ในตอนนี้มาร์คัสกำลังยืนประจันหน้ากับนิโคลัสซึ่งข้างกายของเพื่อนสนิทของเขานั้นมีหญิงสาวร่างเล็กสูงพ้นไหล่ของเจ้าตัวดียืนอยู่เคียงข้าง เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาฉายแววลังเลเสียจนมาร์คัสนึกขันเพราะเขาอ่านสายตานั้นออก
เธอกำลังลังเลว่าจะเป็นมิตรดี...หรือวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ดี
เอาเถอะ...ผู้หญิงแบบนี้นานๆ ทีจะโผล่เข้ามาในชีวิตของเพื่อนเขาสักคน แต่ก็หวังว่านิโคลัสจะไม่รู้สึกสนุกเสียจนลืมตัวลืมใจไปเสียก่อน
“ฉันกลับก่อนนะนิก...ขอบคุณสำหรับที่พัก” มาร์คัสเบือนหน้ากลับมามองนิโคลัสซึ่งมองเขาด้วยท่าทีกึ่งยิ้มกึ่งบึ้งกับคำขอบคุณแสนจะเป็นพิธีรีตองนั่น
“ไม่เป็นไรน่า แกก็เพื่อนฉัน อยู่ด้วยกันจนจะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว แกคิดอะไรมากมาย” เขาว่า ทำให้คนที่ให้ความรู้สึกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแม้จะอยู่ไกลกันอย่างมาร์คัสขยับยิ้มกว้าง โคลงศีรษะไปมา
“เออน่า ยังไงก็ขอบใจ”
เห็นท่าทางของเพื่อนแล้วนิโคลัสก็โล่ง
