เวลาผ่านไปเพียงสี่สิบห้านาทีเท่านั้น เจ้าของความสูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซ็นติเมตรซึ่งถูกสั่งไว้ก่อนหน้านี้ว่าให้แต่งตัวสวยที่สุดก็เดินตรงมาหาเขาด้วยชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีน บนท่อนแขนเล็กๆ นั้นพาดสเว็ตเตอร์ตัวหนาเอาไว้เพราะอาการข้างนอกบัดนี้เริ่มเย็นลงกว่าช่วงกลางวัน แม้จะไม่มีฝนตกลงมาแล้วก็ตาม
“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่สวยที่สุดของฉันคงทำได้แค่นี้”
หญิงสาวหยุดยืนตรงหน้าเขา มองคนที่ยังอยู่ในชุดทำงานเมื่อเช้าเพียงปลดเนคไทน์และกระดุมสองเม็ดโชว์แผ่นอกขาวเรียบตึงด้วยมัดกล้ามทีมีไรขนรำไรชวนให้น้ำลายหก
“ไม่เป็นไรหรอก แต่แผนของฉันอาจจะล่มนิดหน่อย” นิโคลัสว่าอย่าง ไม่ใส่ใจ แต่คนถูกสั่งให้แต่งตัวสวยๆ กลับขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามเพราะยังไม่หายสงสัยเสียทีว่า
“แล้วเจ้านายจะให้ฉันแต่งตัวไปไหนคะ?”
“ไปเที่ยว” เจ้านายหนุ่มตอบทันควัน แต่เมื่อเห็นคิ้วเรียวของเธอยังขมวดเข้าหากันไม่เลิก ซ้ำยังมีทีท่าว่าจะขมวดเข้าหากันมาก
