ทวงสัญญารักนายเย็นชา

12.น้องงอนพี่เลยง้อ

12

สวบ

"ชอบมั้ย"ผมเดินเข้าไปสวมกอดร่างบางจากด้านหลัง

"ง่วง"เธอไม่ตอบแต่บอกว่าง่วงแกะมือผมออกจากเอว เดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงนอนชมวิว เธอไม่ได้ง่วงหรอกแค่หลบหน้าผม

ผมรู้สึกไม่ดี เกรซไม่เคยเป็นแบบนี้ นี่เธอเป็นอะไรกันแน่ไม่สบายรึเปล่า แต่ถ้าไม่สบายก็ต้องงอแงใส่ผมสิ

พรึบ

"เกรซเป็นไร"ผมเดินมานั่งลงข้างๆร่างบาง ยกมือขึ้นลูบหัวถามเสียงอ่อนโยน

"ง่วง"เธอตอบคำเดิมทั้งที่หลับตา

"คนดีเป็นอะไรคะ บอกพี่ได้มั้ย ฮึ"ผมล้มตัวลงนอนข้างๆจับผมนุ่มสลวยของเธอไปทัดหูให้จะได้มองหน้าหวานสวยได้ชัดเจน

"...."เธอส่ายหัวไปมาแต่ยังหลับตาอยู่ เป็นอะไรนะ

"ลืมตามาคุยกับพี่ก่อน"ผมไล่มือไปตามกรอบหน้าเรียวอย่างเอ็นดู

"..."เธอลืมตามองผมแต่แค่แป๊บเดียวก็เสมองไปทางอื่น

"เป็นอะไรคะ บอกพี่ได้มั้ย พี่เป็นสามีเกรซนะ"ผมตะล่อมถาม ใจไม่ดีที่เธอเป็นแบบนี้

"เป็นสามีแล้วทำไมทิ้งให้อยู่ห้องคนเดียว! โทรไปก็ไม่รับ กลับมาก็ดุน้องเกรซอีก ไม่อธิบายอะไรเลย"เด็กแสบตอบเสียงสั่นเครือ เบะปากจะร้องไห้ ตัดพ้อเรื่องเมื่อคืน ที่แท้ก็งอนผมเรื่องนี้

"โอ๋ๆคนดีไม่ร้อง ไม่ร้องนะ"ผมกอดปลอบเด็กขี้แยตรงหน้า

พรึบ

ปึก ปึก!

"ฮึกๆ ฮือออ บอกมาสิ! ไปไหนมาแล้วดุทำไม"เธอลุกขึ้นนั่ง ใช้กำปั้นทุมตีผมดังปึกๆ มือเล็กๆนั่นแรงไม่ใช้น้อย ๆไม่คิดว่าผัวจะเจ็บเลยรึไง

"เมื่อคืนมีคนมาเรียก พี่คิดว่าจะไปแค่แป๊บเดียวแต่งานมันมีปัญหา พี่เลยได้อยู่ยาว โทรศัพท์พี่เอาไว้ที่ห้องไม่ได้เอาไปด้วย เลยไม่ได้โทรบอก"ผมลุกขึ้นรวบมือเล็กๆที่ทุบตีนั้นไว้ แล้วรีบอธิบายความเท็จออกไป ถ้าบอกความจริงไปผมอาจจะโดนมากกว่านี้

"ไม่ต้องมาพูด! ถ้าไม่ได้เอาไปน้องเกรซก็ต้องได้ยินเสียง"เด็กแสบขมวดคิ้วเป็นปม จ้องหน้าผมอย่างจับผิด

"พี่ปิดเสียงไว้ไง เกรซเลยไม่ได้ยิน"เมื่อคืนผมไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปจริงๆ อันนี้ไม่ได้โกหก

