มายาพิศวาส

ตอนที่11

ปัจจุบัน

“เรนนี่เป็นอะไรไป เอาแต่ยืนนิ่งๆ”

นิโคลัสยืนหน้าเข้ามาใกล้เธอแล้วถามเสียงดัง ทำเอาหญิงสาวแทบผลักเขาออกแทบไม่ทัน และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับเลยสักนิด เธอจึงเป็นฝ่ายถอยเองอย่างรวดเร็ว

“จะทำอะไรคะ?!”

หญิงสาวถามเสียงสั่น ตกใจที่เมื่อกี้นี้เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ เพราะตนมัวแต่ใจลอยคิดถึงวันแรกที่ต้องมาทำหน้าที่นี้ก็พลันหน้าแดงวาบขึ้นมา รู้สึกร้อน วูบวาบที่ข้างแก้มนวลเพราะยังจดจำความรู้สึกยามถูกริมฝีปากนั้นประทับได้ไม่ ลืมเลือน

“จู่ๆ ก็หน้าแดง แถมยังเหม่ออีกต่างหาก...นี่เธอไม่สบายหรือเปล่า” เขาถามอย่างเป็นกังวล ไม่สนใจว่าเธอนั้นค่อยๆ ถอยกรูดห่างจากตัวเขาออกไป ทุกที

“ปละ เปล่า” หญิงสาวละล่ำละลักปฏิเสธ “ฉันสบายดีค่ะ”

นิโคลัสเห็นหญิงสาวที่เอาแต่ลนลานปฏิเสธก็ได้แต่ร้องออกมาว่า “ว๊า เสียดายจริงๆ ฉันนึกว่าเธอจะล้มป่วยแล้วฉันจะได้ดูแลเธออย่างใกล้ชิด เสียอีก”

“หยุดพูดบ้าๆ เถอะค่ะ” ใบหน้าคนสบายดีแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม “แล้วก็รีบไปจัดการธุระส่วนตัวของคุณเสียที ฉันจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้นะคะ” เธอว่า ขณะที่ตอนนี้ควบคุมอาการของตนเองได้มากยิ่งขึ้น จนในที่สุดก็กล้าที่จะเข้าใกล้อีกฝ่าย ซ้ำยังอาจหาญถึงขั้นเอามือผลักดันเขาให้เดินตรงไปยังห้องน้ำเสียด้วย

“เดี๋ยวสิ” นิโคลัสร้องโวยวายประท้วง “เธอยังไม่ได้ปลุกฉันสักนิดเลยนะ”

“อ้าว...จะปลุกทำไมล่ะค่ะ ก็คุณตื่นแล้วนี่คะเจ้านาย” วรรษาเถียง คิดว่าอย่างไรเสียวันนี้เธอก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายขาดทุนโดยเด็ดขาด เมื่อวานนี้นิโคลัสก็เพิ่งใช้มุกนี้ไป แล้วเธอก็โง่เองที่ตกหลุมพรางของเขาง่ายๆ จนเสียรู้โดยขโมยจูบไปจนได้

“ยังหรอก” นิโคลัสเถียง “นี่ยังตื่นไม่เต็มตาเลยนะ” เขาอ้าง ทำให้ หญิงสาวถึงกับขมวดคิ้วมุ่น

“เอ๊ะ” เธอจ้องมองเขาเขม็ง เกร็งตัวรับกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันที่เริ่มส่งสัญญาณว่ากำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

...แล้วลางสังหรณ์ของเธอก็ไม่ผิดพลาด

“ก็เคยบอกแล้วนี่นะว่าจะปลุกผมให้ตื่นเต็มตามันต้องปลุกด้วยจูบหวานๆ สักที แต่นี่ไม่เห็นเธอทำเลยนะเรนนี่ที่รัก”

เขาพูดขณะที่ก้าวตรงมาหาเธอเรื่อยๆ อ้อมแขนอ้ากว้างด้วยหวังจะให้เธอวิ่งเข้าไปซุบซบอ้อมกอดนั่นน่ะเหรอ

ฝันไปเถอะ!

“อย่าเพ้อเจ้อเลยค่ะเจ้านาย” หญิงสาวพังความหวังของเจ้านายขี้เล่น จนทลายราบ “นี่มันสายแล้วนะคะ แล้วก็หยุดเรียกฉันว่าเรนนี่ที่รักได้แล้วค่ะ” ตอนท้ายเธอบอกด้วยน้ำเสียงห้วนๆ อย่างไม่ชอบใจนัก อดหงุดหงิดไม่ได้ว่าผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ พูดยากกว่าเด็กห้าขวบเสียอีก!

“ไม่เอา” เขาปฏิเสธเสียงแข็งทันควัน ดวงหน้าคมคายงอง้ำอย่างเด็ก เอาแต่ใจ “ฉันชอบเรียกแบบนี้นี่”

ท้ายสุดเห็นว่าถ้ายังบ้าพอที่จะเถียงกับเขาเรื่องไร้สาระแบบนี้ สู้ยอมๆ เขาแล้วจบปัญหานี้ดีกว่า หญิงสาวจึงเอ่ยยอมแพ้อย่างง่ายดาย “ช่างเถอะค่ะ จะเรียกอะไรก็ตามใจ แล้วก็ไปจัดการตัวเองได้แล้ว” ตอนท้ายเธอพูดแต่น้ำเสียงคล้ายกับสั่งอีกครั้ง ทำให้คนที่ดูเหมือนว่าจะเสียผลประโยชน์ส่วนตัวต้องรีบท้วง

“เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้รับจูบตื่นนอนเลยนะ”

“ไปได้แล้ว!” เธอตะโกนใส่เขาดังลั่น ขณะที่นิ้วเรียวชี้เปรี้ยงไปยังประตูห้องน้ำ ไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้ใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้อง

