วันต่อมา
“เซเรน่า”
นิโคลัสเรียกชื่อหญิงสาวที่เข้ามาเยี่ยมเขาอย่างนึกยินดี เขารอเธอมาตั้งแต่เมื่อวานจนไม่คิดว่าเธอจะมาเยี่ยมเขาเสียแล้ว ขณะที่คนถูกเรียกได้แต่ตี หน้าเก้อ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทว่าก็ดีใจที่นิโคลัสทำท่าต้องการเธอ
“นิกคะ คุณเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงคุณแทบแย่” หญิงสาวถลาเข้าไปหาเขา แล้วลูบไล้เนื้อตัวคนป่วยราวกับจะสำรวจหาอาการบาดเจ็บที่อื่นๆ อีก
“ผม...ผมสบายดี” นิโคลัสละล่ำละลักบอกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ดีใจจังที่คุณไม่ทิ้งผมไป”
“ฉันเป็นคู่หมั้นคุณนะคะที่รัก” เซเรน่ายิ้มแล้วหอมแก้มสากนั้นแผ่วเบา
“ดีใจที่คุณอยู่ตรงนี้จริงๆ เซ”นิโคลัสยังพูดคำเดิม ส่งผลให้เซเรน่ายิ้ม หน้าบาน เพราะนี่หมายถึงว่าเขาเลือกเธอ เขาจะไม่ถอนหมั้นกับเธอแล้ว...ใช่ไหม
“แล้วนี่หมอบอกหรือเปล่าคะว่าคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ผมสับสนเซ ผมท้อ...คุณจะอยู่กับผมตลอดไปได้หรือเปล่าเซ”
คำถามของเธอกลับทำให้คนที่มีสี