"พี่ชีต้าดุน้องเกรซไม่สนใจน้องเกรซด้วย!"เธอขึ้นเสียงถามอย่างโกรธเคืองปนน้อยใจ ผมไม่คิดว่าเด็กแสบจะคิดมากขนาดนี้

"ดุเพราะเป็นห่วงไง ออกไปค่ำๆมืดๆแบบนั้นมันอันตรายรู้มั้ยคะ"ผมขยับตัวเข้าใกล้เธออีก ยกมือขึ้นลูบหัวเล็ก หวังให้เธอใจเย็นกว่านี้

"ก็น้องเกรซเป็นห่วงก็เลยออกไปตาม"เธอบอกปากยื่น เสียงอ่อนลงกว่าเดิม

"ครับ พี่ผิดเองที่ดุเด็กขี้แยของพี่"ผมพูดติดประชดเด็กขี้แยพลางเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนวลให้

"น้องเกรซไม่ได้เป็นเด็กขี้แย ฮึก!"ยังจะมาเถียงอีก ก็เห็นๆว่าขี้แย เด็กแสบเอ้ย

"แล้วที่ร้องไห้อยู่นี่คืออะไร"น้ำตานองหน้ายังจะมาเถียงอีก

"ง่วง"เธอบอกปากยื่น ไม่กล้าสบตาผม

"ร้องไห้เพราะง่วง?"ผมเลิกคิ้วถามยิ้มๆรู้ว่าเธอแก้ตัว

"อือ"เด็กแสบพยักหน้าหงึกหงักอย่างน่ารัก

"โอเค งั้นก็นอน พี่นอนเป็นเพื่อน"ผมบอกแล้วพาร่างบางล้มตัวนอนบนเตียงนอนชมวิว สงสัยง่วงจริงตาปรือแล้ว

"พี่ชีต้าอย่าทิ้งน้องเกรซอยู่คนเดียวอีกนะ"เธอยังไม่ยอมนอน

"ครับ"ผมพยักหน้าให้สัญญากับร่างบาง

ผมนอนกอดลูบหลังให้ร่างบางอยู่อย่างนั้นจนเธอหลับไป เกรซเพิ่งจะสิบแปดเธอยังเด็กมาก ผมไม่อยากให้เธอรับรู้เรื่องอะไร ผมไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจหรือรับได้ในสิ่งที่ผมทำรึเปล่า

ผมมองร่างบางในอ้อมกอดจนเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกทีตอนที่รู้สึกเหมือนมีตัวอะไรมายุกยิกๆบนตัวเลยลืมตาขึ้นดู จะใครล่ะ เด็กแสบเอาตัวผมเป็นหมอนนอนดูอะไรไม่รู้ในไอแพด

เอ๊ะ!นั้นร้องไห้หรอ ผมเพ่งดูหน้าหวานที่มีน้ำใสๆไหลเป็นสาย เด็กขี้แยนี่ร้องไห้อีกแล้วหรอ ผมยื่นหน้าไปดูไอแพดว่าเธอดูอะไรถึงร้องไห้ ตัวการ์ตูนตัวสีฟ้าหัวกลมๆ โดเรม่อนชัว_ _! เด็กบ้าดูการ์ตูนแล้วร้องไห้

"เด็กขี้แยดูการ์ตูนแล้วร้องไห้"ผมลูบหัวเล็กที่หนุนท้องผมดูการ์ตูน

"ก็มันเศร้า!"เธอเงยหน้าขึ้นมองผม ว่างไอแพดลงแล้วปีนขึ้นมาบนตัวเอนหน้าซบอกผมทำหน้าเศร้า จิตตกกับการ์ตูนเรื่องโปรด

"เศร้าก็ไม่ต้องดูสิ"ผมบอกพลางตบก้นงอนเล่น จะว่าไปแล้วเด็กแสบก็ไม่ต่างจากลูกผมเลยนะ เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ หวังให้มาเป็นเมียตอนโตนี่แหละ

