นิโคลัสพูดสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ขอโทษค่ะ”
“คิก” พอได้ยินชายหนุ่มพูดขัดตนเองขึ้นมา ซ้ำยังทำท่าจีบปากจีบคอดัดเสียงแหลมๆ ล้อเลียนเธอด้วย วรรษาก็หลุดขำออกมาทันที แต่นิโคลัสก็แกล้ง ตีหน้าขึงขัง แล้วพูดกับเธอเสียงเข้มว่า
“อย่ามาหัวเราะ แล้วมีอะไรบ้างที่เธอพอจะจำได้ไหม?”
แต่วรรษานอกจากจะไม่ตอบคำถามเขาแล้ว เธอยังย้อนถามกลับด้วยว่า
“คุณลำบากหรือเปล่าคะที่ให้ฉันทำงานที่นี่?”
“ถามอะไรโง่ๆ น่ะเรนนี่!” เขาเอ็ดเธอเสียงเข้ม “ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น!”
คนแกล้งความจำเสื่อมถอนใจยาว... “ฉันเกรงใจน่ะค่ะ กลัวว่าตัวเองอาจจะสร้างความลำบากให้คุณ เพราะถึงยังไงฉันก็เป็นใครไม่รู้ ที่สำคัญฉันแข็งแรงพอแล้วค่ะที่จะออกไปค้นหาตัวเองได้” หญิงสาวว่า...บางทีนี่อาจเป็นโอกาสอันสมควรที่เธอควรจะไป จากกันตอนนี้อาจดีสำหรับทุกๆฝ่ายก็เป็นไปได้ เพราะเธอก็ไม่ต้องพูดความจริงที่แสนลำบากใจว่าเธอโกหกเขา แถมนิโคลัสก็จะได้หมดภาร
