ช่วงเย็นหลังจากน้ำพริกดีขึ้นเธอก็ลงไปช่วยก้องที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ขณะกำลังจะเดินเข้าไปในครัว ทว่าอีกคนนั้นทำกับข้าวเสร็จแล้วจึงเดินออกมาข้างนอกพอดี
“ดีขึ้นแล้วเหรอ?” ริมฝีปากขยับถามขณะมือหนาเลื่อนไปวางยังหน้าผากมนเพื่อวัดไข้ภรรยาว่าตัวเธอร้อนอยู่หรือเปล่า
“ดีขึ้นแล้ว”
“กินข้าวเลยไหม?”
“กินเลยก็ได้”
“งั้นไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวพี่ยกกับข้าวมาให้” พูดจบร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง ส่วนน้ำพริกแม้จะได้ยินก้องบอกเช่นนั้นแต่เธอก็ไม่ได้ทำตามที่เขาบอก รีบเดินตามไปช่วยสามีของเธอยกกับข้าวในครัว จากนั้นทั้งสองก็นั่งกินข้าวที่เตียงไม้สักสองคนและพูดคุยกันอย่างมีความสุข
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จทั้งสองก็ขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะนอนกกกอดกันอยู่บนเตียง
“หอมจัง” น้ำพริกพูดด้วยท่าทีและน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนจะกดริมฝีปากลงยังแผงอกกำยำของสามีที่มีกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ติดตัวอยู่ ขณะแขนเรียวเล็กนั้นโอบกอดรอบเอ