"เราจะอยู่บนเรือกี่วันคะ"เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง กลัวผมจะไม่ให้ดูการ์ตูนเรื่องโปรด ไม่มีใครสามารถแยกเธอออกจากการ์ตูนเรื่องนี้ได้สักคน

"สองวัน พรุ่งนี้จะพาไปดำน้ำดูปะการัง"วันนี้ขอกินตับก่อน หึ หึ

"แต่น้องเกรซไม่ได้เตรียมชุดมาเลย"เธอลุกขึ้นนั่งบนท้องผมแล้วบอกปากยื่นอย่างน่ารัก

"เอามาให้แล้ว ในกระเป๋า"ผมรู้ว่ายัยเด็กแสบไม่มีความเตรียมพร้อมอะไร เอาแต่งอนผมไง ผมเลยเป็นคนจัดกระเป๋าเอง แล้วชุดที่ผมเอามาให้นะ มีแต่ตัวแซ่บๆ หึ หึ

"^^"เด็กแสบยิ้มตาหยี

"ลุก หิวข้าวแล้ว"ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เข็มสั้นชี้เลขสองเข็มยาวชี้เลขหกแล้ว เมื่อเช้าเด็กแสบยิ่งกินข้าวนิดเดียวผมกลัวเธอจะหิว

"น้องเกรซก็หิว"เธอเอามือลูบท้องแบนราบของตัวเอง

ผมพายัยเด็กแสบเดินลงมาทำอาหารที่ครัว บนเรือลำนี้มีแค่ผมกับเธอสองคน ไม่ต้องสงสัยว่าใครขับเรือให้ เรือลำนี้ขับเองอัตโนมัติ แค่ตั้งว่าจะไปที่ไหน เกิดเหตุอะไรขึ้นมันก็จะร้องเตือน ไฮเทคใช่มั้ยล่ะ ก็ผมเป็นใครล่ะ (ขี้อวด!)

ตอนนี้ผมกำลังเตรียมวัตถุดิบในการทำข้าวผัดปูให้เด็กแสบ เรียกร้องอยากกินแถมขอปูเยอะๆด้วย ผมเลยให้เธอเป็นลูกมือล้างผักให้

"หอมให้พี่หน่อย"ผมบอกทั้งที่วุ่นอยู่กับการตักข้าว

ฟอดดด ฟอดดด

"อะไร?"ผมขมวดคิ้วหันขวับเมื่อเด็กแสบยื่นหน้ามาหอมแก้มผมสองข้าง ฉีกยิ้มให้อย่างน่ารัก

"ก็พี่ชีต้าให้น้องเกรซหอม"อ๋ออออ ถึงบางอ้อ แสบมั้ยล่ะยัยเด็กแสบนี่ ดูสายตาเจ้าเล่ห์ของเธอ รู้ว่าผมหมายถึงอะไรนะ แต่อยากก่อกวนผม

"พี่หมายถึงขอต้นหอมที่ล้างเมื่อกี้"ผมชี้ไปที่ต้นหอมในกะละมัง

"ก็ไม่บอกอย่างนี้ตั้งแต่แรก น้องเกรซก็คิดว่าให้หอมแก้มซะอีก"เธอตอบยิ้มกรุ้มกริ่ม

ฟอดดด!!

"เดี๋ยวเย็นนี้ก็ได้ทำมากกว่าหอมแล้ว"ผมวางทัพพีตักข้าวลงหันไปรวบตัวบางเข้ามากอด หอมแก้มฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว กระซิบบอกเสียงแหบพร่า

"นี่! รีบๆทำเลย น้องเกรซหิวแล้ว"เด็กแสบผลักอกผมออกอย่างเขินอาย หน้าแดงเถือกไปหมด

"หึ หึ"ผมกระตุกยิ้มมุมปากส่งสายตาหื่นกระหายให้ แทบจะทนรอเย็นนี้ไม่ไหวแล้ว