เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความคิดที่สับสนและหนักอึ้งในใจ หลังจากบทสนทนากับพี่โฮปเมื่อคืน ทุกอย่างเหมือนจะชัดเจนขึ้น แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่ลง
ฉันต้องการคำตอบ คำแนะนำ และอ้อมกอดของคนที่พร้อมจะรับฟังทุกอย่างที่ฉันพูด
"ต้องเจอยัยพวกนั้น"ฉันคิดในใจ และทันทีที่จัดการตัวเองเสร็จ ฉันก็ส่งข้อความไปหาเพื่อนทั้งสาม
ยิ้มหวาน : เจอกันร้านประจำตอนสิบเอ็ดโมงนะ มีเรื่องจะเล่า
กะทิ : เค อยากฟังดราม่าชีวิตแก!
ไจ๋ : อีกแล้วนะยิ้มหวาน...
ญาริณ : ได้สิ ยิ้มหวาน สู้ๆ นะ
พวกมันตอบกลับมาทันทีด้วยข้อความสั้นๆ
เมื่อถึงร้านคาเฟ่ที่เรานัดกัน ฉันเห็นพวกมันรออยู่ที่โต๊ะประจำ ยัยไจ๋ยืนเท้าคางมองโทรศัพท์ กะทิกำลังง่วนกับการถ่ายรูปเค้กในมุมที่ดีที่สุด ส่วนญาริณก็มองฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
"มีอะไรอีกล่ะ คราวนี้" ไจ๋เปิดฉากทันทีที่ฉันนั่งลง
"ใช่ อย่าบอกนะท
