“มาร์คัส”
นิโคลัสเดินตรงมาหาเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ตรงริมหน้าต่างบานกว้างยาวจรดพื้น ภายในห้องนั่งเล่นบนชั้นสองซึ่งเป็นห้องที่เชื่อมติดกับห้องทำงานของเจ้าของบ้าน
นิโคลัสเดินตรงมาหาเพื่อนสนิทของเขาทันทีที่วรรษาเดินออกจากห้องไปหลังจากมาโวยวายเรื่องของมาร์คัส
“อะไร?” เพื่อนสนิทของเขาเหลือบตามองเขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปสนใจภาพตรงหน้าเหมือนเดิม
นิโคลัสถอนใจยาว ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
“ฉันรู้ว่าช่วงนี้แกหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดี แล้วก็...”
“หยุดพล่ามเถอะว่ะ มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า” มาร์คัสขัดขึ้น ไม่คิดจะฟังนิโคลัสพูดจนจบ “ฉันขี้เกียจฟังแกพล่ามไร้สาระ”
“ไอ้นี่...” คนพูดไร้สาระได้แต่มองอีกฝ่ายตาดุ คิดคำด่าไม่ทัน
เห็นท่าทางอัดอั้นของเพื่อนสนิทแล้วมาร์คัสก็หลุดหัวเราะขำออกมาอย่างอารมณ์ดี แล้วเลิกกวนอีกฝ่ายเพราะหาไม่เกิดนิโคลัสโกรธขึ้นมาจร
