“ฉันไม่ได้พูดโกหกนะคะเฟรด เจ้านายไม่สบายจริงๆ ก่อนจะตื่นเขาตัวร้อนจี๋เลย”
วรรษาประท้วงทันที ที่ก้าวออกจากห้องของนิโคลัสออกมาได้โดยที่ประตูยังปิดไม่สนิทเสียด้วยซ้ำ
“ผมเชื่อครับ”
เฟรดพูดเสียงหนักแน่นแล้วส่งยิ่มให้เธอ ไม่ได้มีทีท่าจะตำหนิเธอแต่อย่างใด นั่นทำให้หญิงสาวแม้จะโล่งใจแต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าตนเองเหมือนคนโกหก
แล้วนิโคลัสก็เหมือนกัน ก่อนหน้าเธอจะเข้าไปกลับทำท่าเหมือนจะลุก ไม่ขึ้น...แต่พอไปตามเฟรดเข้ามา กลับเถียงฉอดๆ เสียอย่างนั้น เธอล่ะไม่เข้าใจเขาจริงๆ
“แต่เขา...”
“มิสเตอร์ธอร์นตันเป็นอย่างนี้แหละครับ ถ้าไม่เจ็บจนลุกไม่ไหวจริงๆ ท่านก็ไม่คิดจะหยุดงาน” เฟรดบอกหญิงสาวให้เธอสบายใจ
ท้ายสุดวรรษาจึงได้แต่พยักหน้ารับ
“...ค่ะ”
“เอาเถอะ เราไปทำงานของเรากันดีกว่า”
พูดจบทั้งคู่ก็ทำท่าจะเดินอีกครั้งหลังจากที่หยุดคุยกันอยู่หน้าห้องนอนของเจ้านายหนุ่ม ทว่ายังไม่ทันได้ขยับตัวเสียด้วยซ้ำเสีย
