หลังจากกลับมาถึงบ้าน มีมี่โยนกระเป๋ารีบถอดเสื้อผ้าเพื่อชำระร่างกายอีกครั้งพลางจ้องตัวเองมองในกระจกเห็นรอยดูดที่เพื่อนชายฝังเอาไว้บนเนินอกเป็นรอยม่วงจ้ำ
ทันทีคำพูดทิ้งท้ายของเขาทำสะอึกจะโทษใครได้ในเมื่อดิ้นรนไปหาความเจ็บปวดเอง..
เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์
ถึงงานวิวาห์ของแม่กับพ่อเลี้ยงสารเลว ตอนนี้มีมี่ทำได้เพียงอดทน และ ยอมรับชะตากรรม เพราะแม่ทั้งรักทั้งหลงผัวเด็กมาก
"ยินดีด้วยนะคะ"
"เป็นคู่ที่เหมาะสมมาก"
"พี่มีสามีหนุ่มโชคดีจังเลย"
แขกอวยพรตามมารยาทขณะที่แพรวคว่ำปากด้วยอาการสะอิดสะเอียน
โจ้มองจ้องหน้ามีมี่วางมือบนไหล่พูดปลอบใจ "ช่างหัวมันเถอะ คงทำได้แค่เป็นห่วงห่างๆ"
จนตอนนี้โจ้กับแพรวยังไม่ทราบเรื่องราวแน่ชัดมาก หลังงานเลี้ยงแต่งงานเลิก มีมี่ตัดสินใจเล่าให้ฟัง
"ไอ้หน้า******" คำด่าที่ต้องเซนเซอร์ออกจากปากแพรวต่อเนื่อง โจ้กำหมัดจะลุกไปแต่เอ็มคว้าไว้ "ปล่อยกูไอ้เอ็ม!! มันจะข่มขืนมี่นะ
