น้ำพริกนั่งร้องไห้อยู่ท่ามกลางสายตาคนอื่นที่มองมา ปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนแอแต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านพ้นมาได้อย่างหวุดหวิด ก็ทำเอาหวาดกลัวจนขวัญผวา เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธออีกไหม หากเกิดขึ้นอีกแล้วเธอจะทำอย่างไร จะมีอีกคนช่วยเธอแบบนี้อีกหรือเปล่า...
ทางด้านก้องนั่งมองใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลรินออกจากดวงตาไม่เคยแห้งเหือดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะได้ยินนลินญาที่นั่งกอดน้ำพริกอยู่พูดขึ้น
“ไม่เป็นไรนะลูกตอนนี้พริกปลอดภัยแล้ว” สิ้นเสียงนลินญากัญญาที่นั่งมองอยู่เงียบ ๆ ก็หันไปทางลูกชายของตนที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้ดี จึงเอ่ยถามให้หายข้องใจ
“มื้อคืนมันเกิดอีหยังขึ้นกะน้องก้อง” (เมื่อคืนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับน้องก้อง)
เมื่อกัญญาพูดจบน้ำพริกก็ช้อนตาขึ้นมองหน้าก้อง ที่นั่งมองเธอไม่วางตา ก่อนจะได้ยินเขาพูดขึ้นคล้ายกระแหนะกระแหนเธอ…
ส่วนอีกคนแม้จะเป็นคนไม่ยึ
