หลายวันผ่านไป
กลายเป็นที่ประจำถูกปรับเปลี่ยนทั้งสี่คนนั่งห่างเป็นระยะ แม้นักศึกษาในคณะจะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามอะไร
หลังจากหมดคาบเรียนช่วงเช้า มีมี่ก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าเดินไปถามแพรว
"ไปกินข้าวกันเถอะวันนี้อยากกินอะไร"
"ไม่หิวไปก่อนเลย"
"ไม่สบายหรือเปล่าเห็นนั่งหน้าเศร้าๆ ตั้งแต่เช้า"
"เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับนิดหน่อย"
มือสัมผัสที่นุ่มนวลแตะหน้าผากของเพื่อนซึ่งปกติแพรวเป็นคนร่าเริงจึงทำให้มีมี่เป็นห่วง
"ไปนอนห้องพยาบาลไหม" มีมี่เอ่ยถามแต่แพรวส่ายหน้า "ทะเลาะอะไรกับไอ้โจ้หรือเปล่า..ไม่เห็นคุยกันตั้งแต่เมื่อเช้า"
"ไม่มีอะไรหรอกกูก็แค่มึนๆ อาจจะไม่สบายอย่างมึงว่าก็ได้"
"ดูแลตัวเองด้วยนะเดี๋ยวช่วงบ่ายกูจะออกไปรับของที่รีวิวคงไม่ได้เข้าเรียนค่อยทำรายงานมาส่งย้อนหลัง"
"อืมมม"
เพื่อนพยักหน้าตอบกลับแต่ส่งยิ้มราวกับฝืน ถึงแม้จะสนิทแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัว มีมี่คว้ากระเป๋าเดิน
