มายาพิศวาส

ตอนที่ 8

“เรนนี่เป็นยังไงบ้างหมอ?”

นิโคลัสซึ่งยืนรออยู่แถวหน้าประตูห้องนั่งเล่นเล็กของตนเองก็ตรงปรี่เข้าไปหาหมอทันทีที่เห็นว่าเขาเดินออกมา แต่ไร้วี่แววว่าหญิงสาวซึ่งเป็นคนป่วยจะเดินตามออกมาด้วย

“คุณผู้หญิงก็...” หมอชะงักไปนิด แล้วจึงตอบว่า “อาการดีขึ้นแล้วครับ”

“ดีขึ้นยังไง?!” นิโคลัสโวยกับผลการตรวจ “ก็เธอจำอะไรไม่ได้เลย”

“คือ...ผมว่า” หมอทำท่ากระแอมไอ ก่อนจะพูดออกมาถึงผลวินิจฉัยของตนเองในที่สุด “มันอาจจะเป็นอาการชั่วคราว เธออาจจะช็อกกับอุบัติเหตุหรือไม่ก็สมองส่วนหน้าซึ่งเป็นส่วนที่เกี่ยวข้องกับความจำนั้นได้รับการกระทบกระเทือนจึงส่งผลให้เธอจำเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้ แต่สมองของเธอก็ยังไม่ได้เสียหายหนักจนสูญเสียการทำงานไปทั้งหมด เพราะยังสามารถตอบโต้กับหมอได้อย่างเป็นปกติ หมอเลยคิดว่าอาจจะต้องรอให้เธอพักฟื้นความทรงจำ อีกไม่นานความทรงจำของเธอคงจะค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาเองครับ”

หมอสรุปอาการของเธอยาวเหยียด ทั้งที่ในความเป็นจริง หญิงสาวผู้นั้นยอมให้เขาตรวจแค่อาการภายนอกทั่วไปเท่านั้น ไม่รู้ทำไมสิน่า...เขาถึงใจอ่อนกับคำอ้อนวอนนั้นของเจ้าหล่อน จนกลายเป็นว่ายอมร่วมมือโกหกเจ้านายของตนเองไปโดยปริยาย

“แล้วแน่ใจนะว่าเธอไม่ต้องไปโรงพยาบาล” นิโคลัสซักไซ้เสียงหนัก ตาคมหรี่ลงมองหมออย่างคาดคั้น

“ก็เธอ...” หมอสมิธโพล่งขึ้น แต่แล้วเมื่อนึกถึงคำขอร้องสุดท้ายของ หญิงสาวขึ้นมาได้ จึงชะงักปากได้ทัน ทว่าก็จำต้องรีบตัดบทโดยเร็วที่สุด เพราะ หาไม่คงปิดนิโคลัสได้ไม่นาน “แต่เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรผิดปกติผมก็อยากให้มิสเตอร์ธอร์นตันนำเธอส่งโรงพยาบาลทันทีเลยครับ”

“แค่นี้?”

มหาเศรษฐีหนุ่มย้อนถามเสียงสูงคล้ายกับไม่อยากจะเชื่อ

“อ้อ ส่วนตามร่างกายของเธอ ถ้าลงมาถึงข้างล่างได้เอง ผมว่าคงไม่เป็นอะไรมาก นอกจากแผลถลอกตามตัวและฟกช้ำ ไม่กี่วันก็คงจะหายครับ”

“หมอโดนเธอกล่อมอะไรมาหรือเปล่า” นิโคลัสคาดคั้นอย่างสงสัย ไม่ยอมปล่อยพิรุธที่เห็นกันอยู่โต้งๆ หลุดรอดไปได้

“โธ่...มิสเตอร์ธอร์นตัน” หมอสมิธโอดครวญ ทำให้ท้ายสุดนิโคลัสก็ตัดใจไม่ซักไซ้ด้วยความสงสาร

“เอาเถอะ ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณหมอมากๆ แล้วกัน” เขาพูดจบก็หันไปทางเฟรดเดอริกทันที “เฟรด ช่วยส่งหมอทีนะ เดี๋ยวขอผมเข้าไปต่อกรกับคนไข้ประจำบ้านของเราต่อแล้วกัน”

“หมอลาเลยแล้วกันนะครับ”

หมอสมิธเอ่ยลา แล้วรีบออกจากคฤหาสน์ธอร์นตันโดยเร็วที่สุด ก่อนจะเผลอหลุดปากบอกถึงสิ่งที่วรรษาใช้โน้มน้าวตนเองจนหมดเปลือก

ฝ่ายนิโคลัสนั้น พอสั่งเฟรดเดอริกให้ไปส่งหมอสมิธเสร็จ ตนเองก็ดิ่งตรงมาหาคนป่วยหัวรั้นในทันที ซึ่งเมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องนั้นเขาก็พบว่า หญิงสาวกำลังนั่งรอเขาอยู่แล้ว

“เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนป่วยที่ดื้อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยนะเรน”

ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวพลางส่ายหน้า ทั้งระอาทั้งโมโหกับความดื้อรั้นอันไม่เข้าเรื่องของเธอ

“ฉันไม่ได้ดื้อนะคะ” หญิงสาวโต้แย้งเสียงอ่อย

แต่พอได้ยินคำแก้ตัวของเธอ นิโคลัสก็หงุดหงิดมากยิ่งขึ้น “ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูด เธอก็ต้องยอมรักษาตัวเองดีๆ สิ ไม่ใช่ทำแบบนี้”

“ทำแบบนี้คือแบบไหนคะ?” วรรษาเอียงคอถาม จ้องมองเขาตรงๆ ด้วยดวงตาใสซื่อที่ดูอย่างไรก็รู้ว่าแสร้งทำ นั่นทำให้นิโคลัสถึงกับเดินวนไปวนมาต่อหน้าเธอด้วยความหงุดหงิด แล้วจึงหันมาพูดใส่หน้าเธอเสียงดังว่า

“เรน...อย่าเล่นลิ้นได้ไหม นี่เธอไม่คิดห่วงตัวเองบ้างหรือยังไงกันหึ!”

“ฉันไม่ได้เล่นลิ้นนะคะ ฉันแข็งแรงดีแล้วจริงๆ” หญิงสาวยังคงยืนกรานคำเดิม เป็นคำตอบอันแท้จริงที่ไม่มีคำโกหกเจือปนเลยแม้แต่น้อย

“เธอมันดื้อ” เขาพูดใส่หน้าเธออย่างหงุดหงิดใจ แต่หญิงสาวกลับยิ้มหวานตอบรับ

“ค่ะ ดื้อก็ดื้อ แต่ว่าข้อตกลงของเรายังอยู่ใช่ไหมคะ...เจ้านาย”

เธอเอ่ยทวงคำตอบ นั่นทำให้คนที่ถูกเรียกว่าเจ้านายหันมามองหน้าเธอตรงๆ พร้อมกับชี้หน้าเธอราวกับจะคาดโทษคนหัวดื้อ ขณะที่ในใจได้แต่หงุดหงิดที่พลาดท่าเสียทีเธอ จึงได้แต่ส่งสายตาบอกเธอว่าฝากเอาไว้ก่อนเถอะ แล้วเขาจะ แก้มือคืนให้ได้โดยเร็วที่สุดเลย

และยังไม่ทันที่คนข้างในห้องจะได้โต้เถียงกันต่อ เฟรดเดอริกซึ่งเดินกลับเข้ามาอีกครั้งหลังจากไปส่งนายแพทย์ประจำตระกูลขึ้นรถเรียบร้อยแล้วก็ทันเห็นสองหนุ่มสาวกำลังทำท่าราวกับโต้เถียงกันอย่างดุเดือดอยู่พอดี

เห็นเฟรดเดอริกเดินตรงมา นิโคลัสก็ลดนิ้วที่ชี้หน้าคาดโทษหญิงสาวลง แล้วหันไปพูดกับพ่อบ้านของตนเองว่า

“เอาละเฟรด ผมคงต้องเปลี่ยนแปลงเรื่องที่เราตกลงกันก่อนหน้านี้ สักเล็กน้อยเพราะเห็นได้ชัดว่าแขกของเราไม่ต้องการอยู่อย่างสุขสบายเท่าไหร่” ตอนท้ายเขาอดไม่ได้ที่จะแขวะไปยังแขกที่ไม่ต้องการความสุขสบาย ทำให้ หญิงสาวส่งเสียงเรียกชื่อเขาราวกับจะประท้วง

“มิสเตอร์ธอร์นตันคะ”

“เอาละ ฉันเข้าเรื่องของเราเลยแล้วกัน” นิโคลัสพูดต่อไปแถมยังทำ หน้าเฉยเหมือนกับจะไม่ได้ยินเสียงประท้วงของเธอ “ก่อนอื่นคงต้องแนะนำให้เธอได้รู้จักกับหัวหน้าโดยตรงของเธอก่อนแล้วกัน เรน...นี่เฟรดเดอริก เขาเป็นคนดูแล ทุกสิ่งทุกอย่างภายในบ้านนี้ ถ้าคุณอยากทำงานอย่างที่บอกจริงๆ ก็คงต้องเรียนรู้จากเขา เฟรด นี่คือเรน ต่อไปนี้เธอจะมาเป็นสาวใช้คนใหม่ของบ้านเรานะครับ”

เจ้าของบ้านแนะนำคนทั้งคู่ให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ

ทว่าคำพูดของเขานั้นกลับสร้างความงุนงงให้แก่พ่อบ้านสูงวัยของตนเองอย่างที่สุด จนเฟรดเดอริกอดไม่ได้ที่จะออกปากถามอีกครั้ง

