ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
หลังจากที่วรรษาตัดสินใจหันหลังแล้ว เธอก็รีบวิ่งซอกซอนหมู่ชนหลากหลายเชื้อชาติที่เดินสวนกันขวักไขว่ ลัดเลาะไปเรื่อยๆ ให้ห่างไกลจากที่ที่เธอเพิ่งจากมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
จนเมื่อหญิงสาวเห็นตู้โทรศัพท์สีแดงเธอจึงหยุดวิ่ง วรรษาเหลียวมองไปรอบกายอย่างไม่ไว้ใจว่านิโคลัสจะตามมาหรือไม่ ก่อนจะรีบผลุบหายเข้าไปใน ตู้โทรศัพท์
เธอหยิบการ์ดโทรศัพท์ที่ฝากมาเรียซื้อเมื่อวันก่อนขึ้นมา แล้วจัดการ โทรหาญาติสนิทเพียงคนเดียวของเธอ...คนที่เธอแน่ใจแล้วว่ารักเธอ...คนสุดท้ายในโลกใบนี้ที่เห็นค่าของเธอ
รอไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย ขณะที่วรรษาได้แต่พึมพำขอบคุณสวรรค์ที่ป้าของเธอยังไม่ออกไปทำงาน
“ป้าคะ?” หญิงสาวละล่ำละลักเรียกปลายสายทันที
“ฝนเหรอลูก!” ป้าของเธอร้องเรียกเธออย่างยินดี” ป้าดีใจจริงๆ ที่ตอนนี้หนูโทรมา ทำไมถึงหายไปนานขนาดนี้รู้ไหมว่าป้าเป็นห่วงเราแค่ไหน” ป้าของเธอบ่นยื
