สามวันต่อมา...
“ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!”
วรรษาตะโกนดังลั่นตอนที่พูดประโยคนี้ใส่หน้าของเจ้านายหนุ่มของเธอในขณะที่เขากำลังทำงานเงียบๆ ภายในห้องทำงานของตนเอง ช่วงนี้นิโคลัสค่อนข้างจะยุ่งกับงานเป็นพิเศษ แม้กระทั่งเพื่อนของเขาเองนิโคลัสก็แทบจะไม่มีเวลาให้ด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรไปเรนนี่?” นิโคลัสเงยหน้าขึ้นมามองเธอยิ้มๆ แต่วินาทีนี้วรรษาไม่สามารถยิ้มตอบเขาได้
“ก็เพื่อนคุณน่ะสิ อย่าหาว่าฉันเสียมารยาทเลยนะ แต่เขาเอาแต่มองฉันแปลกๆ ตลอดเวลาเลย”
หญิงสาวบอกเขาอย่างหมดความอดทน...ก็มิสเตอร์มาร์คัส ฟาวเลอร์ เพื่อนสนิทของเขาที่วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ถ้าเธอไม่เห็นเขาคุยโทรศัพท์ก็เห็นเขาเอาแต่จ้องมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แทบทุกครั้งที่เธอเฉียดกรายผ่านไปในสถานที่ที่เขาบังเอิญอยู่แถวนั้นพอดีเลย และไม่ใช่เธอคิดไปเอง แต่ตลอด สามวันที่ผ่านมามันคือทุกครั้งต่างหาก...ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านเลย!
“แปลกๆ...ยังไง?”
คร
