สัปดาห์ต่อมา...
เจส แมคเครย์เปิดประตูห้องพักของเพื่อนสนิทตนเองแล้วขำก๊ากทันทีที่เห็นสภาพคนป่วย แล้วก็ต้องเอื้อมมือไปรับหมอนที่อีกฝ่ายปามาแล้วเดินตรงไปหาคนป่วยแล้วยื่นหมอนคืนให้ ขณะที่ทักทาย
“ว่าไงไอ้นิก เมื่อไหร่แกจะออกไปจากโรงพยาบาลเสียที ฉันเบื่อที่จะต้องมาเยี่ยมคนแกล้งป่วยอย่างแกแล้วนะ ไอ้พิการ”
อั่ก!
พูดจบเขาก็ทุบมือลงบนขาอีกฝ่ายทันที
“เฮ้ย ไอ้บ้า ทุบลงมาได้ ฉันยังเจ็บขาอยู่นะโว้ย” นิโคลัสว่าขณะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ไอ้บ้าเจสมันทุบลงมาไม่ออมแรงเสียด้วย
“ไหนว่าไม่มีความรู้สึกที่ขาไงวะ แกจะเจ็บได้ยังไง” เจสเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างฉงนด้วยทีท่าเสแสร้ง
อันที่จริงเขาเป็นอีกคนที่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้จิ้งจอกตัวนี้มันแกล้งพิการ เดินไม่ได้ตลอดชีวิตนอกจากเฟรดเดอริกที่รู้หลังจากที่หมอประกาศอาการของมันเมื่ออาทิตย์ก่อนในวันต่อมา
มันเป็นแผนขับไล่เซเรน่าออกไปจากชีวิต ขณะเดียวกันก็ได้ทดสอบวรรษาไปใน