“ว่ายังไงนะครับมิสเตอร์ธอร์นตัน”

“คุณฟังไม่ผิดหรอกเฟรด” นิโคลัสพยักหน้ายืนยันในสิ่งที่ตนเองพูดไปเมื่อครู่ว่าเขาได้ยินถูกต้องแล้ว “นับตั้งแต่นี้ไปเรนจะเป็นสาวใช้คนใหม่ของบ้านเรา”

“แต่ว่า...” เฟรดเดอริกทำท่าราวกับจะทักท้วง เพราะที่ตกลงกันก่อนหน้านั้นมันไม่ใช่แบบนี้ เขามองนิโคลัสราวกับจะขอคำยืนยันอีกสักครั้ง ขณะเดียวกันก็เห็นแววข่มขู่ประหลาดๆ อยู่ในดวงตาของเจ้านาย ท้ายสุดจึงเริ่มเข้าใจว่านิโคลัสต้องการอะไร และนั่นก็ทำให้วรรษาสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะเห็นได้ชัดว่าเฟรดเดอริกเอาแต่ทำท่าอึกๆ อักๆ เหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด อะไรออกมาเสียที

“มีปัญหาอะไรหรือคะคุณเฟรดเดอริก”

“คือ...ทุกตำแหน่งในบ้านนี้เต็มแล้วครับ” พ่อบ้านสูงวัยตอบออกไปในที่สุด แน่นอนว่านี่คือความจริง

แต่ดูเหมือนคนที่ไม่อยากอยู่สุขสบายในความคิดของนิโคลัสจะไม่ยอมแพ้

“แต่ว่าฉันทำได้ทุกอย่างค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ ให้คิดว่าคือลูกจ้างเท่าๆ กัน ไม่มีอภิสิทธิ์เหนือใคร” หญิงสาวบอกขณะที่จ้องมองเฟรดเดอริกเขม็ง ทำให้พลาดที่จะเห็นว่าสิ้นคำพูดของเธอนิโคลัสที่ยืนลุ้นอยู่ว่าเธอคงจะยอมแพ้ถอนใจง่ายๆ ก็เป็นฝ่ายทำหน้าเหมือนหัวเสีย แล้วยกมือขึ้นทาบหน้าผากกว้างของตนเองทำท่าเหมือนจะกุมขมับราวกับว่าเขากำลังปวดหัวอย่างหนักกับการกระทำของเธอ

ท้ายสุดเห็นว่าไม่มีทางที่หญิงสาวจะยอมแล้วแน่ๆ นิโคลัสซึ่งบังเอิญ...ความคิดดีๆ บางอย่างผุดขึ้นมาในสมองก็เอ่ยขึ้นมาว่า

“เอาอย่างนี้แล้วกัน...เพื่อเป็นการมั่นใจว่าเธอจะไม่ได้ทำงานหนักเกินขีดจำกัดของร่างกายฉันพอจะคิดออกแล้วว่าจะให้เธอทำงานอะไรดี”

ได้ยินคำพูดเหมือนจะยินยอมรับข้อเสนอของเธอแล้วหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง แล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นว่า

“งั้นเหรอคะ ได้โปรดสั่งมาเลยค่ะ”

“แต่เอ...ฉันก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าเธอจะทำได้นะเรน” เขาทำเสียง เจ้าเล่ห์ แต่ดูเหมือนว่าความตื่นเต้นนั้นบดบังไม่ให้หญิงสาวสังเกตเห็นท่าทางนั้นของเขา

“ฉันทำได้ทุกอย่างค่ะ ขอแค่สั่งมาฉันย่อมทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ”

“งั้นก็ดี...” นิโคลัสคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วจึงหันไปสั่งพ่อบ้านของตนเองในที่สุด “เฟรด ต่อไปคุณไม่ต้องลำบากมาดูแลเรื่องส่วนตัวของผมเพียง คนเดียวแล้วนะ นับจากนี้ไปเรนจะเป็นคนทำหน้าที่นี้เอง ส่วนคุณก็ค่อยๆ บอกและสอนเรนเขาไปก็แล้วกัน”

“ว่าไงนะคะ?” วรรษาชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน “จะให้ฉันเป็นคนดูแลคุณ?” เธอทวนถามพลางมองเขาอย่างไม่แน่ใจนัก

ทว่านิโคลัสกลับส่งยิ้มกว้างให้เธอมากยิ่งขึ้น พร้อมกับพูดประโยคที่เหมือนเป็นคำพูดน็อกเอาท์เปลี่ยนคนที่คิดว่าตนเองชนะให้ตกเป็นรองทันทีด้วยน้ำเสียงเป็นต่อว่า

“ใช่แล้วล่ะ...ยินดีต้อนรับนะ...สาวใช้คนใหม่ของฉัน”