บรรยากาศถูกปกคลุมด้วยความเงียบชวนให้อึดอัด การขอแต่งงานแบบนี้มันกระทันหันเกินไป ทำไมถึงมองด้วยสายตาที่ตัดพ้อขนาดนั้น
ไม่ใช่ว่าอยากจะปฏิเสธ… แค่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลา
“หนูเอาแต่ขอให้เฮียเข้าใจ แล้วถ้าเฮียเป็นฝ่ายขอบ้างจะทำให้หรือเปล่า”
“เราจะทะเลาะกันอีกแล้วเหรอคะ”
“ใส่ใจกันบ้างไหมมิลา เฮียเหมือนคนโง่ที่รักหนูฉิบหาย”
“การรักมิลามันเรียกว่าโง่เหรอคะ”
ฉันเพ่งมองใบหน้าคมคายด้วยแววตาที่สั่นไหว สุดท้ายก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี
“ตีความหมายออกมาแบบนั้นได้ยังไง” ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นกระทบใบหน้า ก่อนที่คนตัวสูงจะโน้มลงมา
“ถอยไปค่ะ มิลาจะกลับบ้านแล้ว”
“คุยกับเฮียแค่นี้มันอึดอัดใจขนาดนั้นเลยหรือไง”
“หยุดชวนทะเลาะสักทีได้ไหม แค่นี้มิลาก็ลำบากใจแย่แล้ว เหนื่อยนะคะที่ต้องแบกรับความกดดันของทั้งสองฝ่ายเอาไว้”
“แบ่งมาให้เฮียสิ ถ้าหนักมากเฮียจะช่วยหนูแบกเอง”
“เลิกกดดันมันช่วยได้เยอะกว่านะ
