพยักหน้ารับเบาๆ "หึ..แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรคะ..มาทำดีกับเมยทำไม..ทำไมไม่ปล่อยเมยไปตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่เมยกำลังจะตัดใจ "ขอโทษ.. "เมยขอถามเป็นครั้งสุดท้าย..คำตอบของอามินสำคัญกับความรู้สึกเมยมาก..ตอบตามความจริงนะคะ ไม่ต้องสงสารหรือเห็นใจอะไรทั้งนั้น "อืม.. "เมยตามจีบอามินมาตั้งนาน.....อามินไม่รู้สึกอะไรกับเมยเลยใช่ไหม "ไม่......ฉันไม่เคยรู้สึกกับเธอ.. "ไม่มีทางเป็นเมยเลยใช่ไหมคะ ที่จะอยู่ในหัวใจของอามิน.. "เธอไม่มีทางเข้ามาแทนที่เขาได้... คามินตอบออกไปโดยที่ไม่ทันได้คิด เขาไม่รู้เลยว่าคำตอบนี้ จะเป็นคำพูดที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป และคนที่ต้องเจ็บและทุรนทุรายกับคำๆนี้ ไม่ใช่เพียงแค่เมยฝ่ายเดียว "ขอบคุณที่พูดตรงๆนะคะ "นาฬิกาเรือนนี้..ตอนแรกเมยคิดว่า..อามินอาจจะบอกให้เมยรอ...รอเวลาที่อามินจะเปิดใจ... "แต่มันไม่ใช่...มันเป็นสัญลักษณ์ที่เอาไว้เตือนว่าต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน เมยก็ไม่มีทางเข้าไปแทนที่เขาได้...นี่ใช่ไหมที่อามินอยากบอก "เมยขอคืนมันให้อามินนะคะ..จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก....ต่อจากนี้ก็ดูแลตัวเองดีดี ขอโทษที่เข้ามาวุ่นวาย เมยวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองทันที คามินได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หัวใจของเขามันเจ็บไม่น้อยที่เห็นเธอร้องไห้ "ทำถูกแล้วใช่ไหม...คามิน เขาถามคำถามนี้กับตัวเองอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องไปหาเบลล์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more