เช้าวันต่อมา
ทุกอย่างดูปกติยกเว้นมีมี่ที่แทบจะไม่มีเวลาแม้แต่จะคุยกับใคร วันนี้ก็นั่งจ้องมองหน้าเอ็มที่อยู่ในอาการแฮงค์ ความหล่อพร้อมการหลับไหล เขายังคงเอียงใบหน้านอนหนุนหนังสือหันมาทางเธอเช่นเคย
หมดคาบวิชา ทุกคนนั่งพักเที่ยงใต้ตึกคณะเก้าอี้ยาว สักพักเสียงฝีเท้าหลายคู่เดินมา
"พี่เอ็ม" ทั้งหมดหันขวับจ้องมองตกตะลึงกับความน่ารักสดใสของเด็กปีหนึ่ง "ตังเมเอาเสื้อมาคืนค่ะ"
"เฮ้ยยยย ไว้เจอกันค่อยเอามาให้ก็ได้ เดินลัดสนามมาแดดก็ร้อนเดี๋ยวไม่สบาย"
"เกรงใจ อ๋อออ..ตังเมซักแล้วนะคะ"
"หอมเหมือนคนซักหรือเปล่า ฮ่าๆ"
คำพูดหยอกเย้าทำให้ตังเมยิ้มเขินอาย เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักเหมาะสมกับวัย เอ็มรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะแนะนำ
"นี่เพื่อนๆ ของพี่เอง คนนี้แพรว คนนี้มีมี่ ส่วนไอ้คนนี้..น้องตังเมรู้จักเมื่อคืนแล้วไงไอ้โจ้"
"สวัสดีค่ะพี่ๆ หนูชื่อตังเมเรียนปีหนึ่งสายศิลป์ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"แล้วนี่จะไปไห