“ใจร้าย...เธอมันสาวใช้ใจร้ายชัดๆ เลยเรนนี่!” นิโคลัสร้องเสียงดัง คำพูดคำจาแม้ไม่สมตัวเพราะตัดพ้อราวกับเด็กไม่รู้จักโต แต่เธอก็รู้ทันว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ ก็ดูจากดวงตาคมกริบวาววามของพ่อจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นดูเสียก่อนสิ ถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้ดูโง่เง่าอย่างคำพูดของตนเองเลยสักนิด

“ค่ะๆ ฉันใจร้ายค่ะ” หญิงสาวตัดบท ยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวหา “แต่ตอนนี้เจ้านายช่วยไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ก่อนเฟรดจะเข้ามาตรวจแล้วฉันจะถูกตำหนิเอานะคะ!”

เห็นว่าวันนี้คงยั่วอะไรหญิงสาวไม่ขึ้นแล้ว นิโคลัสก็ยอมรามือ “ก็ได้ๆ เธอนี่มันขี้ขู่ชะมัด คงไม่มีเจ้านายที่ไหนทั้งรูปหล่อทั้งแสนดีอย่างฉันอีกแล้ว” กระนั้นเจ้าตัวก็ยังไม่วายพูดยกหางตัวเอง ทำเอาหญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้

“ค่า เลิกพูดมากเสียทีแล้วไปจัดการตัวเองซะทีเสียสิคะคุณเจ้านายรูปหล่อ...” เธอลากเสียงยาว ขณะที่คนซึ่งยอมเดินตรงไปยังห้องน้ำแต่โดยดีก็ชะงักกึก แล้วหันขวับมามองเธอ คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาพร้อมกับพูดว่า

“ถ้าอยากให้เสร็จเร็วๆ สาวใช้ใจร้ายสนใจไปอาบน้ำให้ฉันหรือเปล่า”

“ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้เจ้านายลามก!”

ได้ยินคำชวนนั้นแล้วหญิงสาวก็แหวลั่น ใบหน้าเรียวสวยแดงก่ำแล้วรีบเดินหนีเขาไปอีกฟากหนึ่งของห้องทันที ขณะที่นิโคลัสซึ่งได้แกล้งหญิงสาวจนพอใจแล้วตรงเข้าไปยังห้องน้ำด้วยอารมณ์อันแสนจะแจ่มใส ทิ้งไว้แต่เสียงหัวเราะกวนประสาทหญิงสาว ซึ่งได้แต่ยืนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เพียงลำพัง

ทว่าพอคล้อยหลังนิโคลัสที่หายลับเข้าไปในห้องน้ำไม่นาน เฟรดเดอริกซึ่งคงยืนรออยู่นานแล้วก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ

“ครึกครื้นแต่เช้าเลยนะเรนนี่” เขาทักด้วยน้ำเสียงราบเรียบขัดกับคำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นกันเองลิบลับ

“ค่ะคุณเฟรดเดอริก” วรรษาตอบรับน้ำเสียงเรียบร้อย ไม่กล้าปล่อยตัวตามสบายเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อบ้านสูงวัย ซึ่งสอนอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับกฏเกณฑ์ของคฤหาสน์หลังนี้ให้เธอได้รับรู้

“แต่ยังใช้ไม่ได้เลยนะ ดูเหมือนว่าเธอจะทำในสิ่งที่ไม่สมควรของเจ้านายของตัวเองหลายๆ อย่าง” เขาเอ่ยตำหนิเสียงเรียบ ปรายตามองหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง

ให้อย่างไรสำหรับเฟรดเดอริกแล้ว เขาย่อมไม่พอใจที่จะมีคนใช้ถือสิทธิ์ ตีเสมอเจ้านายได้ ถึงแม้จะรู้แก่ใจว่าแท้จริงแล้วนิโคลัสไม่ได้ต้องการให้เธออยู่ในสถานะนี้ก็ตาม

ทว่าในเมื่อเธอเลือกแล้ว...เธอก็ต้องยอมรับมันให้ได้

เธอไม่ใช่แขกหรือเพื่อนที่จะเล่นหัวกับนิโคลัส ธอร์นตันได้อีกต่อไป

“แต่ว่า...” หญิงสาวทำท่าคล้ายกับจะแย้ง แต่เฟรดเดอริกกลับโบกมือขึ้นให้เธอหยุดพูด ขณะที่เขาก็พูดต่อไปว่า

“จำไว้ว่า ถึงมิสเตอร์ธอร์นตันจะโปรดเรามากแค่ไหน แต่ถ้าเลือกเส้นทางที่จะเป็นคนละสถานะกับเขาแล้ว เธอต้องทำใจยอมรับให้ได้นะเรนนี่”

ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย วรรษาก็สะอึกอึ้ง ก่อนจะก้มหน้าแล้วรับคำ ในที่สุด “ค่ะ”

“จำเอาไว้ว่าเธอเลือกที่จะเป็นคนใช้ของเขาเอง...แทนที่จะเป็นเพื่อนของเขา”

“ค่ะ”

“หวังต่อไปเธอจะสำรวมมากกว่านี้”

พูดจบเขาก็มองตรงไปยังหญิงสาวที่มีที่มาแปลกประหลาดอย่างคาดคั้น ขณะที่คนที่เพิ่งเริ่มสำนึกว่าตนเองทำตัวไม่เหมาะสมก็ก้มหน้าลงยอมรับในคำเตือนของพ่อบ้านสูงวัยประจำตระกูลธอร์นตันแต่โดยดี

“ขอบคุณที่เตือนค่ะคุณเฟรดเดอริก”