"ขอโทษ!!! ฉันขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษที่ว่าเธอ ขอโทษที่ไม่ฟังก็คนมันหวงอะ"
"แต่ก็ต้องมีเหตุผลหน่อยสิ"
"อืมมม ต่อไปจะงี่เง่าให้น้อยลงแต่รักมั่นคงเหมือนเดิมนะครับ"
คำหวานกลายเป็นหอกพุ่งเสียดแทงใจ มีมี่เงยหน้ามองผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ตอนนี้อยู่ในวัยทำงาน เขายังคงหล่อเหลา และ ร้ายกาจ แต่ก็ไม่เคยนอกกายหรือนอกใจสักครั้งเดียว
"ฉันรักเธอมากนะ จะให้กลับไปเป็นเพื่อนคงไม่ได้แล้วเดินมาไกลเกินกว่าจะถอย" เอ็มพูดแผ่วเบา "รอหน่อยนะกำลังสร้างตัว เพื่อสร้างครอบครัวกับเธอ"
เคว้ยง
รอยยิ้มหวานของมีมี่คือคำตอบว่าเธอไม่ได้อยากจะเลิกเพียงแค่แกล้ง
หนังสือพร้อมเอกสารถูกปัดร่วงเมื่อเขาอุ้มร่างเธอวางนั่งบนโต๊ะ
"อะ เอ็มไม่ได้นะ"
"ที่นี่ห้องประชุมหลักไม่มีใครเข้ามาจนกว่าฉันจะออกไป เธอก็รู้นี่ว่าลายเซ็นของฉันมันมีความสำคัญแค่ไหน"
"แต่ อ๊ะ~อ่าาา"
"ครางให้เบาหน่อยสิที่รัก"
กางเกงในตัวจิ๋วสีดำถกลงมาคาเข่า กระโปรงสีขา
